Karate: Diferenzas entre revisións

Nalgún momento antes do [[século XVIII]], dispuñan do [[Bubishi]]. O libro foi levado caraa Okinawa dende a China, mais non se pode identificar quen nin cantocando istoo ocorreufixo, sendo correctacerta soamente a súa presenza na rexión. Hai dous libros co mesmo nome: un que é un compendio militar chinés [[Wubeizhi]], que é unha obra grandiosa sobre a arte da guerra, cuxa creación é atribuída ao xeneral [[Mao Yuanyi]], e outro, que é sobre artes marciais, [[acupuntura]] e outros asuntos máis ou menos conexosrelacionados. Foi este segundo libro o que chegou ena Okinawa. Sábese tamén que o libro foi reproducido manualmente e que probabelmente cada posuidor tería glosado a súa copia.<ref name="ref6"/>

O Bubishi de Okinawa era unha obra secreta, transmitida moi reservadamente dos mestres caraa moi poucos alumnos, soamente aqueles reputados coma os máis dignos e capaces de gardar os segredos e transmitídelostransmitilos a quen tamén o merecese. O contido do libro era sobre os golpes mais tamén sobre [[anatomía]] e sobre os principios de uso da enerxía [[qi (enerxía)|ki]]. O libro éestá dividido por temas, ten unha parte que conta sobre as orixes do estilo [[Bai he quan]], de [[chuan fa]], e na parte sobre as técnicas das artes marciais é mostra movementos típicos do estilo.<ref>{{cita web|lingua=castelán|url=http://www.karatebcn.com/web3(2)/pru_esp/art77b.asp?p_pestana=inicio&p_opcion=articulos|título=Introducción a los JINTAI KIUSHO|dataacceso=23 de novembro de 2014}}</ref>

O conxunto de técnicas do karate abrangue todos os tipos de golpes, desde aqueles máis comúns e visados nas competicións, comacomo xutes e puñazos, ata lanzamentos e inmobilizacións. De modo didáctico, hai dous grandes grupos: as técnicas duras, que son os golpes de impacto, e as técnicas suaves, que son o resto das técnicas, comacomo desprazamento, desvíos, caídas etc. Ocorre, con todo, que só os estilos tradicionais aplican todo o contido, pois os modernos dan máis importancia aos golpes que poden ser usados en competicións. En teoría, calquera estilo de karate debería ensinar todo o contido.<ref>{{cita web|lingua=inglés|url=http://www.combat-sports-supplies.com/nage-waza-throws-and-takedown-techniques-xidc81634.html|título=Throwing and Takedown Techniques (Nage Waza)|dataacceso=23 de novembro de 2014}}</ref>

Ata as mudanzas no método de ensino feitas polo mestre Itosu, o karate era transmitido por medio da repetición dos kata, así comacomo sucedía coas outras artes marciais do Xapón, coma [[kenjutsu]] ou [[jujitsu]]. Antes disto, cando un mestre atestavaadmitía que transmitira todos os seus coñecementos implicaba todos os kata e os seus significados, alén dos coñecementos que tornaban útiles as aplicacións prácticas deles, coma anatomía e puntos de presión.

Despois de tales cambios, a énfase do adestramento pasou a ser dada sobre os kihon, que son movementos máis simples e, por isto mesmo, máis doados parade aprender. Empezouse tamén a dar importancia ó condicionamento físico mais con foco na saúde en vez do foco no campo de batalla, que era feito por medio das técnicas chamadas de [[hojo undo]] e que ficaron restrinxidas ós estilos tradicionais.

Os estilos tradicionais de karate prohiben a execución de combate comacomo forma de adestramento, porque existen técnicas perigosamente mortais. Non obstante, durante o primeiro cuartelcuarto do século XX, algúns mestres entendían que as técnicas só terían valor no caso de que fosen postas e probadas na práctica, polo que o adestramento con loita foi incorporado ó método de ensino. De calquera forma, viuse que sería imprescindíbel ríxidoun maior control na execución dos golpes, permitíndose que un alumno adestrase desta maneira cando coñecese profundamente as técnicas dos ''kihon'' e ''kata''.<ref>{{cita web|url=http://www.bullshido.net/forums/showthread.php?t=116681|lingua=inglés|dataacceso=8 de decembro de 2014|título=Choki Motobu, the master of fighting|autor=Rurik Greenwulf}}</ref>

Coa finalidade pedagóxica, estabelecéronse algúns tipos distinguidos de ''kumite'', comacomo forma de loita preparada en disposicións fixas, é dicir, con movementos de ataque e defensa, que deberían ser executados nunha orde correcta. O ''kumite'' foi aínda incorporado comacomo forma recreativa e nas competicións.

Tradicionalmente non se usaba calqueraningún sistema de graduación ou entrega de ningún título aos alumnos. Quen definía o nivel de aprendizado era o propio mestre, conforme asás habilidades demostradas. A calquera tempo, un mestre podería testificar que o seu alumno xa conseguira aprender todos os coñecementos da súa escola, cando o alumno sería recoñecido coma mestre tamén.

Nalgún momento, so influencia da cultura xaponesa, algúns pasaron a atribuír graos, nun sistema de tres niveis: inicial, intermediariointermedio e final. Eventualmente, algúns mestres tamén adoptaron o sistema de [[Menkyo]], máis ou menos parecido ao sistema de tres niveis, mais posuía un carácter máis formal.<ref>{{cita web|formato=PDF|url=http://www.minrec.org/wilson/pdfs/History%20of%20Belts%20and%20Ranks.pdf|dataacceso=1 de decembro de 2014|título=The History of Karate Belts and Ranks}}</ref>

Cando volveu da súa viaxe a [[Toquio]] e tralo contacto máis próximo con Jigoro Kano, o mestre Gichin Funakoshi levou cara aá súa terra o modelo de rangos en uso no instituto Kodokan, o sistema [[Dan-i|Dankyuisei]], con cintos colorados, para indicar cal o grao de coñecemento do alumno. Este sistema foi adaptado do xogo de taboleiro [[Go]] polo mestre Kano. E Funakoshi o adaptouadaptouno para o seu [[dojo]].<ref>{{cita web|formato=PDF|url=http://www.oskfpr.com/Documents/Una%20breve%20historia%20del%20Sistemas%20de%20Rango%20utilizados%20en%20la%20actualidad%20el%20Karate.pdf|título=Una breve historia del Sistemas de Rango utilizados en la actualidad en Karate|autor=Eric M. Garcia|dataacceso=1 de decembro de 2014}}</ref>

O karate tamén pode ser practicado comacomo un deporte competitivo, aínda que non posuaposúa status de deporte olìmpico coma o [[Judo]] e o [[Taekwondo]]. Isto debesedébese ao feito de que non hai unha organización centralizadora para o karate, así como non existen regras uniformes entre os diversos estilos. A competición pode ser tanto de ''kumite'' coma de ''kata'' e os competidores poden participar individualmente ou en grupo.

Na competición de ''kata'', os pontospuntos son concedidos por cinco xuíces, de acordo coa calidade da performanceactuación do atleta de maneira análoga aá [[ximnasia]] olímpica. Son criterios para unha boa performanceactuación a correcta execución dos movementos e a interpretación persoal do ''kata'' a través da variación de velocidade dos movementos (''bunkai''). Cando o ''kata'' é executado en grupo (usualmente de tres atletas) tamén é importante a sincronización dos movementos entre os compoñentes do grupo.

No ''kumite'' dous oponentes enfrentanseenfróntanse por pretoperíodos de dous a cinco minutos. PontosOs puntos son concedidos tanto pola técnica canto pola localización en que osdos golpes son desferidos. As técnicas permitidas e os pontospuntos permisibles de seren atacados varianvarían de estilo caraa estilo. Alén disto o ''kumite'' pode ser de semi-contato (comacomo no Shotokan) comacomo de contacto directo (comacomo no Kyokushinkai).