Declinación (gramática): Diferenzas entre revisións

* ex. francès: ''le chat, la chatte, les chats, les chattes''.

 

 

Outras linguas teñen [[desinencia]]s, que constitúen ''marcadores de casos'', porcións de información que indican o papel gramatical da palabra.

 

 

Como xa se dixo, as [[linguas románicas]], non fan este tipo de distinción, aínda que unhas cantas palabras mostran restos de casos, como pode apreciarse nos pronomes personais. Observe:

 

O [[lingua romanesa|romanés]] conserva aínda dous casos gramaticais nos substantivos.

Tamén algunhas [[linguas xermánicas]], como o [[lingua islandesa|islandés]] e, en parte o [[lingua alemá|alemán]], conservan un sistema declinatorio. Mentres que a lingua inglesa moderna perdeu os casos, a [[inglés antigo]] si que os posuía.

 

O [[Lingua éuscara|éuscaro]], o [[Lingua turca|turco]], o [[lingua finlandesa|finlandés]], o [[lingua estoniana|estoniano]] ou o [[Lingua húngara|húngaro]] son exemplos de linguas que non pertencen á familia indoeuropea, e que posúen un grande número de casos, especialmente a última.

 

En opinión de moitos lingüistas, para estas linguas, porén, non se pode falar verdadeiramente de "declinación", senón que se trata de [[sufixo]]s que se engaden ao radical da palabra para modificar o seu papel na oración, o que ten grande importancia nas [[linguas aglutinantes]], tipoloxíaa á cal pertencen estes tres idiomas. A declinación, tecnicamente falando, é propia das [[linguas sintéticas|linguas de tipo sintético]].

 

 

[[Categoría:Flexión]]