Arte de paisaxes: Diferenzas entre revisións

# A natureza «dominada» polo home, como ocorre coa [[Pintura flamencaflamenga|paisaxe flamencaflamenga]] ou [[Países Baixos|neerlandesa]]. A presenza do home fai que a natureza non pareza ameazadora. Moitas veces acaba sendo unha «paisaxe [[Topografía|topográfica]]», que representa necesariamente un lugar preciso e identificable, cunha natureza presentada da maneira máis humilde. Dentro desta liña poden citarse a [[Patinir]], [[Pieter Brueghel o Vello]] ou os mestres holandeses do [[século XVII]].

Durante toda a [[Idade Media|Idade Media cristiá]] e o [[Renacemento]], a paisaxe concíbese como unha obra divina e a súa representación fai referencia ao seu Creador. Na pintura occidental, a representación realista da paisaxe comezou dentro das [[pintura de historia|obras relixiosas]] do [[século XIII]]. Até entón, as representacións da [[natureza]] na arte pictórica fora arquetípica: liñas onduladas para a [[auga]] ou festóns para as [[nube]]s. Foi [[Giotto]] o primeiro que, abandonando os precedentes modelos [[Arte bizantina|bizantinos]], substituíu o fondo dourado das imaxes sacras por escenarios da realidade. Aínda que autores como [[Boccaccio]] encomiaron o seu realismo de Giotto,<ref>Segundo [[Bocaccio]], [[Giotto]] posuíu o talento de {{cita|«representar todas as obras da nai natureza con tal fidelidade que a súa obra non parecía ser unha imaxe da natureza, senón a natureza mesma, de xeito que nas súas obras adoitaba acontecer que a vista do home se trabucaba, crendo real o que só estaba pintado». ''Os mestres da pintura occidental'', Tomo I}}.</ref> o certo é que non deixaban de ser moitas veces representacións sinxelas: unha [[árbore]] representaba un bosque, unha [[rocha]] unha montaña. Aos poucos, ao longo da [[Baixa Idade Media]], a atención a eses retrincos de natureza que aparecían nas escenas sacras ou míticas foi ampliándose, pero o seu carácter secundario revélao o feito de que moitas veces se deixaba a axudantes, como ocorre en [[A Anunciación (Fra Anxélico, Florencia)|''A Anunciación'']] [[Florencia - Firenze|florentina]] de [[Fra Anxélico]]. Dentro do [[Pintura gótica#Fases da pintura gótica#Estilo italo-gótico|estilo italo-gótico]], [[Ambroxio Lorenzetti]] superou a representación [[Topografía|topográfica]] para crear auténticas paisaxes dentro das súas [[alegoría]]s do Bo e do Mal Goberno no [[Palacio Comunal de Siena]], ao estudar as horas do día e as estacións. A [[Pintura gótica|pintura gótica]]-flamencaflamenga caracterízase polo seu «realismo nos detalles», conseguido en gran medida grazas á nova técnica da [[pintura ao óleo]]; entre os aspectos aos que se prestou máis atención e realismo estivo a paisaxe, tanto natural como urbana. Cabe citar, a este respecto, o plano do fondo da ''[[Virxe do Chanceler Rolin]]'', auténtica paisaxe no que se detalla un [[xardín]], máis alén dun [[río]] e aos lados unha [[cidade]] contemporánea do pintor.

A paisaxe adquiriu autonomía iconográfica no [[século XVI]]. Na súa forma realista, débese sobre todo á arte [[Pintura flamencaflamenga|flamencaflamenga]] e [[Alemaña|alemá]], por exemplo, [[Alberto Durero]], que deixou numerosas [[acuarela]]s de paisaxes. Na súa forma idealizada de inspiración clásica, é algo que debe atribuírse a [[Italia]], sendo [[El Perugino]], mestre de [[Rafael Sanzio|Rafael]], un dos máis destacados elaboradores de vastos espazos nos que se situaban os personaxes, cunha forte acentuación da paisaxe. En [[Venecia]], coa súa luz cambiante sobre as augas, aínda que a paisaxe seguiu sendo fondo de obras e non o seu motivo principal, esmeráronse por lograr realismo reflectindo vistas da [[lagoa]], as súas rúas e monumentos, así como a «terra firme», e dos fenómenos atmosféricos como ocorre con ''[[A treboada (pintura)|A treboada]]'' que xa dende o [[século XVI]] dá nome ao cadro máis coñecido de [[Giorgione]].

O [[Flandres|flamencoflamengo]] [[Rubens]] pintou ao final da súa vida algúns cadros que se contan entre a pintura paisaxista europea máis importante.