Toxicidade do monóxido de carbono: Diferenzas entre revisións

Preséntanas o 1,9% do total dos intoxicados por CO. Poden desenvolverse tras exposicións severas a CO dunha forma insidiosa a partir de fontes non recoñecidas tanto no medio doméstico coma no laboral. Caracterízanse por desorientación, alteración da personalidade, alteración da visión, [[agnosia]], [[apraxia]], e parkinsonismo. A necrose do núcleo pálido bilateral é unaunha secuela ben recoñecida que se pode observar na TC cranial e na RNM. Tamén se producen lesións en ganglios basais, na substancia gris e branca que dan lugar á síndrome tardía.

A intoxicación con CO pode causa-la [[morte]], e para os que se repoñen a recuperación é lenta. O prognóstico da persoa depende da duración da exposición ao monóxido. Igualmente, pódese presentar dano cerebral permanente. Se o paciente presenta síntomas de deteriorodeterioración da capacidade mental despois de dúas semanas, a probabilidade de recuperarse completamente non é moita. OA deteriorodeterioración da capacidade mental pode reaparecer nas primeiras dúas semanas en aquelas persoas que fosen asintomáticas durante un tempo curto.

* A pulsioximetría é unha técnica usada para medir o osíxeno transportado pola Hb no interior dos vasos sanguíneos. O dispositivo emite luz con dúas lonxitudes de onda de 660 nm (vermella) e 940 nm (infravermella) que son características respectivamente da oxihemoglobina e da hemoglobina reducida. A maior parte da luz é absorbida polo tecido conectivo, pel, óso e sangue venoso nunha cantidade constante, producíndose un pequeno incremento desta absorción no sangue arterial con cada latidolatexo, o que significa que é necesaria a presenciapresenza de pulso arterial para que o aparato recoñeza algún sinal. Mediante a comparación da luz que absorbe durante a onda pulsátil con respecto á absorción basal, calcúlase a porcentaxe de oxihemoglobina. Só mide a absorción neta durante unha onda de pulso, o que minimiza a influencia de tecidos, venas e capilares no resultado.

A correlación entre a saturación de osíxeno ye laa PaO2 ven determinada pola curva de disociación da oxihemoglobina.

A pulsioximetría mide a saturación de osíxeno no sangue, pero non mide a presión de osíxeno (PaO2), a presión de dióxido de carbono (PaCO2) ou o pH. Por tanto, non substitúe á gasometría na valoración completa dos enfermos respiratorios. Sen embargoPorén supera á gasometría en rapidez e na monitorización destes enfermos. Os aparatos dispoñibles na actualidade son moi fiables para valores entre o 80 e o 100%, pero a súa fiabilidade diminúe por debaixo destas cifras.

Existe un valor crítico: PaO2 60 mm de Hg que correspóndese cunha saturación do 90%, por debaixo da cal, pequenas diminucións da PaO2 ocasionan desaturacións importantes. Por elPolo contrario, por encima do 95%, grandes aumentos da PaO2 non supoñen incrementos significativos da saturación do osíxeno.

O punto crítico que debe dar lao sinal de alarma é o de saturacións inferiores ao 95% (inferiores ao 90 ou 92% ) cando existe patoloxía pulmonar crónica previa) estes pacientes deben recibir tratamento inmediato.

# Fístula arteriovenosa. Non hai diferenciadiferenza salvo ca fístula produza isquemia distal.