Cahiers du cinéma: Diferenzas entre revisións

''Cahiers'' reinventou os principios básicos da crítica e da teoría cinematográfica. Un artigo de 1954 de Truffaut arremetendo contra ''La qualité française'' ("a calidade francesa") foi considerado o manifesto por 'la politique des Auteurs' ('a política dos autores')<ref name="Guardian Macnab" /> e resultou na nova avaliación do cinema de [[Hollywood]] e de directores como [[Alfred Hitchcock]], [[Howard Hawks]], [[Robert Aldrich]], [[Nicholas Ray]] e [[Fritz Lang]]. Os escritores de ''Cahiers du Cinéma'' tamén admiraban a obra de [[Jean Renoir]], [[Roberto Rossellini]], [[Kenji Mizoguchi]], [[Max Ophüls]] e [[Jean Cocteau]], centrando as súas críticas na posta en escena dos filmes. Ademais, os autores eran comparados e contrastados, establecendo un auténtico diálogo cinematográfico. A revista tamén foi fundamental na creación da ''[[Nouvelle Vague]]'', na que destacaron os filmes dirixidos por colaboradores de ''Cahiers'' como Godard e Truffaut.

En 1963 Jacques Rivette susbtituíu a Rohmer como editor, cambiando as preocupacións políticas e sociais e prestando máis atención as cinematografías non estadounidenses. Cara 1970 o estilo cambiou do modernismo a radicalismo e o [[materialismo dialéctico]]. A mediados da década de 1970 a revista seguía unha liña editorial [[maoísmo|maoísta]], pero a crítica ao filme ''[[Tiburón (filme)|Tiburón]]'' supuxo o regreso a perspectivas máis comerciais, rehabilitando tamén algúns dos antigos favoritos ''Cahiers'' e descubrindo autores como [[Manoel de Oliveira]], [[Raoul Ruiz]], [[Hou Hsiao-Hsien]], [[Youssef Chahine]] e [[Maurice Pialat]].

''Le Monde'' tomo control total en 2003, con Jean-Michel Frodon como director. En 2009 Richard Schlagman, de Phaidon Press, grupo especializado en libros sobre artes visuais, comprou ''Cahiers''.<ref name="NYT Itzkoff" />