Peto verde: Diferenzas entre revisións

Non utilizan o repique do seu bico contra a madeira a xeito de instrumento de comunicación sonora tan frecuentemente coma outras especies de petos. Producen son redobres irregulares e baixos. O seu canto territorial é, pola contra, moi potente, e recorda unha risa ou o rinchar dun cavalocabalo. Cantan machos e femias, aínda que estes últimos o fan con máis intensidade. Exemplos do seu canto poden oírse en:

Os petos verdes viven na maior parte de [[Europa]] e [[Oriente Próximo]]. Están presentes dende o sur de Escandinavia e [[Gran Bretaña]] pasando por máis da Europa continental ata áa conca mediterránea. Polo sueste chegan ata ó [[Cáucaso]], [[Turcomenistán]] e o norte de [[Irán]]. Os límites da súa distribución están sinalados polos bosques de coníferas polo norte e as estepas e semidesertos polo sur.

Prefiren vivir en áreas semiabertas con presenza de árbores vellas, coma beiras de bosques, hortas de frutais pouco mestas, parques, soutos e xardíns con moitas árbores. Dentro dos bosques meirandes atópanse só en áreas con moita luz, coma grandes claros. Amosan unha grandegran preferencia polos bosques de folla caduca, faltando ou sendo moi raros nos bosques de coníferas.

O feito de estaren especializados en alimentarse de formigas que viven no chan, fai que a súa presenza en áreas de [[inverno]]s moi fríos con grandes nevadas sexa reducida. As súas poboacións son máis abundantes nas terras baixas e ata os 500 metros de altura nas montañas.

Son aves diúrnas. Pola noite desprázanse exclusivamente agatuñando polas árbores. Ten unha esfera de actividade regular, que o leva seguir as mesmas rutas e a buscar comida nos mesmos sitios durante semanas. A duración da fase de actividade depende das horas de luz, ée pode ir das oito horas do inverno ás 15 dos días máis longos do verán. É moito máis hábil cando se move polo chan cá os outros petos e faunofaino moito máis frecuentemente. Desprázase con brincos de ata 25 cm., sen utiliza-las alas. Agatuña polas arboresárbores cun movemento diagonal ou espiral, nunha serie rápida de saltos e carreiras, parándose de vez en cando botando a cabeza cara a atrás con bico en ángulo recto co corpo.

Son moi fieis ó seu territorio do que se separan só para facer desprazamentos curtos. No inverno poden moverse máis, aparecendo con frecuencia en xardíns onde buscan alimento. Cando deixan os pais, os exemplares novos procuran os seus territorios preto do dos adultos, afastándose, en xeral, como máximo uns 30 km. da área na que naceron.

Buscan a súa comida case exclusivamente no chan. Sobre todo en Centroeuropa , dependen moito das formigas terrestres para alimentarse. Para captura-las súas presas dispón dunha lingua duns 10 cm. de lonxitude, coa punta endurecida e provista dunhas sedas duras.

Pouco despois de saír o sol comezan a buscar insectos en prados e outras superficies planas con vexetación, facendo co peteiro furados de varios centímetros e capturando os insectos coa lingua pegañenta. Ademais de formigas poden capturar ourosoutros insectos e mesmo en ocasións [[miñoca]]s. No inverno fan túneles na neve para poder chegar ós formigueiros. Durante esta época buscan tamén alimento nas fendas de penas, tellados, paredes e postes da luz ou o teléfono, atrapando sobre todo [[araña]]s, [[mosca]]s e [[mosquito]]s, máis raramente vermes e outros invertebrados. Ocasionalmente consumen baiasbagas e froitos, coma por exemplo cereixas.

Acadan a madureza sexual no primeiro ano de vida. O reclamo de contacto dos machos, que en Centroeuropa comeza en decembro e que se intensifica en xaneiro e febreiro, marca o inicio das cerimonias nupciais, aínda que as parellas e a marca dun territorio de cría non teñen lugar ata entre mediados de marzo ea primeiros de abril. As parellas parecen ser estacionais, aínda que non se descarta a existencia de unións de máis de un ano de duración. O momento de máis actividade sonora é en abril e maio.

Fan os niños por regra xeral nos furados de niños ou lugares de repouso abandonados doutras especies de petos, ou nos utilizados por eles mesmos para descansar durante o inverno. Non son moi esixentes á hora de escolle-la árbore na que farán o seu niño, e poden aproveitar ocos nunha ampla variedade de especies coma [[faia]]s, [[carballo]]s, [[bidueiro]]s, e noutras especies, mesmo en árbores froiteiras e de xardín, coma o castiñeiro indio ou as [[pravia]]s. Cando non atopan un lugar xeitoso baleiro, perfórano, en xeral en árbores de madeira branda. Adoitan abandonar a construción dun burato cando atopan con madeiras duras de máis. Estes furados a medio facer, poden ser acabados posteriormente, cando a madeira podrece e lles facilita o traballo. A profundidade dos ocos vai habitualmente dos 25 ós 60 cm. cunha altura e ancho de entre 5 e 7,5 cm.

Pouco despois de aparellárense, as femias poñen de cinco a oito ovos brancos que miden uns 31 x 23 mm. de media. A incubación dura entre 14 e 17 días e os polos tardan entre 23 e 27 días en completar ocompleta-lo desenvolvemento. Só no caso de que ningún ovo se logre se dan casos de segundas postas ou terceiras postas, para as que se utiliza un niño novo.

Os pais alimentan e coidan ósos polos entre 3 e 7 semanas, e nalgúns casos polos de ata 15 semanas de vida teñen aínda unha relación estreita cos pais.

O peto verde conforma con unhascunhas 15 especies de petos de distribución paleártica o xénero ''[[Picus]] '' . Está estreitamente relacionado co [[Peto de cabeza cincenta]] (''Picus canus''), a outra especie europea do xénero. As dúas especies separáronse na última [[Idade de Xeo]], que causou a división da especie orixinaria en dúas poboacións xeograficamente illadas que volveron coincidir 10.000 anos máis tarde. Segundo as fontes a especie ''Picus viridis'' subdivísesubdivídese en entre tres e seis subespecies das que só as razas ''Picus viridis sharpei'' da [[Península Ibérica]] e ''Picus viridis innominatus'' do suroeste de [[Irán]] amosan características, relativas á coloración, que as diferencian claramente da forma tipo.distintivas claras. O [[peto verde do Atlas]] (''Picus vaillanti''), que era considerado unha raza máis do peto verde, ten hoxe rango de especie independente.

É un dos petos máis comúns en Europa. A súa poboación estimada calculase encalcúlase entre 370.000 e 1,7 millóns de parellas reproductorasreprodutoras (entre 590.000 e 1,3 millóns segundo a publicación ''Bird-Life Conservation Series Nr. 12, 2004''). A nivel mundial os seus números estarían entre 920.000 e 2,9 millóns de exemplares. Os estudios da evolución dos seus números dan resultados contradictorioscontraditorios: nalgunhas rexións coma os [[Países Baixos]] a especie parece en claro retroceso, mentres que noutras, coma [[Francia]] e [[Polonia]] amosan un certo crecemento. A causa que inflúe máis negativamente nas súas poboacións é, coma no caso doutras especies, a perda dos seus hábitats tradicionais. Os invernos moi fríos poden causar tamén unha redución forte dos seus números, que, en condicións normais, adoita ser compensada en máis ou menos dez anos.