Napoleón III de Francia: Diferenzas entre revisións

Luís Napoleón viviu en Gran Bretaña ata a [[revolución do febreiro de 1848]], que depuxo ao rei [[Luís Filipe I]] e que estableceu a [[Segunda República Francesa]]. Libre de volver a Francia, o 4 de xuño 1848, é elixido (en 4 departamentos) e ocupa un escano na Asemblea en setembro.

O 4 de novembro 1848, promúlgase da constitución da II República, e preséntase como candidato na elección presidencial, a primeira ao [[sufraxio universal masculino]] en Francia. Luís Napoleón gañou por abafadora maioría, nas eleccións celebradas o 10 de decembro de 1848, con 5.454.000 votos (o ao redor 75% de votos) contra os 1.448.000 votos de [[Luís Eugenio Cavaignac]], o seu rival máis próximo.

A súa abafadora vitoria foi debida á axuda das masas rurais, ás cales o nome de Bonaparte significou algo, contrariamente aos nomes dos outros competidores para a presidencia que eran descoñecidos ás masas. Representaba entón tamén a idea de rescatar a orde tradicional e a causa da relixión católica, ameazada polos liberais.

A [[constitución]] da II República estableceu ríxidas normas ao exercicio da maxistratura presidencial limitándoa para un termo de só catro anos, sen posibilidade de reelección, a fin de evitar que un presidente abusase do seu poder para transformar a [[República]] nunha [[ditadura]] ou obtivese unha presidencia [[vitalicia]].

En maio de 1849 celébranse eleccións á [[Asemblea nacional]] que gañan os monárquicos lexitimistas. A presidencia de Luís-Napoleón está así marcada pola súa oposición á política conservadora desta Asemblea nacional: envío a [[Roma]] das tropas para dominar unha rebelión contra o [[Papa]]; voto da lei Falloux, favorable para o ensino relixioso etc.

O 31 de maio 1850, a Asemblea vota unha lei electoral que abole o [[sufraxio universal]] masculino e retorna ao [[voto censitario]], o que elimina a tres millóns de persoas do electorado, entre as que están [[artesáns]] e [[obreiro]]s estacionais. Por outra banda, Luís Napoleón fai presión para aumentar a duración do seu mandato, mentres que a Asemblea nacional oponse a todo proxecto de reforma constitucional. E é tamén que a principios dos anos 1850, o 15 de agosto pasa a ser a festa nacional en Francia. Esta celebración vai permitir ao príncipe-presidente empezar a transición cara ao segundo Imperio, e vai impor con éxito un modelo de festa nacional popular que tamén será a benvida na República. O 15 de agosto pasará a ser pois por decreto do 15 de febreiro de 1852 a [[festa de san Napoleón]].

Finalmente, o 2 de decembro de 1851, Luís Napoleón dá un [[golpe de estado]], presentándose ante os franceses como defensor da democracia -sufraxio universal- fronte á Asemblea -censitaria-. A crise é superada mediante a celebración dun [[plebiscito]] popular que lle é favorable e que aumenta o seu [[autoritarismo]], que exerce contra os republicanos extremistas e os monárquicos lexitimistas e orleanistas.

O [[Segundo Imperio Francés|Segundo Imperio]] foi un réxime político que ao longo dos anos, evolucionou do autoritarismo á democracia:

Napoleón III impulsa o [[imperialismo]] francés, non só con fins económicos -buscando [[materias primas]] e mercados-, senón político, a imitación do [[Reino Unido]]. Máis que en África -onde continua a penetración iniciada no reinado de Luís Filipe I en [[Alxeria]] e [[Senegal]]- , o emperador fixa a súa atención en [[Asia]]. Mediante o Tratado de Tien Tsin, en 1860, China vese obrigada a abrir os seus portos ao comercio francés. Pero é en Indochina onde o Segundo Imperio pon en marcha unha auténtica empresa colonizadora, co pretexto da [[expedición franco-española a Cochinchina]] -[[Vietnam]] e [[Laos]]-, o Imperio procederá á súa anexión entre 1862 e 1867 e á ocupación de [[Cambodja]] en 1863.

O emperador é un decidido partidario da unidade de [[Italia]]. Para gañarse o apoio de Francia, [[Cavour]], primeiro ministro de [[Piemonte]], non dubidara en participar á beira de Francia e o Reino Unido na [[Guerra de Crimea]] (1854-56). En 1858 na Entrevista de Plombières (Plombiéres-lles-Bains), Cavour, promete a entrega a Francia de [[Departamento de Savoia|Savoia]] e [[Niza]], que leva a efecto en 1860. As tropas conxuntas de Francia e Piemonte conseguen grandes éxitos fronte a [[Austria]] nas batallas de [[Magenta]] e [[Solferino]], pero o temor a que o conflito esténdase, fai que Napoleón III, firme por separado a [[paz de Villafranca]] en 1859. Os nacionalistas italianos senten traizoados por Napoleón III, sendo a «[[cuestión romana]]» a que crispe as relacións do goberno imperial cos católicos.

[[Rusia]] pretendía o control dos restos do [[Imperio Turco]] -chamado «o enfermo de Europa»-: os [[Balcáns]] e o control do estreito dos [[Dardanelos]]. O Reino Unido, por interese comerciais, oponse e apoia a [[Turquía]] fronte aos rusos. Francia se alía co Reino Unido e intervén na [[Guerra de Crimea]], que termina no Congreso de París en 1856, erixíndose Napoleón III como «o árbitro de Europa».

Logo dun período de transición, ao fallarlle os apoios tradicionais (Igrexa e burguesía), o goberno vira cara á esquerda en busca de novos apoios.

Dentro desta política liberal está o dereito de iniciativa do Parlamento (1860) e o control dos orzamentos por parte das Cámaras (1861). En 1864 outórgase o dereito de [[asociación]] e [[folga]].

A resposta de Napoleón á demanda de [[Rusia]] para influír no [[imperio Otomán]] levou a unha vitoriosa participación de [[Francia]] na [[Guerra de Crimea]] (marzo de 1854-marzo de 1856). Tamén aprobou lanzar unha expedición naval en 1858 para castigar aos [[Vietnam - Việt Nam|vietnamitas]] e forzar ao seu corte real a aceptar unha presenza francesa no país. O 14 de xaneiro de 1858 Napoleón escapou a outra tentativa de asasinato.

En maio-xullo de 1859 a intervención francesa asegura a derrota de [[Austria]] en [[Italia]]. Pero a invasión francesa de [[México]] (xaneiro de 1862-marzo de 1867) terminou en derrota e na execución do emperador de México [[Maximiliano I de México|Maximiliano]] apoiado por Francia.

En outubro de 1865 en (Biarritz), o [[chanceler]] prusiano [[Otto von Bismarck]] obtivo de Napoleón III que Francia se mantivese á marxe dun previsible conflito austro-prusiano, mentres que [[Prusia]] comprometíase a apoiar ao [[Reino de Italia (1861-1946)|Reino de Italia]] para conseguir a anexión de [[Venecia]], en mans austríacas. Napoleón pensou que o conflito sería longo e brindaríalle a oportunidade de actuar de mediador e talvez conseguir vantaxes territoriais. O emperador comprometeuse a mediar ante os italianos, o que se conseguiu coa alianza ofensivo-defensiva contra [[Austria]] asinada en abril de 1866. Pero [[Prusia]] derrotou facilmente a Austria na [[Guerra das Sete Semanas]].