The Lady of Shalott: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Arranxos varios |
m Bot: Cambio o modelo: Cite book; cambios estética |
||
Liña 21:
Segundo o erudito Anne Zanzucchi, "nun sentido máis xeral, é xusto dicir que a fascinación do poema está á altura do traballo de Tenysson".<ref name="Zanzucchi2"/> O biógrafo de Tenysson Leonée Ormonde comenta do poema que está "presentado como un axuste válido para o estudo do artista e os perigos do illamento persoal".
Os críticos feministas<ref>{{Cite web|url=https://docs.google.com/document/d/1Mtibor9CAjsgLOL3oydvkuoUlPsTjYl5NdkUM46DYbE/pub|title=The Lady of Shalott is an allegory for female oppression in the Victorian era and serves as Tennyson’s argument against the established gender roles.|last=Brownbridge|first=Joshua|date=2016|website=|publisher=|access-date=}}</ref> ven o poema preocupados de asuntos da sexualidade das mulleres
A representación da morte tamén foi interpretada como sono. O crítico Christine Poulson di que o sono ten unha connotación de vulnerabilidade e abandono físico, os cales tampouco poden suxerir cumplimento sexual ou ser unha metáfora para a virxinidade. Algúns contos de fadas, como [[A Bela Dormente|Sleeping Beauty]] ou [[Brancaneves]], tradicionalmente dependeron desta asociación. Así que, ao que á Lady of Shalott (Señora de Shalott) se refire, Poulson di: "ao moriren converteuse nunha Sleeping Beauty que nunca pode ser espertada, símbolos de pasividade feminina perfecta."<ref name="ReferenceA" />
Liña 29:
== Influencia cultural na arte ==
[[Ficheiro:John_William_Waterhouse_-_I_am_half-sick_of_shadows,_said_the_lady_of_shalott.JPG|esquerda|miniatura|246x246px|'' "I Am Half-Sick of Shadows," Said the Lady of Shalott'' de Waterhouse]]
O poema era particularmente popular entre artistas da [[Irmandade Prerrafaelista]], que compartían intereses con Tennyson; moitos destes artistas teñen pinturas baseadas en episodios deste poema. Dous aspectos, en particular, do poema, intrigaron a estes artistas: a idea da señora atrapada na súa torre e a moza moribunda río abaixo cara a Camelot.<ref name=":0">{{
No ano 1857, en [[Edward Moxon|Moxon]] escríbese unha edición do poema de Tennyson ilustrada por [[William Holman Hunt]] e [[Dante Gabriel Rossetti]], Hunt describiu o momento cando a Señora volve para ver a Lancelot. No fondo da ilustración, Hunt engade a xanela que con Lancelot cunha pintura da crucifixión de Cristo. Segundo Christine Poulson, esta crucifixión representa un modelo de sacrificio que resalta o ideal que a Señora de Shalott non logra representar.<ref name="ReferenceA" /> Poulson tamén considera esta representación do asunto no contexto das funcións cambiantes das mulleres nos 1880 e 1890, suxerindo que serviu como advertencia de morte inminente a mulleres que deron un paso desde as súas funcións restrinxidas e exploraron os seus desexos.<ref name=":0" />[[Ficheiro:Holman-Hunt,_William,_and_Hughes,_Edward_Robert_-_The_Lady_of_Shalott_-_1905.jpg|dereita|miniatura|296x296px|''Lady of Shalott'' de [[William Holman Hunt]] (1905)]]Rossetti describiu a contemplación de Lancelot da cara preciosa da Señora. Tampouco a ilustración compraceu a Tennyson, quen deu a Hunt a tarefa para describir a Señora collida nos fíos do seu tapiz, algo que non é descrito no poema. Hunt explicou que quixo resumir o poema enteiro nunha imaxe soa, e que o aprisionamento polos fíos suxeriron o seu "destino estraño". A escena fascinaba a Hunt, quen regresou á composición en puntos da súa vida e finalmente pintou unha versión de escala grande pouco antes da súa morte. Requiriu axudantes, cando estaba demasiado feble para completalo. Isto considerouse unha alusión profunda da Señora, atrapada alonxada da realidade, creando imaxes na súa cabeza. Este traballo está recollido na colección do Museo de Arte [[Wadsworth Atheneum]] de Hartford, Connecticut.
[[John William Waterhouse]] pintou tres episodios do poema. En 1888, pintou a Señora que marcha para Camelot na súa barca; este traballo está recollido na [[Tate]]. En 1894, Waterhouse pintou a Señora no momento en que mira pola xanela para ollar a Lancelot; este traballo está recollido na Galería de Arte da Cidade en [[Leeds]]. Poulson argumenta que o estilo impresionista da pintura de Waterhouse na súa interpretación da Señora de Shalott de 1894 evoca un "sentido de vitalidade e urxencia".<ref name="ReferenceA" /> En 1915, Waterhouse pintou
== Notas ==
Liña 40:
{{commonscat}}
{{wikisource}}
=== Bibliografía ===
* Thomas L. Jeffers, "Nice Threads: Tennyson’s Lady of Shalott as Artist,” ''Yale Review'' 89 (Fall 2001), 54–68.
* Thomas L. Jeffers, “Tennyson’s Lady of Shalott and Pre-Raphaelite Renderings: Statement and Counter-Statement,” ''Religion and the Arts'' 6:3 (2002), 231-
| |||