DuranreDurante o período de 1916 a 1932, a disciplina da [[xenética de pobaociónspoboacións]] desenvolveuse principalmente grazas ao traballo dos xenetistas [[Ronald Fisher]], [[J.B.S. Haldane]], e [[Sewall Wright]]. O seu traballo recoñeceu que a gran maioría das mutacións producían pequenos efectos que servían para incrementar a variabilidade xenética das poboacións en vez de crear novas especies nun sópasosó paso como asumían os mutacionistas. Elaboraron modelos estatísticos da xenética de pobacións ueque incluínincluían o concepto de Darwin da selección natural como forza directora da evolución.<ref>{{Harv|Mayr|Provine|1998|pp=xi–xii}}</ref>
Os avances en [[xenética]] persuadiron a naturalistas de campo como [[Bernhard Rensch]] e [[Ernst Mayr]] de abandonar as ideas neolamarckistas sobre a evolución a inicios de 1930.<ref>{{Harv|Mayr|Provine|1998| pp=124–127, 296}}</ref> A finais da década de 1930, Mayr e [[Theodosius Dobzhansky]] sintetizaran as ideas da xenética de pobaocións co coñecemento dos naturalistas de campo sobre a cantidade de [[diversidade xenética]] nas pobaociónspoboacións silvestres, e a importancia das subpoboacións xeneticamente distintas (especialmente cando están illadas uhasunhas das outras por barreiras xeográficas) para crear a síntese evolutivevolutiva moderna do século XX.<ref>{{Harv|Mayr|Provine|1998|pp=xii–xiii}}</ref> En 1944 [[George Gaylord Simpson]] integrou a [[paleontoloxía]] na síntese ao analizar estaisticamenteestatisticamente o rexistro fósil para mostrar que era consistente coa forma de ramificación non direccional da evolución predita pola síntese moderna, e en particular que as tenencias liñais citadas polos paleontólogos anteriores para apoiar o lamarckismo e a ortoxénese non soportaban unha análise coidadosa.<ref>{{Harv|Bowler|2003|p=337}}</ref> Mayr escribiu que ao final da síntese moderna a selección natural xunto cos mecanismos aleatorios como a [[deriva xenética]] convertéranse na explicciónexplicación universal do cambio evolutivo.<ref name="MayrX"/>
