Serra da Enciña da Lastra: Diferenzas entre revisións

O '''Parque Natural da Serra da Enciña da Lastra''' é unha paraxe protexida que comprende a contorna da '''serra da Enciña da Lastra''', unha das [[serras orientais de Galiza]]. Está situado na zona nordés da [[provincia de Ourense]], no concello de [[Rubiá]], [[comarca de Valdeorras]], xusto no límite coa comarca do [[Bierzo]]. Foi declarado [[Parqueparque natural]] no ano [[2002]]. Ten unha extensión de 3151,67 [[ha]] e unha altitude media de 684 m.

Área de especial interese faunístico e florístico pola seu carácter limítrofe entre a [[rexión mediterránea]] e a [[rexión eurisiberiana|eurosiberiana]], o parque abrangue a mellor representación de vexetación mediterránea en Galicia, con números endemismos de ámbito reducido. Posúe tamén destacadas poboacións de [[ave rapaz|aves rapaces]], entre as que destaca a presenza do [[voitre branco]], [[aguia real]] e [[falcón peregrino]]. A menor dureza do solo calizo propiciou a formación de abundantes [[cova]]s - que—que aquí se denominan [[Pala (espeleoloxía)|palas]] -— que acubillan importantes colonias de [[morcego]]s, das máis importantes de Galicia. Outro punto de interese radica na presenza de pasteiros mediterráneos característicos de zonas rochosas de montaña.

Os terreos de natureza [[calcaria]], moi restrinxidos a nivel galego, atópanse principalmente na Serraserra da da Enciña da Lastra onde forman unha unidade coas áreas veciñas do [[Bierzo]], que se inclúe xeográficamente na zona xeolóxica ástur-occidental leonesa. Trátase do dominio da denominada calcaria da Aquiana, de tipo marmóreo e natureza recifal, estratificación pouco marcada e en ocasións totalmente dolomitizada.(ref) Debido á súa natureza, estas calcarias presentan restos fósiles de briozoos e outros organismos do período [[ordovícico]], testemuñas dunha época en que esta zona se encontraba somerxida baixo o mar. A área é altamente singular no ámbito galego, desde os puntos de vista xeomorfolóxico, ecolóxico e paisaxístico, polo gran desenvolvemento, extensión e pendente que alcanzan os cortados calcarios, que chegan a superar os 200 m de altura e teñen a súa mellor representación no '''estreito do Covas''', na '''pena Falcoeira''' e nos '''penedos de Oulego'''. Así mesmo, aquí atópase o mellor exemplo de morfoloxía cárcasticacárstica de Galicia, albergando a maior rede de covas e simas da Comunidade Autónoma, entre as que destacan as existentes nas inmediacións de Covas e Biobra, non afectadas polo encoro. Por outra parte, a parte inferior das vertentes da serra está constituída por lousas e cuarcitas. A este nivel, son elementos xeomorfolóxicos relevantes os conos de dexección e os depósitos detríticos de lousas, cuarcitas e calcarias, presentes en Covas e no seu contorno. A elevada singularidade do espazo natural foi tida en conta polo Instituto Xeolóxico e Mineiro de España ao incluír parte da área no Punto de Interese Xeolóxico "Minas de Pintura" (PIG OR-3), que, ademais dun depósito [[Silúrico|presilúrico]] de limonita situado en Pardollán, de elevado interese estratigráfico, inclúe o estreito de Covas e o macizo calcario de Penarrubia.

No parque natural áchanse unha ampla variedade de especies animais e vexetais raras, ameazadas e de distribución marxinal ou moi restrinxida en territorio galego. A situación xeral da serra da Enciña da Lastra atópase bioxeograficamente na [[conca do Mediterráneo|rexión mediterránea]], limitando coa [[rexión eurosiberiana]] (rexión na que se encadra a meirande parte de Galicia), e adscríbese cronoloxicamente ao subsector berciano do sector ourensanoourensán-sanabrés, pertencente á provincia carpetano-ibérico-leonesa. Os fondos do [[val]] correspóndense co [[mesomediterráneo|piso mesomediterráneo]], caracterizado pola presenza de bosques de esclerófilos, como as [[aciñeira]]is, cuxos elementos se entremesturan cos do [[supramediterráneo|piso supramediterráneo]] nos cumios da serra nonos que priman os bosques de coníferas ou de especies marcescentes, como as quercíneas ([[aciñeira]] (Quercus ilex), [[acivro]] (Ilex aquifolium) e [[sobreira]] (Quercus suber).