Johannes Brahms: Diferenzas entre revisións

Johannes Brahms naceu o [[7 de maio]] de [[1833]] en [[Hamburgo]], daquela pertencente á [[Confederación Xermánica]], fillo do [[contrabaixo|contrabaixista]] Johann Jakob Brahms (quen lle deu as súas primeiras leccións de música) e de Hersika Cristina Nissen. A unha idade temperá Brahms revelouse como [[piano|pianista]] avantaxado, polo que, sendo aínda adolescente, contribuíu aos ingresos familiares cos cartos que gañaba impartindo clases, tocando o piano en [[restaurante]]s, [[Bar (establecemento)|bares]] e ata [[bordel]]es.

Brahms deu recitais de [[piano]] en público pero non tivo o éxito desexado, aínda que máis tarde tocaría el mesmo nas estreas dos seus dous ''Concertos para piano''. Comezou a compor e durante un tempo tampouco conseguiu que o público mostrase interese polas súas obras. En [[1853]] realizou unha xira de concertos como acompañante do [[violín|violinista]] [[Hungría|húngaro]] [[Eduard Reményi]]. Durante a viaxe tivo ocasión de coñecer a [[Josehp Joachim]], quen lle presentou a [[Robert Schumann]]. Este último, ademais de compositor era editor dunha revista prestixiosa de música, e atraeu a atención dos críticos e empresarios de música sobre o mozo Brahms, o que contribuíu notablemente a que este se convertese nun compositor coñecido e apreciado.

En [[1862]] Brahms instalouse con carácter definitivo en [[Viena]], onde se adicou por completo á composición. Durante case 30 anos compuxo obras musicais que chegaron a formar parte do repertorio esencial da música clásica romántica, e que xa durante a vida de Brahms foron acollidas moi favorablemente, de xeito que se lle considerou como un dos grandes compositores da súa época. O seu primeiro éxito importante tívoo con ''[[Ein deutsches Requiem]]'', unha grande obra coral. A acollida dispensada polo público animoulle a comezar a composición da súa ''Sinfonía nº 1'', que tardou dez anos en escribir. Rematada en [[1876]], compuxo as súas outras tres sinfonías no transcurso dos oito anos seguintes.

Á idade de 57 anos Brahms decidiu abandonar a composición. Con todo, non foi consecuente coa súa decisión, xa que uns anos antes da súa morte compuxo aínda algunhas das súas mellores obras, como as dúas ''Sonatas para clarinete'' e as catro ''Cancións serias''.

Moitos consideraron a Brahms como sucesor de [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]], e a súa primeira sinfonía foi alcumada ''décima sinfonía de Beethoven''. Ademais das xa citadas obras, compuxo outras tamén moi apreciadas, como o ''Concerto para violín'' e diferentes ''Variacións'', xénero que cultivou con especial mestría. Foi prolífico na composición de ''música de cámara'' e de ''pezas para piano só'', así como de ''cancións''.

Como a maioría dos compositores [[Romanticismo|románticos]], Brahms louvaba a Beethoven, quen exerceu unha marcada influencia nel. Pero tamén sentiu unha gran admiración polos grandes compositores da época [[clasicismo|clásica]], [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]] e [[Franz Joseph Haydn|Haydn]]. Coleccionaba primeiras edicións das súas partituras e sinaturas, e ata editaba partituras das obras que se adoitaban representar. A súa identificación coa música do período clásico foi tanta que incorporou a moitos movementos das súas obras as formas daquela música. Por iso a Brahms considéraselle o máis clásico dos compositores románticos.

No seu traballo, Brahms foi un perfeccionista. Unha mostra diso é o feito de que tardase tantos anos en rematar a súa primeira sinfonía. Algúns expertos opinan que esa [[sinfonía]] en realidade non foi a primeira, xa que a primeira non chegou a saír á luz por non sentirse Brahms satisfeito con ela. O que é certo é que Brahms rachaba con certa frecuencia novas composicións que non estaban á altura das súas esixencias.

Brahms combina o mellor dos estilos clásico e romántico. Rexeitou o uso superfluo de novos efectos harmónicos e cromatismos, a diferenza dos seus contemporáneos, e só os empregaba para resaltar os matices estruturais internos da obra. Ata [[1873]] Brahms escribira sobre todo música para [[piano]], o instrumento que mellor coñecía, e para [[Coro (grupo musical)|coro]] e [[orquestra]]. Entre as súas obras orquestrais atópase a Sinfonía nº 1 en do menor, opus 68 (1876); a Sinfonía nº 2 en re maior, opus 73 (1877); a Abertura do festival académico, opus 80 ([[1880]]), que contén cancións de estudantes [[Alemaña|alemáns]]; a Abertura tráxica, opus 81 (1881); a Sinfonía nº 3 en fa maior, opus 90 (1883), e a Sinfonía nº 4 no meu menor, opus 98 (1885). Todas estas obras mostran unha estrutura moi complexa, herdada da tradición vienesa clásica.