|
Durante o período de tempo no que Jethro Tull se mantiveron inactivos, os fans comezaron a mostrar certa preocupación, xa que non lles chegaban noticias sobre a banda, algo ó que non acostumaban, posto que o grupo sempre fora portada das revistas especializadas e foco de atención de tódalas miradas. Ó mesmo tempo, outras bandas como Led Zeppelin, [[Rolling Stones]], [[The Who]] ou [[Pink Floyd]] tomaron o relevo como mellores grupos do momento, relegando a Jethro a unha posición secundaria. O grupo de Anderson pagaría moi caro ese período de inactividade e a súa inimizade coa crítica británica, daquela moi influente na do resto de Europa, ata o punto de que Jethro Tull xamais volvería ós postos de privilexio que alcanzaran con anterioridade, a pesar de que durante os anos seguintes se publicaron outros álbums.
A comezos de 1974 aparecen as primeiras noticias referentes á banda, que falaban dun novo proxecto de Ian enfocado cara o cine. En realidade tratábase de realizar unha película coa música do grupo xunto a unha orquestaorquestra sinfónica completa. O guión da película estaba xa escrito e trataba sobre a historia alegórica dunha rapaza que morre nun accidente e as súas experiencias no máis alá. Por desgraza, o tema non resultou atractivo para os produtores da película, que propuxeron a Anderson que lles cedese o control artístico do proxecto. O líder de Jethro Tull negouse, polo que todo quedou cancelado ó retirarse os produtores da película e non poder encontrar financiaciónfinanciamento para o mesmo. Afortunadamente, o que sí levousese levou a cabo foi a realización dun novo álbum, oco título seríade "War child". Este novo traballo retomaba o formato típico de temas individuais e de corta duración, en aras da facilidade para elixilos á hora de tocar en directo. A pesar de que o disco tíña un alto nivel de calidade, non é un dos mellores do grupo, razón pola cal resulta extrañoestraño que a crítica acollese o álbum con entusiasmo, quizais nunha estratexia de "reconciliación" coa banda, reconciliación que non se produciu na súa totalidade, xa que Jethro Tull converteríase dende entón en obxectivo fácil do desprezo de calquera crítico malintencionado e ansioso por buscar polémica. En calquera caso, o certo é que "War child" é un dos discos menos coherentes do grupo, nos que o son apartaseafástase bastante das bases asentadas cos seus anteriores álbums, secoa exceptuamosexcepción o controvertidode "A passion play".
En ámbolos dous discos, Ian Anderson estendeatrévese o seu virtuosismo coma multiinstrumentista óco [[saxofón]], se ben o abandonaría posteriormente por razóns descoñecidas. Con todo, o mellor de "War child" foron, sen dubida, os seus concertos en directo, dos cales escribiuse no seu momento que forónforon os mellores de toda a historia da banda, cheos de efectos visuais e sonoros, cun son impecable e unhas actuacións dos músicos moi dinámicas. Nestos concertos interveríanintervirían catro rapazas formando unha sección de corda e espidas de cintura para arriba. Respondían ós nomes de Elizabeth Edwards, Rita Eddowes e Helen, todas ó violín, e Katharine Thulborn ó violonchelo. Tamén participarían no seguinte disco da banda en estudio. Con todo, as actuacións de Jethro Tull en España, en 1974 (ano no que viñeron por primeira vez ó noso estado), non contaban cócon espectáculoesta dosparte hermososdo senos das catro señoritas debidoespectáculo, ¡cómoprohibida non!, a problemas depola censura., Así pois,e as catro tiveron que actuar ben cubertas, como mandan os santos cánones.
"War child" publicouse en octubro de 1974, en metade dunha xigantesca xira que o grupo realizou polos Estados Unidos, Xapón, Australia, Europa etc. Alcanzou o nº 2 nas listas dos Estados Unidos e o nº 14 nas de Gran Bretaña, uns resultados similares ós de "A passion play", o "disco maldito" do grupo que, despois de todo, non era un álbum para nada malo. Embriagados polo éxito dos seus concertos, cada vez máis fans acudían ós lugares nos que actuaban Jethro Tull para admirar as loucuras de Anderson sobre o escenario, a perfecta conxunción e posta en escena da banda, o seu impecable son e, sobre todo, a magnificiencia dunun grupo que dende facía varios años pertencía á elite do rock. Como datos máis significativos, podesepódese dicir que na actuación deada banda no Forum de [[Los Angeles]] vironllesvíronlles en directo máis de cen mil personaspersoas e que en Estados Unidos conseguiron que máis dun millón de enloquecidos fans asistisen ós seus concertos. O grupo afrontaba con esperanza e orgullo o seu resurxir como banda punteira non só a nivel musical, senon tamén a nivel de popularidade, todo iso grazas, por suposto, á incuestionable lealtade dos seus seguidores.
Durante este mesmo ano, Ian Anderson aínda tivo tempo para producir un dos mellores discos do grupo de folk-rock [[Steeleye Span]]. Referimonos ó impresionante, "Now we are six", no que se adivina facilmente a manoman de Anderson en cada unha das cancións, todas elas de altísima calidade, peroe sobre todo no son do grupo, e en especial da sección rítmica de baixo e batería.
=== O retorno triunfal (1975-1976) ===
|
