O loureiro na cultura popular galega: Diferenzas entre revisións

O loureiro estaba dedicado ó deus [[Apolo]] e os [[emperador]]es coroábanse cunha coroa de loureiro <ref> “''El laurel, por su belleza, y por sus emanaciones balsamicas, fue consagrado al Dios de la Poesia, á ceñir la frente de los vencedores. Se plantaba al rededor de los palacios de los Cesares y Pontifices; se creia libre del rayo la cabeza coronada con él, y los mismos Emperadores se acogian á él en tiempo de tempestad''” (Vocabulario de [[Francisco Javier Rodríguez Gil]] (1825?-1855).</ref>. De feito, o loureiro é árbore de folla [[perennifolio|perenne]], que nunca seca, o que o converte en símbolo da supervivencia. Quizais sexa consecuencia desta crenza o costume galego de colocar no máis alto da [[casa]] acabada de construír, un ramo de loureiro como desexo de protección e ventura para a vivenda e os seus habitantes. Este ramo de loureiro, que xa pasa a designarse simplemente como ''o ramo'', dá nome tamén ó convite ou ''albaroque'' que se fai ó remata-la obra.

O fume do loureiro é especialmente protector e purificador de malas presenzas. Cando o campesino galego sospeitaba que algunha ''mala cousa'' lle entrara na casa, queimaba pólas de loureiro e esparexía o fume na casa ou na corte. En [[Cangas]] (Pontevedra), para protexe-la familia do [[mal de ollo]], queimaban nunha tella [[romeu]], [[lavanda]], loureiro ''que mire ó mar'' e tres dentes de [[allo]], coa que percorrían sufumigando a casa toda, coas portas e ventás pechadas.

Do mesmo xeito, o loureiro utilizouse adoito nos rituais para protexerse contra o mal de ollo. Así, [[Xosé Ramón Mariño Ferro|Mariño Ferro]] conta como, en [[Pontevedra]] capital, realizaban este ritual para curar un meniño enfermo por esta causa: dous rapaces virxes, un meniño e unha meniña, teñen que saír das súas casas cara a casa do enfermo levando unha póla de loureiro. Durante o camiño non poden falar con ninguén e deben entrar os dous á par na casa. Unha vez na casa, pousan o loureiro no chan da habitación do enfermo e préndenlle lume, e o rapaz colle o meniño enfermo en brazos e pásao sobre o fume á vez que reza esta oración: ''Loureiro que fuches nacido/ e non fuches prantado,/ sácalle o aire''.

* A aldeia da Atalaia/ rodeada de loureiros/ non a pasean casados/ que a pasean solteiros. <ref>[[A Atalaia, Asados, Rianxo|A Atalaia]] é un lugar da parroquia de Santa María de Asados (Rianxo).</ref>.

{{Modelo:Etnografía galega}}