Lois VII de Francia: Diferenzas entre revisións

Antes de morrer, seu pai concertara o seu [[matrimonio]] con [[Leonor de Aquitania]] (1122 – 1204), filla de [[Guillerme X de Poitiers]], duque de Aquitania e Leonor de Châtellerault, casamento que tivo lugar en [[Bordeos]] o 25 de xullo de 1137. Este vantaxoso matrimonio proporcionoulle un dominio real case triplicado xa que a esposa achegou no seu dote a Guiena[[Güiena]], Gascuña, [[Poitou]], [[Lemosín]], Angoumois, [[Saintonge]] e Périgord.

En maio de 1141, Luis VII enfróntase ao conde Teobaldo II de Champaña e ao papa Inocencio II, con motivo da toma de posesión do bispado de [[Langres]], xa que el quería que fose elixido un monxe de [[Cluny]]. De novo volve a opoñerse ao Papa en 1141 intentando impor o seu candidato para a sede de Bourgues contra Pierre de la Châtre (apoiado polo sumo pontífice). O Papa excomulga a LuisLuís e Pierre de La Châtre refúxiase en Champaña. O rei invade o condado e incendia soao seu paso, durante o verán de 1142, Vitry-en-Perthois e súa igrexa, na cal se atopaban refuxiados os habitantes da vila.

Para resolver o problema, o rei firma o tratado de Vitry co conde Teobaldo II no outono de 1143, aceptando a eleción de Pierre de La Châtre e conseguindo que se anule o veto que pesa sobre o reino; o 22 de abril participa na conferencia de [[Saint-Denis]] para solucionar o conflito xurdido entre a Santa Sede e el.

Para selar o acuerdo, o rey acepta tomar parte na [[Segunda Cruzada]] alentada por [[Bernardo de Claraval]] e, cerca do Nadal de 1145, Luis VII anuncia a súa decisión de unirse a ela para socorrer aos Estados cristiáns de [[Palestina]], ameazados polos turcos que acababan de invadir o condado de Edesa en 1144 e perpetraron a masacre de centenares de cristiáns. En 1146 o rei toma a cruz, á vez que numerosos baróns, durante a asemblea de Vézelay.

O 11 de Xuño, o rey Luis VII e Leonor parten para a Segunda Cruzada ao mando de 300 cabaleiros e unha cuantiosa armada, seguidos por miles de peregrinos. Sairon de [[Metz]] e pasaron polo val do [[Río Danubio|Danubio]], onde foron recibidos pola armada do emperador que xa os aguardaba no [[Reino de Hungría]]. O rei Géza II de Hungría recibiu aos reis cruzados e velou porque estivesen provistos de alimentos e abeiro.

A Segunda cruzada parecía ter bo comezo, xa que estaba dirixida polos dous soberanos máis poderosos de Occidente, que ademsisademais, ao estar instruídos pola experiencia da Primera cruzada, organizárona de forma moi estrita. Pero as relaciones envelenáronse rápidamenterapidamente entre franceses e alemáns, e sobre todo entre cruzados e bizantinos. Conrado III e Luis VII perderon as catro quintas partes dos seus efectivos militares tentando atravesar [[Anatolia]], onde foron dezimadosdecimados polos turcos, a carestía e qaa enfermidade. Por último, logo de desembarcar co resto das súas tropas cerca de [[Antioquía]], que estaba en mans de Raimundo de Poitiers, tío de Leonor de Aquitania, os dous soberanos estrelláronseestreláronse ante [[Damasco]]. Conrado e os alemáns reembarcaron o 8 de setembro de 1148.

Raimundo esperaba que Luis VII lle axudara a combater ao inimigo que o despoxara dalgúns dos seus territorios, pero o rey sosó pensaba en ir a [[Xerusalén]]. Leonor intentou, en van, convencer ao seu marido para que axudase ao seu tío Raimundo, mais o rei preferiu seguir os consellos do templario eunuco Thierry de Galeran. Os cronistas da época culpan a Leonor de adulterio: Guillermo de Tiro acúsaa así mesmo de incesto co seu propio tío.

Luis VII, obligaobriga a Leonor a seguilo e deixa Antioquía, chegando a Xerusalén para cumprir coa peregrinaxe imposta. En Xuño de 1148, tenta tomar Damasco, ante a que su armada está esperando. O matrimonio permanece un ano en Terra Santa antes de volver por mar, e por separado, a Francia. O rei é apresado polos bizantinos, sendo liberado polo normando Roger II de Sicilia. Na primavera de 1149, Luis VII, moi afectado polo exceso das desgrazas conyugáisconxugais, abandona JerusalénXerusalén. A decepción en Occidente foi moi grande.

Durante a viaxe de volta a Francia, en novembro de 1149, Luis VII pensou en separarse de Leonor. Pero o papa Euxenio III, tras unha parada na [[Abadía de Montecassino|Abadía de Montecasino]], e despois o abade Suger conseguiron reconcilialos e, en 1150, naceu a súa segunda filla, Alix de Francia (1150-1195).

No entanto, tralo pasamento de Suger en 1151, luis VII, desexoso da separaciónmseparación, atopa no concilio de Beaugency o motivo para a mesma: a avoa de Leonor, Eduarda de Borgoña, era a neta de Roberto o Piadoso, avó do rei (en 9º grado civil, pero en 5º grado canónico), e isto propicia a anulación do matrimonio o 18 de marzo de 1152. Leonor recobra a dote e casa o 18 de Maio de 1152 , en segundas nupcias, co conde de Anjou, Enrique II Plantagenêt, que será o rey de Inglaterra en 1154. El tiña 19 años e ela 30.

María (1145 - 1198), casada en 1164 con Enrique I de Champaña, conde de Troies, chamado o Liberal. Rexente do Condado de Champaña de 1190 a 1197;