[[Ficheiro:Jean Louis Agassiz 1870.jpg|miniatura|upright|[[Louis Agassiz]] (aquí en 1870, con debuxos de [[Radiata]]) cría nunha secuencia de creacións na cal a humanidade era a culminación do plan divino.]]
A ciencia británica desenvolveuse a inicios do século XIX baseándose na [[teoloxía natural]], que consideraba a adaptación de especies que eran fixas unha evidencia de que foran creadas especialmente cun [[argumento teolóxico|deseño divino deliberado]]. Os conceptos filosóficos do [[idealismo alemán]] inspiraron os conceptos dun plan ordenado de creación harmoniosa, que [[Richard Owen]] reconciliou cocoa teoloxía natural como un padrón de [[Homoloxía (bioloxía)|homoloxías]] que mostraban a evidencia dun deseño. De maneira similar, [[Louis Agassiz]] consideraba a [[teoría da recapitulación]] como símbolo dun padrón dunha secuencia de creacións na cal a humanidade era a meta dun plan divino. En 1844 a obra ''[[Vestiges of the Natural History of Creation]]'' adaptou o concepto de Agassiz ao evolucionismo teísta. O seu autor anónimo [[Robert Chambers]] propuxo unha "lei" de desenvolvemento progresivo ordenado pola divindade, no que a [[transmutación das especies]] era unha ampliación da teoría da recapitulación. Isto popularizou a idea, pero foi fortemente criticado polos científicos establecidos. Agassiz seguiu opoñéndose enerxicamente á [[evolución]], e despois de que se trasladoutrasladarse a América en 1846 o seu argumento idealista dun deseño dun desenvolvemento ordenado fíxose moi influínteinfluente.<ref>{{Harv|Bowler|1983|pp=44–49}}</ref> En 1858 Owen propuxo cautelosamente que este desenvolvemento podería ser a expresión real dunha lei creativa continua, pero distanciouse dos transmutacionistas. Dous anos despois nna súa revisión da obra ''[[A orixe das especies]]'' de Darwin, Owen atacou Darwin á vez que abertamente apoiaba a evolución<ref>{{Harv|Secord|2001|pp=424, 512}}</ref> expresando súa crenza nun padrón de transmutación por mediomedios similares a unha lei. Este argumento idealista do deseño foi adoptado por outros naturalistas como [[George Jackson Mivart]] e o [[George Campbell, 8º Duque de Argyll |duque de Argyll]], que rexeitaba a selección naturlnatural no seu conxuntoenconxunto en favor de leis do desenvolvemento que guiaban a evolución por camiños preordenados.<ref>{{Harv|Bowler|1983|pp=46, 49–50}}</ref>
Moitos dos seguidores de Darwin aceptaron a evolución porque podía reconciliarse co deseño. En particular, [[Asa Gray]] considerou que a selección natural era o principal mecanismo da evolución e tratou de reconciliala coa teoloxía natural. Propuxo que a selección natural podería ser un mecanismo no cal o [[problema do mal]] deque supoñía sufrir producía o ben maior da adaptación, pero concedía que isto tiña dificultades e suxería que Deus podería influír nas variacións sobre as cales actuaba a selección natural para guiar a evolución.<ref>{{Harv|Bowler|2003|pp=203–206}}</ref> Para Darwin e [[Thomas Henry Huxley]] esa penetrante influencia sobrenatural estabestaba máis alá da investigación científica, e [[George Frederick Wright]], un sacerdote ordenado que era colega de Gray no desenvolvemento da evolución teísta, puxoopuxo a énfase na necesidade de buscar causas secundarias ou coñecdias en lugar de recorrer a explicacións sobrenaturais: "Se deixamos de observar esta regra poñemos final a toda ciencia e a toda ciencia sólida."<ref>{{Harv|Larson|2004|pp=110–111}}</ref>
Unha versión secular deste [[naturalismo metodolóxico]] foi moi ben recibida por unha xraciónxeración máis nova de científicos que tataban de investigar as causas naturais do cambio orgánico, e rexeitaron a evolución teísta na ciencia. En 1872 o darwinismo no seu senso amplo do feito da evolución era aceptado como punto de partida. Arredor de 1890 só unha poucos científicos vellos se mantiñan na idea do deseño na ciencia, e este desaparecera por completo da corrente científica principal arredor de 1900. Había aínda inquedanza sobre as implicacións da selección natural, e aqueles que buscaban un propósito ou dirección na evolución volvéronse cara ao [[Lamarckismo|neolamarckismo]] ou a [[ortoxénese]] para proporcionar explicacións naturais.<ref>{{Harv|Bowler|1983|pp=26–27, 44–45, 54–55}}</ref>
