Transdución xenética: Diferenzas entre revisións

En xenética, a '''transdución''' definiuse inicialmente como o proceso por medio do cal se transfería [[ADN]] dunha [[bacteria]] a outra pola intermediación dun [[virus]]. <ref name="HartlJones1998">{{Cita libro |author=Jones, Elizabeth; Hartl, Daniel L. |title=Genetics: principles and analysis |publisher=Jones and Bartlett Publishers |location=Boston |year=1998 |pages= |isbn=0-7637-0489-X |oclc= |doi= |accessdate=}}</ref> Un uso ampliado moderno do termo é a de consideralo o proceso por medio do cal se insire material xenético (ADN ou [[ARN interferente pequeno]]) nunha célula (bacteriana ou eucariota) por medio dun virus vector. A transdución é un proceso que se dá de forma natural, pero é tamén unha ferramenta de uso común en bioloxía molecular para introducir establemente xenes alleos no xenoma dunha célula [[hóspede]]. A transdución non require un contacto célula a célula (como na [[conxugación bacteriana]]) nin o paso directo do ADN a través da membrana (como na [[transformación bacteriana]]), o que a fai resistente á ADNase, xa que é o virus quen transporta o material xenético a transferir.

Na ''transdución especializada'' o virus transfire dunha bacteria a outra xenes que están próximos á zona onde se inseriu o xenoma vírico durante un ciclo lisoxénico na primeira bacteria. Os xenes que se transfiren dependen da zona onde se inseriu o fago, que xeralmente é sempre a mesma zona concreta do cromosoma; por exemplo, o fago lambda insírese na zona entre os xenes ''gal'' e ''bio''. Cando o fago abandona o ciclo lisoxénico e pasa ao ciclo lítico, ten que separar o seu ADN do cromosoma onde se inseriu, pero poden producirse erros e non se corta exactamente polos límites do ADN viral senón que se corta algo máis alá e leva tamén xenes bacterianos adxacentes (por exemplo, o fago lambda pode levar o xene ''gal'' ou o ''bio''), que serán empaquetados na cápsida vírica xunto co [[xenoma]] vírico. Pero ao levar este material extra o xenoma do virus queda máis curto do normal (é defectivo), porque lle faltan xenes víricos no outro extremo. <ref name=Transduction/>

[[Esther Lederberg]], [[Larry Morse]], [[Herman Kalckar]], [[Michael Yarmolinsky]], e [[Yukinori Hirota]] fixeron estudos detallados sobre a [[galactosemia]] nos que usaron a transdución especial para facer mapas xenéticos. Ao mesmo tempo, Esther Lederberg, [[Julius Adler]] e [[Enrico Calef]] realizaron estudos similares sobre a [[maltofilia]]. <ref name=esther/>

Un exemplo famoso de transdución especializada é a que fai o [[fago lambda|fago λ]] na bacteria ''[[Escherichia coli]]'', descuberta por [[Esther Lederberg]], a cal tamén descubriu o [[plásmido F]] ou factor de fertilidade F. <ref name=esther/>

A transdución descubrírona [[Norton Zinder]] e [[Joshua Lederberg]] na [[University of Wisconsin–Madison]] en 1951 traballando con bacterias.<ref name=Transduction> Griffiths AJF, Miller JH, Suzuki DT, et al. An Introduction to Genetic Analysis. 7th edition. New York: W. H. Freeman; 2000. NCBI books [http://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/bv.fcgi?rid=iga.section.1363 Transduction]</ref> Porén, o mecanismo da transdución xeral e especializada non se descubriu ata anos máis tarde grazas aos traballos de [[Esther Lederberg]], [[Larry Morse]], E. Lively, [[Allan Campbell]] e Joshua Lederberg. Pode verse unha lista detallada das publicacións en: <ref name=esther>[http://www.estherlederberg.com/Censorship/CensorshipIndex.html Esther Lederberg]</ref>