Radon: Diferenzas entre revisións

Radon foi o quinto elemento radiactivo[[radioactividade|radioactivo]] descuberto, despois de uranio, torio, radio e polonium. Descubriuse en 1900 por Friedrich Ernst Dorn. Antes diso, en 1899, Pierre e Marie Curie observaban que o "gas" emitido por radio permanecía radiactivoradioactivo para un month. Máis Tarde ese ano, Robert B. Owens e Ernest Rutherford, en McGill University en Montreal, dábase conta de variacións cando intentando medir radiación de torio oxide. Rutherford dada conta que os compostos de torio continuamente emiten un gas radiactivoradioactivo que conserva os poderes radioactivos durante varios minutos, e chamado esta emanación de gas (de latín "emanare" a transcorrer e "emanatio"-expiration),[39] e Emanación de Torio posterior (Xoves Em). En 1901, el demostraba que as emanacións son radiactivasradioactivas, pero atribuían ao Curies para o descubrimento do element. En 1903, emanacións similares eran observadas de actinio por André-Louis Debierne e eran chamados Emanación de Actinio (Ac Em). Varios nomes eran suxeridos para estes tres gases: exradio, exthorio, e exactinio en 1904;[43] radon, torón, e akton en 1918; radeon, thoreon, e actineon en 1919, e ao final radon, torón, e actinón en 1920. O parecido dos espectros destes tres gases cos de argon, cripton, e xenón, e a súa inercia química observada inducían a señor William Ramsay a suxerir en 1904 que as "emanacións" poderían conter un novo elemento da familia de gas nobre.En 1910, señor William Ramsay e Robert Whytlaw-Gray illaban radon, determinaban a súa densidade, e determinaban que era o gas escribían que "Est fort incommodé de radio de L'expression de l'émanation du", (a expresión de emanación de radio está moi incómoda) e suxería o niton de nome novo (Nt) (do sentido de "nitens" latino que "brilla") para resaltar o radioluminescence property, e en 1912 era aceptado pola Comisión Internacional para Pesos Atómicos. En 1923, o Comité Internacional para Elementos Químicos e Unión Internacional de Química Pura e Aplicada (IUPAC) elixían entre o radon de nomes (Rn), torón (Tn), e actinón (Un). Máis Tarde, en lugar de cando isótopos eran contados nomeaba, o elemento tomaba o nome do isótopo máis estable, radon, mentres Tn era renomeado 220Rn e Un era renomeado 219Rn. Tan tarde como os 1960s, ao elemento tamén un se refería sinxelamente como emanation. O primeiro composto sintetizado de radon, fluoruro de radon, era obtido dentro 1962. O perigo de exposición alta a radon en mina, onde exposicións alcanzando 1,000,000 Bq/m3 pode ser atopado, foi moito tempo sabido. En 1530, Paracelsus describía unha enfermidade que malgasta de mineiros, o mala metallorum, e ventilación recomendada Georg Agricola en mina evitar esta enfermidade de montañas (Bergsucht). En 1879, esta condición era identificada como cancro de pulmóns por Herting e Hesse na súa investigación acerca de mineiros de Schneeberg, Alemaña. O primeiro comandante estuda con radon e saúde acontecía no contexto de minaría de uranio na rexión Joachimsthal de Bohemia. Nos EUA, estudos e mitigación soamente seguían décadas de efectos de saúde en mineiros de uranio dos Estados Unidos Do Suroeste empregados durante o primeiro Cold War; estándares non eran implementar ata 1971. A presenza de radon en aire interior era documentada tan cedo como 1950. Empezando nos 1970s investigación era iniciada para abordar fontes de radon interior, determinantes de concentración, efectos de saúde, e aproximacións a mitigación. Nos Estados Unidos, o problema de radon interior recibía publicidade estendida e intensificaba investigación despois dun incidente amplamente anunciado en 1984. Durante control rutineiro nunha planta de poder nuclear de Pensilvania, atopábase que un traballador é contaminado con radioactividade. Unha contaminación alta de radon na súa casa era posteriormente identificada como responsable da contaminación.