Literatura en aragonés: Diferenzas entre revisións

O século XX presenta maior variedade, tanto de autores como de temas, dentro da pobreza na que se move a literatura en aragonés, ata fins do século as obras aparecen en revistas locais, follas soltas, libros de festas ou permanece inédita, apenas se publican libros. Entre os autores da primeira metade do século [[Cleto Torrodellas]] (1868-1939), poeta popular de [[Estadilla]] con escasa formación cultural, non se sae da poesía popular destacando a súa última composición ''Banco de llosas gastadas'' sobre a fugacidade da vida. O cheso [[Domingo Miral]] (1872-1942) cunha maior formación cultura, era catedrático de grego, autor da comedia ''Qui bien fa nunca lo pierde'' e un sainete ''Tomando la fresca en la cruz del cristiano o a casarse tocan'' porén a súa calidade literaria é nula, son obras cheas de tópicos que pretenden recoller a fala de Echo e nas que as acotacións escénicas aparecen en castelán, reflectindo a diglosia da escasa literatura que se producía en aragonés. A vila de Graus contou cun pequeno núcleo de cultivadores da fala local, Dámaso Carrera, Vicente Lacambra e sobre todo Tonón de Baldomera (1904-1977), de orixe catalá autor de composicións populares de escasos recursos literarios. Pero será en Echo onde apareza o mellor poeta popular, Veremenundo Méndez (1898-1968) que dotou á variedade chesa dunha tradición literaria e foi considerado polos primeiros autores do aragonés común como o seu pai literario.