Revisión como estaba o 15 de febreiro de 2015 ás 23:55 editar Nachonion (conversa \| contribucións) 21.449 edicións m →‎Véxase también = ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 29 de xullo de 2016 ás 11:20 editar desfacer BanjoBot 2.0 (conversa \| contribucións) Bots 393.002 edicións m →‎Referencias históricas: Arranxos varios Edición máis nova →
Liña 3: == Referencias históricas == Posibelmente, a primeria referencia en Occidente a este xeito de arranxar a carne pódese atopar no ''[[~~Os_viaxes_de_Marco_Polo~~Os viaxes de Marco Polo\|Libro de Viaxes]]''<ref>[http://books.google.es/books?id=uYVkjp96vJ8C&pg=PA122&lpg=PA122&dq=marco+polo+Viajes+CXIX&source=bl&ots=BLigadS-3U&sig=rB4EU_nO4bN9taeryYIpZu5eiDM&hl=es&sa=X&ei=8C0gT-WWDNO6hAe91anlDQ&ved=0CCgQ6AEwAQ#v=onepage&q&f=false ''Viajes: la división del mundo''], Marco Polo</ref> de [[Marco Polo]]. No capítulo CXIX, dedicado á provincia de Caragian, dise: {{cita\|Os indíxenas comen carne crúa, de polos, de carneiros e de búfalo. Os pobres van á carnizaría, collen o fígado cru tal como pendura do animal, córtano en anacos, coméndoos cun mollo de allo. E así comen as demais carnes. E os nobres tamén comen carne crúa, mais fana picar e preparar con mollo de allos e especias e devórana con fruición, como nós a carne cocida.}} Unha referencia posterior é a do enceñeiro e cartógrafo do século XVII Guillaume Levasseur Beauplan. Tras servir durante moito tempo para o rei de Polonia [[Sexismundo III Vasa]], escribiu as súas vivencias no libro ''Description de l'Ukranie''<ref>[http://books.google.fr/books?id=6q1HAAAAIAAJ&pg=PR3&dq=Guillaume+Levasseur+de+Beauplan&hl=fr&ei=uSnJTYjwFcPPsgbo1YSdAw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=6&ved=0CEMQ6AEwBQ#v=onepage&q=Guillaume%20Levasseur%20de%20Beauplan&f=false ''Description de l'Ukranie depuis les confins de la Moscovie jusqu'aux limites de la Transylvanie''], J. Techener, [[1861]] </ref> publicado en 1651. Menciona a receita, atribuíndolla aos [[tártaros]], e describe unha práctica dos [[cosacos de Zaporozhia]] para desangrar axiña a carne, que consistía en cortar [[bisté]]s dun par de dedos de espesor e, tras salgalos por unha banda, colocalos baixo a [[sela de montar\|selas de montar]]. Tras dúas horas limpábase o bisté, salgábase pola banda oposta e se volvía a pór baixo da sela. Pasadas outras dúas horas limpábase finalmente e xa se podía comer a carne, macerada e libre de sangue. A referencia máis coñecida, e a que deu fama a esta forma de arranxar a carne foi a de [[Jules Verne]] en [[1875]] na súa novela [[Miguel Strogoff]],<ref name="LeMonde">http://www.lemonde.fr/aujourd-hui/article/2008/04/30/recettes-et-bonnes-adresses-pour-se-regaler-d-un-tartare-a-paris_1040160_3238.html Artigo de Jean-Claude Ribaut en Le Monde</ref> de aí que o restaurante ''Jules Verne'', situado no segundo andar da [[Torre Eiffel]] en [[París]], teña feito deste prato unha das súas especialidades. A receita máis antiga conservada de bisté tártaro figura no ''Diccionario Larousse Gastronómico'' de [[Prosper Montagné]], edición de 1938.<ref name="LeMonde" />

Bisté tártaro: Diferenzas entre revisións