José Alfredo Martínez de Hoz: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Bot: Engado {{Control de autoridades}} |
m Arranxos varios using AWB |
||
Liña 1:
[[Ficheiro:Mercado Martinez de Hoz.jpg|miniatura]]
'''José Alfredo Martínez de Hoz''', alcumado ''Joe'', nado o [[13 de agosto]] de [[1925]] e finado o [[16 de marzo]] de [[2013]]<ref>{{cita web|url=http://www.territoriodigital.com/nota3.aspx?c=1299632935064322|título=Muere exministro de Economía de la dictadura argentina Martínez de Hoz|obra=[[ABC (periódico)|ABC]]|data=16 de marzo de 2013|dataacceso=17 de marzo de 2013}}</ref>, foi un [[político]], [[Economía|economista]], [[avogado]] e profesor universitario [[arxentino]], célebre sobre todo pola súa participación como ministro de Economía do autodenominado ''[[Proceso de Reorganización Nacional]]'' entre [[1976]] e [[1981]].
== Traxectoria ==
Descendente dunha familia de ricos [[estancia|estancieros]], presidentes da entidade patronal dos grandes propietarios de terras, a [[Sociedad Rural Argentina]] e propietarios de 2 500 000 [[hectárea]]s de terreo na [[Patagonia]] cedidas por [[Julio Argentino Roca]] tras a ''[[conquista do Deserto]]'', Martínez de Hoz ocupou o cargo de ministro do presidente de facto [[José María Guido]] (1962-1963) e traballou no sector [[banco|bancario]] e financeiro, antes de ser convocado por [[Jorge Rafael Videla]] para ocupar o [[Ministerio de Economía]]. Cara a comezos dos [[anos 1970|'70]] trabara relación cos Rockefeller, e foi presidente da acería [[Acindar]] durante os anos inmediatamente precedentes ao golpe de estado <ref>Galasso (2003), p. 212</ref>.
Martínez de Hoz tiña estreitos lazos coa cúpula militar, que empregaría Acindar como campo de probas para as prácticas represivas exercidas logo durante o ''Proceso''. Segundo declaracións do propio Martínez de Hoz na investigación aberta, tras o regreso da democracia, pola nacionalización dolosa da [[Compañía Italo Argentina de Electricidad]], de cuxo directorio era membro cando se pagou 300 millóns de [[dólar estadounidense|dólares]] por unha compañía descapitalizada, en [[1975]] visitaría a Videla, naquel momento xefe do [[Estado Maior Conxunto do Exército Arxentino|Estado Maior]], xunto con outros membros do [[Consejo Argentino Empresario]], para solicitarlle que contribuíse a preservar a orde nas circunstancias que impedían "a liberdade de traballo, a produción e a produtividade". No curso de sucesivas entrevistas cos líderes do Exército deseñouse un sistema de espionaxe e vixilancia, coordinado coas [[forzas de seguridade]] e a [[intelixencia militar]], orientado a identificar aos principais activistas sindicais.
En maio dese ano houbo ocasión de polos en práctica durante a represión dunha masiva [[folga de Acindar de 1975|folga de metalúrxicos]] na planta de Acindar en [[Villa Constitución]], dirixida por Alberto Piccinini, secretario local da [[Unión de Obreros Metalúrgicos]] e oposto á liña ''branda'' de [[Lorenzo Miguel]]; ante a folga, que durou 59 días, Martínez de Hoz obtivo do ministro de Interior, [[Alberto Rocamora]], a declaración da ilegalidade da [[folga]] e o envío das forzas de seguridade. Numerosos folguistas foron [[secuestro|secuestrados]], sometidos a simulacros de [[fusilamento]], e outros [[asasinato|asasinados]]<ref>Hernández (1998)</ref>. Dentro das instalacións da fábrica montouse o primeiro [[centro clandestino de detención]], unha antesala dos que se aplicarían logo durante o ''[[Operativo Independencia]]''. [[Rodolfo Peregrino Fernández]], entón inspector da [[Policía Federal Arxentina]], declararía ante a Comisión Arxentina de Dereitos Humanos que Acindar "''pagaba a todo o persoal policial xefes, suboficiais e tropa un plus extra en diñeiro (...) para convertela nunha especie de fortaleza militar con cercos de arame de púas''". A substitución de Martínez de Hoz á fronte de Acindar sería o xeneral [[Alcides López Aufranc]], o que continuaría co labor represivo.<ref>Bonasso (2000a)</ref>
== Ministro de Economía 1976 - 1981 ==
A tarefa de Martínez de Hoz como ministro, tal como expresouna na presentación do seu ''Plan Económico'' o [[2 de abril]] de [[1976]], era a de deter a [[inflación]] e estimular a [[investimento]] estranxeira. Apoiado na estrita prohibición da [[folga]] ou calquera outra forma de protesta [[sindicato|sindical]], Martínez de Hoz decretou o congelamiento dos salarios. A apertura arancelaria que impuxo, co obxecto expreso de incrementar a competitividade da industria nacional, tivo efectos desastrosos sobre esta, que se reduciu ante a imposibilidade de competir coa produción estranxeira; os subsidios á produción elimináronse por completo.
Co obxectivo de controlar a demanda de divisas, Martínez de Hoz implementó a fins de [[1978]] un sistema de [[depreciación]] programada, alcumado ''a tablita''. Xunto coa [[lei de Entidades Financeiras|Lei 21.526, ''de entidades financeiras'']], promulgada en xuño do ano anterior, a ''tablita'' promovería a [[especulación financeira]] desmedida. A medida tomouse para intentar compensar as perdas ocasionadas aos ahorristas pola diferenza entre a [[taxa de interese]] pagada aos [[depósito a prazo fixo|depósitos a prazo fixo]] e a [[inflación]]; para protexer ás entidades financeiras, o Estado fíxose responsable do pago dos depósitos. O custo destas medidas, que ocasionaron o peche de máis de 25 entidades crediticias, cuxos pasivos debeu asumir o Estado, foi enorme; tamén o foi para os consumidores, que deberon facer fronte a un mercado de crédito liberalizado, cuxas taxas aumentaron parejamente ás pagas polos depósitos. Os créditos hipotecarios alcanzaron o 100% de interese nun ano, resultando impagables para numerosos debedor, que perderon así os seus fogares.
Coa economía en contracción, a xestión de Martínez de Hoz finalizou en [[1981]], coa substitución do tenente xeral [[Jorge Rafael Videla]] polo tenente xeral [[Roberto Eduardo Viola]] na presidencia da Nación. O cambio que Viola decidiu imprimir á política económica durou só os 9 meses que o tenente xeral estivo no poder; tras a súa renuncia, [[Roberto Alemann]] — un dos "mellores mozos" de Martínez de Hoz, en palabras do mesmo ex-ministro— ocuparía a carteira.
== Logo de 1981 ==
Durante a etapa posterior ao fin do ''Proceso'', debeu pechar o seu estudo privado polas protestas na súa contra.
Seguiu traballando en finanzas, como membro fundador do [[Consejo Argentino Empresario]], que reúne aos grupos empresariais máis poderosos do país, en [[Química Estrella]] (Hoxe Grupo Estrella S.A.), o [[grupo Rohm]] de finanzas e o [[Banco General de Negocios]]. En [[2003]] tivo que declarar como imputado por posibles manobras fraudulentas neste último.
== Problemas coa xustiza ==
Foi acusado, tras a volta da democracia, de complicidade nas actuacións represivas e na [[desaparecidos pola ditadura arxentina|desaparición]] de persoas, ata ser finalmente indultado por [[Carlos Menem]] mediante o decreto 2745/1990. Antes fora xa procesado pola acusación presentada en [[1982]] por [[Alejandro Olmos]], que o inculpaba do desastre económico e de incorrer en fraude ao Estado polo aumento vertixinoso da [[débeda externa]], que se cuadruplicou durante a súa xestión; esta recibiría resolución o [[13 de xullo]] de [[2000]], cando o xuíz federal Jorge Ballesteros ratificou o "''carácter ilexítimo e fraudulento da débeda externa''".
En [[1984]] foi acusado da desaparición do empresario Federico Gutheim e o seu fillo Miguel Ernesto. Chego a cumprir 77 días de arresto por este delito, polo cal finalmente foi sobreseído. En [[1989]] foi indultado polo goberno de [[Carlos Saúl Menem]], impedíndose así a prosecución de ulteriores causas. En setembro do [[2006]] o seu indulto foi declarado nulo pola xustiza.
{{Start box}}
Liña 46:
* [[Guerra sucia na Arxentina]]
{{ORDENAR:Martinez de Hoz, Jose Alfredo}}▼
{{Control de autoridades}}
▲{{ORDENAR:Martinez de Hoz, Jose Alfredo}}
[[Categoría:Políticos da Arxentina]]
[[Categoría:Nados en 1925]]
| |||