Santiago Montero Díaz: Diferenzas entre revisións

Ao estalar a guerra civil achábase en Madrid. Logo duns meses refuxiándose en diversos domicilios, grazas ao apoio do seu coterráneo e amigo repubicano Xosé Rubia Barcia achou acubillo nun piso da legación salvadoreña, e despois ingresou na Quinta Columna traballando como falsificador de documentos e afiliándose á CNT. No marzo de 1938 pasouse á zona franquista, onde logo de ser interrogado deu varias palestras en Galiza (abril de 1938) defendendo os postulados revolucionarios do nacionalsindicalismo. O Servicio Nacional de Propaganda, comandado por Dionisio Ridruejo, fichouno e foi delegado de propaganda coas tropas da fronte de Aragón. Porén, demitiu do seu cargo a comezos de xullo de 1938, por desavinzas co gobernador civil de Castellón relativas ao control último da propaganda, que segundo Montero había recaer en Falanxe. Incorporouse a unha unidade da fronte e tomou parte en varias operacións da batalla do Ebro e na campaña de Cataluña. ▼

REmatada a guerra, reincorporouse á cátedra de Historia Medieval da Universidade de Murcia que gañara en marzo de 1936, e foi nomeado decano da Facultade de Filosofía e Letras. No agosto de 1941 gañou por oposición unha cátedra de Historia Antiga na Unviersidade de Madrid. Se ao comezo da II Guerra Mundial era crítico coa Alemaña, a partires da derrota alemá en Stalingrado pasou a defender o aliñamento radical co III Reich, o que expresou en varias palestras, a última en febreiro de 1945, amais de ter contactos fuxidíos cos servizos de espionaxe alemáns. Como consecuencia, foi confinado en Almagro (Ciudad Real) até finais de maio de 1945. ▼

Logo da derrota dos fascismos refuxiose na súa cátedra universitaria en Madrid. Pasa a refuxiarse na Historia Antiga, no estudo dos imperios do pasado, na procura da grande personalidade que non atopa no presente e que encarne os grandes valores dos fascismos. Apoia aos exiliados fascistas de Europa Oriental que achan refuxio en Madrid, mais tamén apoia a alumnos seus, coma Nicolás Sánchez Albornoz ou Manuel de Rivacoba, que foron presos por actividades antifranquistas. Nos anos cincoenta casa con Carmen Herrero Albiñana, coa que ten dous fillos, e de xeito progresivo se reencontra con Galiza e cos círculos do galeguismo cultural supervivente, dunha banda, mentres pola outra se achega de maneira paulatina aos postulados de reconciliación nacional e entendemento cos vencidos, colaborando con Enrique Tierno Galván ou José Luis López Aranguren. No 1965 participa nos incidentes universitarios que conlevaron a suspensión de cátedra de Aranguren ou Tierno Galván, e a el valéronlle a suspensión temporal de emprego e soldo. A comezos de 1966 incorporouse á Universidade de Concepción, en Chile, onde ficou até comezos de 1967, cando se reincorporou á súa cátedra da Universidade Complutense, logo da presión de amigos e colegas perante o Ministerio de Educación - sen atopar apoio, porén, do seu compatriano e antigo amigo Manuel Fraga Iribarne, a quen axudada a preparar a oposición a cátedras e sobre quen adoitaba afirmar que era un memorioso sen grande talento. Dende aquela, retirouse a un discreto plano, refuxiándose na docencia, se ben dende a súa cátedra non deixou de facer xestións discretas para protexer da Policía a alumnos seus comprometidos en angueiras antifranquistas, coma p. ex. Agustín Díaz Yanes. ▼

En [[1981]] xubilouse definitivamente da docencia e foi honrado polo mundo académico coa imposición da Medalla de Ouro da Complutense. Morreu en abril de 1984 dunha embolia cerebral.▼