[[Ficheiro:Centre Pompidou Artlibre jnl 4.jpg|miniatura|250px|Vista da praza e edificios do entornocontorno.]]
O Centro Pompidou ocupa pouco menos da metade do seu solarsoar. A parte que sobra é unha enorme praza pública considerada parte do edificio xa que nela fanse actividades relacionadas co centro. O deseño deste espazo exterior foi decisivo na vitoria de Piano e Rogers no concurso. Na praza apíñanse os teatros rueiros, debuxantes, pequenas tendas rueiras e grupos de mozos, todos eles relacionados coa arte e a cultura. Nos límites deste espazo público hai colocados enormes tubos, algúns deles agrupados de dous en dous, que son os respiradeiros do aparcadoiro subterráneo que ocupa todo o solarsoar. O gran tamaño destes tubos de refrixeración e a súa semellanza coas vías de ventilación dos barcos convértenlles en elementos propios do Centro Pompidou, ampliando os límites do edificio a toda a praza. O chan desta está inclinado lixeiramente cara ao Centro Pompidou, funcionando o edificio de pano de fondo.
Dende a restauración do Centro Pompidou levada a cabo dende setembro de [[1997]] ata xaneiro do ano [[2000]], hai máis restricións nas actividades que se fan na praza, habendo máis vixilancia tanto dentro como fóra do edificio. Nesta reforma abriuse ao tráfico algunhas rúas lindeiras coa praza que antes eran peonís. O resto de edificios que forman parte da praza son, principalmente, de finais do [[século XIX]], de estilo [[Modernismo|Modernista]]. En moitos destes edificios había galerías de arte que resultaban ser moi visitadas grazas á proximidade do Pompidou. Progresivamente, estas salas de arte deron paso a tendas, as cales teñen moito éxito grazas á gran afluencia de turistas que visitan en Centro Pompidou.
Liña 66:
== Interior ==
A pesarespesar de que tódolos tubos e barras non deixen ver as fachadas do Pompidou, o interior é bastante luminoso xa que o acristalamiento é continuo. Polos teitos interiores pasan tódalas tubaxes e elementos que hai nas fachadas, estando todos estes elementos á vista. Deste xeito, dentro do edificio conséguese esa mesma imaxe de caos e maraña de elementos tecnolóxicos propia do exterior. [[Renzo Piano]] colocou sobre cada obra de arte un pequeno falso teito para protexela visualmente da rede de tubos que hai no teito e evitar que a mirada se distraia ao contemplar a obra exposta.
