Estados Pontificios: Diferenzas entre revisións

Nos albores do [[século XVI]], cando as nacións europeas conseguían unificarse e os seus monarcas asumían o [[poder absoluto]] das mesmas, non era a igrexa de Roma a única que advertía que a descomposición multiseñorial italiana e as pugnas entre os seus heteroxéneos e mal avidos estados eran caldo de cultivo para as intervencións de franceses, alemáns e españois, nin tampouco era a única que temía, doutra parte, que a implantación dun estado único nacional a privase dos dereitos gobernamentais sobre o seu propio territorio, o que, no caso da igrexa, supoñería a perda da súa xurisdición temporal. A cada príncipe italiano, e ao papa como outro máis dos xefes de estado, só lle satisfacía ser el o líder unificador de toda a península en torno aos seus dominios; pero a igrexa, polo seu talante ecuménico e a súa tradición teocrática universal, estaba en mellores condicións que os seus posíbeis competidores para levar a cabo aquela comisión. Con este ánimo de potenciais monarcas absolutos dunha Italia unida e centralista exerceron os papas [[Renacemento|renacentistas]] a súa xefatura de estado.

 

 

O empeño do papa [[Xulio II, papa|Xulio II]] ([[1503]]-[[1513]]) consistiu en devolver á Igrexa as posesións de que os Borgia se apropiaran. Nalgúns casos conseguiuno con facilidade; noutras pola forza das armas. Perusa e Boloña quedaron reintegradas nos Estados Pontificios desta maneira en [[1506]]. [[Venecia]] ameazaba con competir co [[Cidade do Vaticano|Vaticano]] polo dominio de Italia; para atallar este perigo, Xulio II formou a [[Liga de Cambrai]] coa intervención de [[Francia]], [[España]], o Sacro Imperio, [[Hungría]], [[Savoia (rexión histórica)|Savoia]], [[Florencia - Firenze|Florencia]] e [[Mantua]]. Venecia non puido opoñer resistencia a tan potente inimigo e resultou derrotada na [[batalla de Agnadello]] en [[1509]], deixando ao papa sen rival. Coa axuda de España tratou logo de desembarazarse da presenza en chan italiano dos franceses, donos de Xénova e Milán. O conseguiu tras dura loita, pero o que nunca lograría é liberar a Italia do dominio español que perduraría intensa e prolongadamente, en especial durante os reinados de [[Carlos I de España|Carlos I]] e [[Filipe II de España|Filipe II]], aínda que estes nunca acrecentaron as súas posesións a custa dos Estados Pontificios. Pola contra, Filipe II, se ben contra os seus desexos, non impediu que o papa [[Clemente VIII, papa|Clemente VIII]] anexionase aos bens da Igrexa a cidade de Ferrara en [[1597]].