Italo Calvino: Diferenzas entre revisións

OOs seuseus traballotraballos máis coñecidocoñecidos estáson composto polaa triloxía ''I nostri antenatti'' ("Os nosos devanceiros", 1952-1959), a colección de relatos curtos ''Cosmicomics,'' de [[1965]], e as novelas ''Cidades invisibles,'' de [[1972]], e ''Se nunha noite de inverno un viaxeiro'', de [[1979]]. De estilo difícil de clasificar, as súas obras asás veces fan lembrar os contos de fadas (''Cosmicomiche''), e outras veces son máis realistas ("''Amores difíciles"''). Algunhas das súas novelas foron clasificadas como posmodernas, outras como exemplos do [[realismo máxico]] e outras como realistas.

Italo Calvino foi fillo dos botánicos Mario Calvino, de orixe [[Liguria|lígur]], e Evelina Mameli, de [[Sardeña]], e irmán de Floriano Calvino, famoso xeólogo. Os pais eran membros da [[igrexa Waldense]], de credo protestante. Nado en [[Cuba]] a familia volveu en [[1925]] a Italia, onde Calvino ía pasarpasou case toda a súa vida. Viviu en [[San Remo]], na [[Riviera]] italiana.

Calvino recibiu unha educación laica e antifascista. Aínda así, ingresou nos ''Avangardistas'', unha formación xuvenil fascista á que a pertenza era case obrigatoria, cos que tomou parte na ocupación italiana da Riviera francesa. En [[1941]] marchou a [[Turín]], unha cidade que escolleu, despois de moitas dúbidas, no canto de [[Milán]], e que describiu como "seria, pero triste". Tivo que interrompe-los estudios de agronomía por causa da guerra. En [[1943]] foi chamado a filas pola [[República de Salo]], pero fuxiu e uniuse os partisanos da resistencia italiana, na [[Brigada Garibaldi]] co alcume de ''Santiago''. En [[1945]] entrou no [[Partido comunista Italiano]]. De novo en Turín, onde colaborou nalgúns xornais, empezou os estudios de letras, que acabou con éxito presentando un estudio sobre [[Joseph Conrad]].

En [[1947]] despois de graduarse, comezou a traballar para o xornal do Partido Comunista ''L'Unità''. A curta relación coa editorial Einaudi permitiulle coñecer a [[Norberto Bobbio]], [[Natalia Ginzburg]], [[Cesare Pavese]] e [[Elio Vittorini]]. Con Vittorini escribiu para o semanario cultural ''Il Politecnico''. Abandonou Enaudi para traballar en exclusiva en '' L'Unità'' e na revista comunista ''Rinascita''. En [[1947]], publicou a súa primeira novela, ''O carreiro dos niños de araña'' que evocaba a súa época de partisano, e que tivo certo éxito., Ene en [[1949]] saíu do prelo ''O corvo vén o último''. estasEstas dúas obras, dentro dunha atmosfera neorrealista, teñen un estilo, sobre todo a primeira, que as achega á fábula.

Volveu a traballar para a editorial Einaudi desde 1950, como responsable literario. Ó ano seguinte visitou a [[Unión Soviética]]. As reportaxes e as cartas que escribiu durante a visita, que foron recollidas anos máis tarde en libro, recibiron algúns premios literarios. En [[1952]] Calvino escribiu con [[Giorgio Bassani]] para ''Botteghe Oscure'', unha revista que sacou o seu nome das oficinas principais do Partido comunista, e traballou para ''Il Contemporaneo'', un semanario marxista.. Ese ano, seguindo os consellos do seu editor, deixou o estilo neorrealista e seguiu a súa tendencia polo conto fantástico. Escribiu ''O vizconde partido pola metade'' que co '' O barón rampante'' e ''O cabaleiro inexistente'' formaron a famosa triloxía ''Os nosos devanceiros'', visión alegórica da vida humana moderna. Entre [[1950]] e [[1956]] comezou a recompilación e a tradución dos ''Contos populares italianos'', a partir de contos do [[folclore]] do século XIX.

Malia as restricións impostas osós estranxeiros de ideoloxía comunista, visitou, invitado pola ''Ford Foundation'', os [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]] onde estivo seis meses, catro deles en [[Nova York]] . Alí coñeceu a Esther Judith Singer coa que casou en [[1964]] n'[[A Habana]], nunha viaxe na que se entrevistou con [[Che Guevara|Ernesto "Che" Guevara]]. O ano seguinte tivo unha filla. De volta en Italia comezou a publicar os ''Cosmicomiche'' na revista literaria ''Il caffè''.

A morte de Vittorini's o ano [[1966]] causou en Calvino o que foi definido coma "depresión intelectual", que o escritor consideraba unha época fundamental da súa vida.: "...Acabei de ser novo. Se cadra é un proceso metabólico, algo que pasa coa idade. Fun novo moito tempo, tempo de máis, se cadra, de repente sentín que comezaba a miña vellez., si, a vellez, se cadra coa esperanza de facela durar empezándoa cedo". Entón empezou a frecuentar [[París]] onde o alcumaron ''O irónico divertido'', e onde se uniu a grupos culturais como ''Oulipo'', acrónimo de ''Ouvroir de littérature potentielle'' (tallerTaller de literatura potencial) e coñeceu a [[Roland Barthes]] e [[Claude Lévi-Strauss]], dentro da atmosfera que deu lugar ó [[maio de 1968]]. Nesta época foi atraído pola obra de [[Raymond Queneau]], que influíu nos seus traballos posteriores.

En [[1975]] foi feitonomeado membro honorario da ''American Academy'', o ano seguinte gañou o Premio austriacoaustríaco de literatura europea. Visitou o [[Xapón]] e [[México]]. En [[1981]] recibiu a Lexión de Honor francesa.

O 6 de setembro de 1985 ingresou no hospital de Santa Maria della Scala en [[Siena]], onde morreu a noite do 18 ó 19 dunha hemorraxia cerebral. Estaba a preparar para a [[Universidade Harvard]] as ''Leccións americanas'', que apareceron postumamente.