Virtude: Diferenzas entre revisións

A '''virtude''' (do [[Lingua latina|latín]] virtutem), é a acción máis apropiada á natureza de cada ser; é a integridade e excelencia moral, poder e forza, castidade ou pureza. Esta acción propia de cada ser que é a virtude, é tamén o [[ben]] propio de cada ser. No home, por tanto, a virtude é a [[excelencia]] doda seusúa parte esencial que é a [[alma]].

O tema da virtude humana en [[Platón]] inclúe dúas cuestións fundamentais: a relativa ao modo en que se pode posuír a virtude e a relativa á súa [[esencia]] ou [[natureza]]. En canto á primeira cuestión vemos neste filósofo a pegada do punto de vista intelectualista do seu mestre [[Sócrates]]: quen posúe unha virtude posúe un certo coñecemento: non se pode facer o ben ou a xustiza se non se sabe que é o ben e a xustiza. En canto á segunda cuestión, o tema da esencia da virtude, Platón concíbea como o estado que lle corresponde á alma en función da súa propia natureza.

Para [[Aristóteles]] a virtude humana é unha "excelencia engadida a algo como perfección". Cando unha entidade realiza a súa función propia, pero non de calquera xeito, senón dun modo perfecto, entón da devandita entidade dicimos que é virtuosa ou boa. Na noción aristotélica de virtude son importantes os conceptos de natureza e de [[finalidade]]: a virtude dun obxecto ten que ver coa súa natureza e aparece cando a finalidade que está determinada pola devandita natureza cúmprese no obxecto en cuestión. Aristóteles mostra que a virtude humana non pode ser nin unha [[facultade]] nin unha [[paixón]] senón un [[hábito]]. Que sexa un hábito quere dicir que aparece non por natureza senón como consecuencia da aprendizaxe, e máis exactamente da práctica ou repetición.

As principais virtudes humanas son as denominadas [[Virtudes cardinales|cardinais]], que agrupan a todas as demais e constitúen as bases da vida virtuosa. Son a prudencia, a xustiza, a fortaleza e a temperanza.

===Virtudes teologais===

As [[virtudes teologais]] son as que teñen como orixe, motivo e obxecto inmediato a [[Deus]] mesmo. Infusas no home coa graza santificante, fannos capaces de vivir en relación coa Santísima [[Trindade]], e fundamentan e animan a acción moral do [[cristián]], vivificando as virtudes humanas. Son a garantía da presenza e da acción do [[Espírito Santo]] nas facultades do ser humano.

A [[feFe (relixión)|fe]] é a virtude teologal pola que cremos en Deus e en todo o que el nos revelou, e que a [[Igrexa]] nos propón crer, dado que Deus é a [[verdade]] mesma. Pola fe, o home abandónase libremente a Deus; por iso, o que cre trata de coñecer e facer a vontade de Deus, xa que «a fe actúa pola caridade».

A [[esperanzaEsperanza (teoloxía)|esperanza]] é a virtude teologal pola que desexamos e esperamos de Deus a vida eterna como a nosa felicidade, confiando nas promesas de [[Cristo]], e apoiándonos na axuda da graza do Espírito Santo para merecela e perseverar ata o fin da nosa vida terrea.