Jean-de-Dieu Soult: Diferenzas entre revisións

'''Nicolas Jean de Dieu Soult''', nado o [[9 de marzo]] de [[1769]] en Saint-Amans-la-Bastide, (hoxe [[Saint-Amans-Soult]], no departamento de [[Tarn]]) e falecido no [[castelo de Soultberg]] o [[26 de novembro]] de [[1851]], foi un aristócrata, militar e político francés.

Entrou no exército en [[1786]] á idade de dezaseis anos e foi ascendido a segundo tenente en [[1791]] e a capitán dous anos despois. Participou en diversas accións de guerra durante a [[Convención]], pero destacou especialmente na vitoria conseguida en [[Fleurus]], a mediados de 1794, polo que foi nomeado xeneral. Demostrou as súas dotes como estrategaestratego militar nas campañas de [[Suíza]] e [[Italia]] entre [[1799]] e [[1800]], nas que estivo ás ordes do xeneral [[André Masséna]]. [[Napoleón]] deulle o mando militar do [[Piemonte]] e posteriormente dirixiu a Garda consular. Ascendeu a mariscal en [[1804]], un día antes da proclamación de Napoleón como emperador. En 1805 contribuiucontribuíu decisivamente na vitoria napoleónica na [[Batalla de Austerlitz]]. Tamén estivo presente na guerra contra [[Rusia]] e [[Prusia]] dende [[1806]] até [[1817]]. Foi gobernador da vella Prusia e recibiu o título de duque de [[Dalmacia]].

=== EmEn España ===

A finais de [[1807]], foi enviado a [[España]], tomou [[Burgos]] e [[A Coruña]] (na [[Batalla de Elviña]]) pero foi derrotado na campaña de [[Portugal]] por [[Wellington]]. A mediados de [[1809]], o emperador nomeouno xeneral maior das forzas francesas en España, pouco despois obtivo unha decisiva vitoria na [[Batalla de Ocaña]]. Durante [[1810]] foi xeneral en xefe do exército de [[Andalucía]]. A principios do ano seguinte invadiu [[ExtremaduraEstremadura, España|Estremadura]] e ocupou [[Badaxoz]], pero foi derrotado no enfrontamento da [[Albuera]] coas tropas anglo-españolas

En [[1812]] tivo serios enfrontamentos con [[Xosé I]], polo que Napoleón cambiouno de frentefronte, e durante uns meses loitou no [[Rin]]. En [[1813]], cando as forzas imperialesimperiais comezaron a flaquearfraquear en España, foi posto novamente á fronte das tropas da península, fracasando no seu intento de recuperar as prazas de [[Pamplona]] e [[Donostia]], e ao ano seguinte de novo foi derrotado polas forzas de Wellington en [[Orthez]] e [[Tolosa, Francia|Tolosa]], cando tentaba que o exército británico non entrara en territorio francés.

Por este episodio foi desterrado de Francia dende 1816 ata 1819, ano no que foi chamado por Luís XVIII, que lle deolveudevolveu o grao de mariscal ao ano seguinte.

Foi un dos primeiros militares franceses que deu o seu apoio a [[Luís Filipe I de OrleansOrleáns]]. Desempeñou diversos cargos políticos durante este reinado (ministro da guerra entre 1830 e 1834, e de 1840 a 1844), mentres que a carteira de Asuntos Exteriores estivo nas súas mans entre 1839 e 1840.