Orde do Temple: Diferenzas entre revisións

Os templarios foron a primeira orde miliar, uns militares que se organizaban en cofradíaconfraría non cun fin de botín senón relixioso, de conquista dos Santos Lugares, cqueque como taistales debían pertencer á fe verdadeira, ou sexa a deles. Ao seren os primeiros monxes-guerreiros foi unha innovación dos cruzados, xa que no pensamento relixioso un monxe non debía nunca enusiarensinar as mans con sangue e incluso estaba penado que matase a un enemigoinimigo, polo qeque os templarios foron criticados por cregos cristiáns que vían na súa existencia unhaun paradoxaparadoxo non desexable na realidade, como o abade de Isaac da estrella, quen ironizaba sobre a existencia dun "quinto evanxeo" que permitiría a certa nova cabalería extenderestender a fe mediante o uso da forza, ou Walter Map. Para combatircombater estas críticas éticasséticas San Bernardo "liber ad Milites Templi", un tratado xustificativo que asociaba a estes monxes "sanguinarios" cos campións veterotestamentarios que contaban coa axuda de Deus contra filisteos. Os templarios recibiron como área para a súa sede o territorio que corresponde ao [[Templo de Salomón]], en [[Xerusalén]], e de aí a orixe do nome da Orde.

Segundo algúns, eles ficaron coa tutela do [[Santo Graal]], o cálicecáliz onde foi colectado o sangue de [[Xesucristo]] na cruz, e o mesmo que se usou na última cea. Todos estes mitoswmitos surxironxurdiron xa na [[Idade Moderna]] e serviron ao imaxinario burgués para, por un lado atacar á monarquía, e d´rase ás súas asociacións patrióticas segredas certa aura de secretismo milenario.

A ascensión meteórica dos Templarios levou á súa propia caída. Con medo do estado dentro do seu propio estado, o rei [[Filipe IV de Francia]], con apoio do [[Clemente V, papa|Papa Clemente V]], planeou a destrución da Orde do Templo. En todo o seu territorio, os cabaleiros do Templo foron presos simultaneamente o [[13 de outubro]] de [[1307]], un venres. SubmetidosSometidos a tortura, a maioría admitiu prácticas consideradas herexes, como adorar un ídolo chamado [[Baphomet]], [[homosexualidade]] ou cuspir na cruz. O papa aprobou a súa extinción no [[Concilio de Viena]] de [[1311]]-[[1312]], executándose a maioría dos cabaleiros da orde na fogueira, incluíndo o seu gran-mestre [[Jacques de Molay]] en [[1314]].

O rei Filipe tentou tomar posesión dos tesouros dos templarios, mais cando os seus homes chegaron ao porto, a flota templaria xa partira misteriosamente con todos os tesouros, e xamais se encontrou. Os posíbeis destinos desa flota serían [[Portugal]], onde os templarios serían protexidos; [[Inglaterra]], onde se poderían refuxiar por algún tempo, e [[Escocia]] onde tamén se poderían refuxiar con bastante seguranzaseguridade.

== Aparición e desenvolvemento na [[Coroa de Aragón]] ==

A orde comeza a súa implantación na zona oriental da Península Ibérica na década de 1130. En 1131, o conde de Barcelona [[Ramón Berenguer III]] pide a súa entrada na orde, e en 1134, o estamento de [[Afonso I de Aragón]] cédelles o seu reino aos templarios, xunto a outras ordes como os hospitalarios ou a do Santo Sepulcro. Este testamento sería revogado, e os nobres aragoneses, disconformesdesconformes, entregaron a coroa a [[Ramiro II de Aragón|Ramiro II]], aínda que fixeron numerosas concesións, tanto de terras como de dereitos comerciais ás ordes para que renunciaran. Este rei buscaría a unión con Barcelona da que nacería a [[Coroa de Aragón]].

Como en toda Europa, numerosas doazóns de pais que non podían dar un título nobiliario máis que ao fillo maior, e buscaban cargos eclesiásticos, militares, cortesáns ou en ordes relixiosas, enriqueceron aá orde.

Tras a derrota de [[Muret]], que supuxo a perda do imperio transpirinaicotranspirenaico aragonés, os templarios convertéronse en custodios do herdeiro á coroa no castelo de [[Monzón, Huesca|Monzón]]. Este, [[Xaime I o Conquistador]], contaría con apoio templario nas súas campañas en [[Mallorca]] (onde recibirían un terzo da cidade, así como outras concesións nela), e en [[Valencia]] (onde de novo recibiron un terzo da cidade).

Despois da aniquilación dos Templarios na maior parte da [[Europa]], a Orde continuou en [[Portugal]], como [[Orde de Cristo]] (da cal o [[Infante D. Henrique]] foi gran-mestre), e naen [[Escocia]], aínda que sen nunca máis alcanzar a importancia anterior. Porén, a Orde de Cristo herdou todos os bens dos Templarios portugueses e desempeñou un papel fulcralcrucial nos Descubrimentos portugueses.

Segundo algúns, en Escocia a orde gozou de liberdade suficiente para continuar as súas actividades sen incomodarse pola [[inquisición]] da [[Igrexa Católica]], téndose mesturado acon fraternidades [[masonaría|masónicas]], de onde se orixinou, segunda a lenda, a franco-masonaría, rito escocés.

Os [[Templarios]] entraron en [[Portugal]] aínda no tempo de [[Teresa de León|D. Teresa]], que lles doou a poboación miñota de [[Fonte Arcada (Póvoa de Lanhoso)|Fonte Arcada]], en [[1127]]. Un ano despois, a viúva do [[Henrique de Borgoña, Conde de Portugal|conde D. Henrique]] entregoulles o [[Castelo de Soure]] baixo compromiso de colaboraren na [[reconquista|conquista de terras aos mouros]]. En [[1145]] recibiron o [[Castelo de Longroiva]] e dous anos decorridosdespois axudaron D. Afonso Henriques na [[conquista de Santarém]] e ficaron responsábeis polodo territorio entre o [[Río Mondego|Mondego]] e o [[Río Texo|Texo]], a montante de [[Santarém, Portugal|Santarém]].