Mandarín: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Castelao (conversa | contribucións)
m Arranxiño
Liña 44:
{{Artigo principal|Dialectos mandaríns}}
 
Dede un punto de vista oficial, como xa se dixo, hai dúas variantes mandaríns, posto que o goberno de Pekín refire o mandarín do continente como se fose a''pǔtōnghuà'', «lingua común», entantomentres que o goberno de [[Taipei]] cita a súa lingua oficial como ''kuo-yü'' ({{TriplaChinés|國語|国语|guóyǔ}}), «lingua nacional». Oficialmente, o ''pǔtōnghuà'' inclúe as pronuncias de varias rexións, mentres que o ''kuo-yü'' está baseado teoricamente só sobre os [[fonema]]s do mandarín de Pekin. A comparación entre os dicionnariosdicionarios das dúas zonas mostra que ha algunhas diferenciasdiferenzas substanciais. Porén, ambas as dúas versións do mandarín escolar son abondo diferentes do mandarín coloquial, que de feito se fala, o cal sufríusufriu o influxo das variantes rexionais.
 
Aínda máis, todas as variantes do mandarinmandarín non son directa e mutuamente intelixíbelesintelixíbeis. Para ser máis precisos, segundo o [[SIL International|SIL]] (Summer Institute of Languages):
 
«{{cita|As variedades do mandarín da meseta inferior de [[Shaanxi]] non son directamente intelixíbelesintelixíbeis co putonghua. As variantes do mandarín de [[Guilin]] e de [[Kunming]] son fundamentalmente inintelixíbelesinintelixíbeis para os falantes do putonghua».}}
 
Porén, os falante educados que viven nas cidades do Suroeste, como Guilin e Kunming falan un ''pǔtōnghuà'' bastante correcto en lugar da súa lingua ancestral.
 
Na China do Norte, en [[Sichuan]], e noutras áreas onde se fala a ''lingua do Norte'', denominadas « variantes locais do mandarín », é de feito unha das linguas maternas dos falantes desas zonas. A educación masiva no mandarín non eliminou as diferenciasdiferenzas rexionais anteriores. No Sur, as interferencias entre o mandarín e outras lingua chinesas deron lugar a aparición de versións locais da ''lingua do Norte'', que son abondo diferentes do mandarín oficial padrón, tanto na proninciaciónpronunciación como na gramática. Por exemplo, o mandarín falado en Taiwán polos estudantes que falan [[taiwanés (lingüística)|taiwanés]] (un dialecto de [[Min-nan|min do Sur]]) ou [[hakka]], como lingua materna, é polo xeral realizado con unha gramática e un sotaque ou acento que o fan diferente do ''kuo-yü'' normalizado, orixinando unha versión do mandarín comunmente denominado ''mandarín de Taiwan''.
 
Pese a que o mandarín sexa considerado como a lingua estándar, falar mandarín sen acento local, ou usar o mandarín en lugar do dialecto local, pode facer pasar o locutor como un estranxeiro ou como alguén ''non normal''. De aí que a maior parte dos falantes, incluídos os dirixentes políticos, non se esforcen en falar o mandarín consonte o acento padrón oficial.