Quimiosmose: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Bot - Trocar {{AP}} por {{Artigo principal}}; cambios estética |
Sen resumo de edición |
||
Liña 13:
[[Ficheiro:Mitochondrial electron transport chain—Etc4-gl.svg|miniatura|esquerda|450px|Quimiosmose nunha [[mitocondria]].]]
As moléculas como a glicosa, son metabolizadas para producir [[acetil-CoA]] como intermediario rico en enerxía. A oxidación de acetil-CoA na matriz mitocondrial está acoplada á redución dunha molécula transportadora como os [[coencima]]s [[NADH|NAD<sup>+</sup>]] e [[FAD]].<ref>{{cita libro |
Os coencimas traspasan [[electrón]]s aos primeiros compoñentes da [[cadea de transporte de electróns]] da membrana mitocondrial interna, que logo os traspasan a outras [[proteína]]s da cadea. A enerxía deste fluxo de electróns úsase para bombear protóns desde a matriz, a través da membrana mitocondrial interna, cara ao espazo intermembrana, almacenando a enerxía en forma dun gradiente electroquímico transmembrana. A membrana mitocondrial interna é impermeables aos protóns, que só poden atravesala pola ATP sintase cando se acumulan en suficiente cantidade. Os protóns regresan á matriz atravesando de novo a membrana interna, a través do encima [[ATP sintase]]. O fluxo de protóns de volta á matriz mitocondrial a través da ATP sintase, proporciona suficiente enerxía para que o ADP se combine con [[fosfato]] inorgánico para formar ATP. Os electróns que chegan ao final da cadea de transportadores chegan ao [[aceptor final de electróns]] da respiración, que na respiración aerobia é o [[oxíxeno molecular]] (O<sub>2</sub>), ao cal toma eses electróns e protóns da matriz e orixina auga.
Liña 19:
No seu momento esta foi unha proposta radical e non foi ben aceptada. A visión que prevalecía naquel momento era que a enerxía da transferencia electrónica se almacenaba nun intermediario estable de alta enerxía, un concepto máis conservador desde o punto de vista químico. O problema deste vello paradigma era que nunca se encontrou aquel intermediario, e a evidencia do bombeo de protóns polos complexos da cadea de transporte de electróns creceu de forma tal que non puido ser ignorada. Finalmente, o peso da evidencia comenzou a favorecer a hipótese quimiosmótica, e en 1978, o [[Premio Nobel de Química]] concedéuselle a Peter Mitchell.<ref>O [http://nobelprize.org/chemistry/laureates/1978/index.html Premio Nobel] de Química en 1978.</ref>
Un acoplamento quimiosmótico siilar é tamén fundamental para a produción de ATP no [[cloroplasto]]<ref>{{cita libro |
e moitos tipos de [[bacteria]]s.<ref>{{cita libro | nome=Bruce | apelidos=Alberts | enlaceautor= | coautores=Alexander Johnson, Julian Lewis, Martin Raff, Keith Roberts and Peter Walter | ano=2002 | título=Molecular Biology of the Cell | edición= | editor=Garland | id=ISBN 0-8153-4072-9 | capítulo=Figura 14-32: The importance of H<sup>+</sup>-driven transport in bacteria | urlcapítulo = http://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/bv.fcgi?rid=mboc4.figgrp.2557 }}</ref>
| |||