Micotoxinas: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
*médula: medula; seta: cogomelo |
||
Liña 2:
As '''micotoxinas''' ([[toxina]]s producidas por [[fungo (bioloxía)|fungos]]) son substancias tóxicas elaboradas durante o crecemento de determinados grupos de fungos nos [[alimento]]s: coñécense ata 200 especies de fungos capaces de producir micotoxinas. Estas toxinas poden provocar diferentes efectos nocivos nos homes ou animais que consomen eses alimentos e, se se inxiren en concentracións elevadas poden provocar [[enfermidade]]s graves, como o [[cancro]] de [[fígado]], de [[ril]] ou doutros órganos.
A palabra micotoxina deriva do grego mikes (fungo) e toxicum (veleno). Baixo esta denominación agrúpanse unha serie de compostos de baixo peso molecular prexudiciais para animais vertebrados, excluíndo bacterias e plantas, producidas por fungos, que non perden a súa toxicidade por tratamento térmico nin por acción dos complexos enzimáticos gastrointestinais. Tamén se exclúen aquelas toxinas presentes
As micotoxinas son metabolitos secundarios dos fungos, é dicir, non son indispensables para a súa supervivencia, e maioritariamente fórmanse cando a fase de desenvolvemento chega a súa etapa final e durante a fase estacionaria dos mesmos, sendo a míudo relacionadas coa fase de diferenciación e esporulación.
Liña 82:
Son inmunosupresores (aumentan a sensibilidade fronte a axentes infecciosos e víricos) e teratoxénicos (inhiben a síntese proteica). Algunhas teñen acción neurotóxica, provocando rexeitamento alimenticio. O seu consumo produce vómitos, diarrea, eritemas cutáneos, leucopenia e problemas inflamatorios, acompañados de hemorraxias en todas as mucosas do tubo dixestivo. Algúns membros do grupo teñen toxicidade crónica. <ref>{{cita libro|título=Medicina legal y toxicologia|ano=2001|localización=Barcelona|autor=Gisbert-Calabuig, JA|edición=6ª|editorial=Salvar}}</ref> <ref>{{cita libro|título=Microbiologia de los alimentos|ano=1997|localización=Zaragoza|autor=Adams, M.R., Moss, M.O|editorial=Acribia S.A.}}</ref><ref>{{cita libro|título=Microbiologia alimentaria|ano=1994|localización=España|autor=Bourgeois C.M., Zucca J. and Mescle, J.F|editorial=Acribia S.A.}}</ref>
Toxina T-2: Obtida por extracción alcohólica dos fungos F. sporotrichioides y F.poae. Prodúcese en cereais e está asociada a chuvias prolongadas en tempos de colleita. Inhibe a síntese proteica, en concreto a tradución por medio da unión cun sitio específico no ribosoma eucariótico. Ten toxicidade aguda e en humanos relacionase ca “eulacia tóxica alimentaria”, que afectou a miles de persoas na segunda guerra mundial. Os síntomas son unha lesión nas membranas das mucosas, gorxa e estómago, seguida dunha inflamación na mucosa intestinal, que se asocian a hemorraxias, vómitos e diarrea. Se existe exposición prolongada a esta toxina, prodúcese unha lesión na
Desoxinivalenol e nivalenol: Illadas de Fusarium graminearum (identificado erroneamente como Fusarium nivale e de aí os seus nomes). Prodúcense no trigo, millo, cebada, centeo e arroz. O desoxinivalenol (DON) é probablemente a micotoxina máis corrente de Fusarium. Coñécense vulgarmente como “vomitoxina”, debido aos brotes de síndromes eméticos e de rexeitamento aos alimentos ocasionados no ganado pola súa presenza nos pensos. Ten menos toxicidade aguda que a toxina T-2, pero é máis común en colleitas como a de trigo ou cebada. Tamén se relacionaron coa “enfermidade dos mofos vermellos” en Xapón, que provoca vómitos, diarrea, dor abdominal, náuseas e cefalea, por consumo dos alimentos antes mencionados.<ref name="FAO"/><ref>{{cita libro|título=Microbiologia de los alimentos|ano=1997|localización=Zaragoza|autor=Adams, M.R., Moss, M.O|editorial=Acribia S.A.}}</ref>
| |||