Matsuo Basho: Diferenzas entre revisións

{{nihongo|'''Matsuo Bashō'''|松尾 芭蕉}}, nado como {{nihongo|'''Matsuo Kinsaku'''|松尾 金作}} preto da vila de [[Ueno, Mie|Ueno]] (actual cidade de [[Iga]]), na [[provincia de Iga]] (actual [[prefectura de Mie]]) en [[1644]] e finado en [[Osaka]] o [[28 de novembro]] de [[1694]], foi un [[poesía|poeta]] [[Xapón|xaponés]] do [[período Edo]], coñecido principalmente polo xénero de poemas curtos chamados [[haiku]]. Tamén é coñecido como {{nihongo|'''Matsuo Chūemon Munefusa'''|松尾 忠右衛門 宗房}}.<ref>{{cita web | título=松尾芭蕉 | url=http://kotobank.jp/word/%E6%9D%BE%E5%B0%BE%E8%8A%AD%E8%95%89 | publisher=The Asahi Shimbun Company | dataacceso=22 de novembro de 2010 |lingua=xaponés}}</ref><ref>{{cita web | título=芭蕉と伊賀上野 | url=http://www.ict.ne.jp/~basho/country/bashotoiga.html | publisher=芭蕉と伊賀 Igaueno Cable Television | dataacceso=22 de novembro de 2010}}{{ja}}</ref>

En 1666, coa morte do xove amigo, Bashō ficou impedido de continuar na súa casa. Pouco se sabe sobre esa época da súa vida. Os seus poemas, entre tanto, continuaran a ser publicados. Antes de se mudar para Edo (actual [[Toquio]]), en [[1672]], Bashō edita unha antoloxía, ''Kai Ooi'', que el mesmo organizou. En Edo, Bashō foi admirado polo seu estilo simple e natural. Tomou o nome literario de Tosei e arredor de 1680 dedicábase a ser profesor de poesía, chegou a ter 20 discípulos que publicaron ''Os Mellores poemas dos Vinte Discípulos de Tōsei''(桃青門弟独吟二十歌仙, Tōsei-montei Dokugin-Nijukasen).

Bashō, após a publicación de ''Minashiguri'', antoloxía de versos publicada en 1684, realiza a primeira das súas catro viaxes polo Xapón. É desa época (1685) o seu haiku mais célebre, ''No vello tanque'',

e tamén o seu libro mais famoso, ''Sendas de Oku'' <ref>Publicado en 1702, o libro describe una viaxe realizada por Bashō durante a primavera e o outono de 1689, de Edo á rexión de Oku. A viaxe durou 156 días, percorridos a pé.</ref>.

Os círculos literarios de [[Nihonbashi]] rapidamente recoñeceron o valor da poesía de Bashō polo seu estilo sinxelo e natural. En 1674 pasou a formar parte do círculo interno de profesionais do ''Haikai'' e, secretamente, recibiu ensinanzas de Kitamura Kigin (1624-1705).<ref> Carter 1997, p. 62. </ref> Naquela época escribio este ''hokku'' en homenaxe ó [[shōgun]] [[Shogunato Tokugawa|Tokugawa]]:

[[Ficheiro: Luxor, Banana Island, Banana Tree, Egypt, Oct 2004.jpg | miniatura| Un bananeiro, en xaponés''Bashō'' planta que amaba e inspirou o seu último ''tengo'', o nome artístico do poeta .]]

Adoptou un novo ''tengo'', '''Tosei''', e no [[1680]] xa se adicaba ó oficio de poeta a tempo completo, sendo mestre de vinte discípulos. O mesmo ano publicouse ''Tosei-Montei Dokugin-Nijukasen''((桃青门弟独吟二十歌仙), unha obra cos mellores poemas de Tosei e dos seus vinte discípulos, que amosaba o talento do artista. No inverno de 1680, tomou a sorprendente decisión de pasar ó outro lado do río, en Fukagawa, lonxe da xente e escollendo unha vida máis solitaria.<ref> Carter 1997, p. 57 </ref> Os seus discípulos construíronlle unha cabana rústica e plantáronlle un bananeiro (芭蕉, bashō) no patio, dando un novo ''tengo'' ó poeta que a partir dese momento chamaríase '''Bashō''', e o seu primeiro fogar permanente. Amaba moito á planta, e molestáballe moito ver medrar plantas do xénero ''[[Miscanthus]] '', unha [[Poaceae]] típica de Fukagawa, ó redor do seu bananeiro. Escribiu:

A pesar do seu éxito, vivía insatisfeito e solitario. Comenzou a practicar a [[meditación]] [[zen]], pero non parece que lograra recuperar a tranquilidade de espírito.<ref> Ueda 1982, p. 25. </Refref> No inverno de [[1682]] incendiouse a súa cabana e, pouco despois, a comezos de [[1683]], a súa nai morreu. Con todos estes acontecementos, viaxou a Yamura para quedarse en casa dun amigo. O inverno de 1683 os seus discípulos regaláronlle unha segunda cabana en Edo, pero o seu estado de ánimo non mellorou. En 1684, o seu discípulo Takarai Kikaku publicou unha recompilación de poemas seus e outros poetas, ''Minashiguri''(虚栗), ''Castañas arrugadas''.<ref> Kokusai 1948, p. 247 </ref> Máis tarde, ese mesmo ano, deixou Edo para realizar o primeiro dos seus catro grandes viaxes.<ref> Ueda 1992, p. 95. </ref>

Bashō non se limitou ás fórmulas tradicionais do xénero, relativas á representación das estacións (kigo) se non que tiña un estilo mais realista e emotivo.<ref>Ueda, Makoto (1970). Matsuo Bashō. Tokyo: Twayne Publishers. Páxina 50</ref>

"古人の跡を求めず、古人の求めたるの所を求めよ"

busca o que eles buscaron"<ref>