Luís Filipe Lindley Cintra: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
li gints→Traxectoria |
→Traxectoria: lig ints |
||
Liña 6:
Foi director das revistas ''Boletim de Filologia'' e ''Revista Lusitana'' (nova serie). Pertenceu a diversas sociedades científicas ([[Academia Portuguesa de História]], [[Academia das Ciências de Lisboa]], [[Academia Española de Historia]] e [[Academia de Buenas Letras de Barcelona]]) e organizou en Lisboa encontros como o III Colóquio Internacional de Estudos Luso-Brasileiros (1957), IX Congresso Internacional de Filologia e Linguística Românicas (1959) e Congresso sobre a Situação Actual da Língua Portuguesa no Mundo (1983). Creou o Departamento de Lingüística Xeral e Románica da FLUL, e reformou o Centro de Estudos Filológicos (desde 1975 chamado Centro de Lingüística da Universidade de Lisboa).
As súas investigacións centráronse principalmente nas áreas da [[literatura medieval]], da lingüística románica, da [[dialectoloxía]] e a xeografía actual da lingua portuguesa. Comezou polo estudo da literatura, nun momento en que esta materia aínda abarcaba o estudo da lingua, merecedora de atención científica apenas en tanto que lingua de escritores ou repositorio de arcaísmos e rexionalismos. Dedicou a súa tese de licenciatura á versificación de [[António Nobre]], e a tese de doutoramento ao que se supuña a versión portuguesa da [[Crónica Geral e Crónica de Castela|Crónica Geral de Espanha]] de [[Afonso X]], e que como demostrou, era unha crónica orixinariamente portuguesa, atribuída ao Conde [[Don Pedro, conde de Barcelos|Pedro de Barcelos]], que ocupa actualmente un lugar importante na historiografía peninsular. Nas dúas teses Cintra partiu de temas puramente literarios para, desviándose de abordaxes eruditas, estilísticas ou interpretativas, atender os fenómenos de natureza máis claramente lingüística, dando como resultando un ensaio sobre o ritmo, a [[métrica]] e as sonoridades no caso de Nobre, e un manual práctico de crítica textual e de lingüística medieval no caso da ''Crónica Geral''.
En [[1959]] fixo unha terceira tese, ''A linguagem dos Foros de Castelo Rodrigo'', dedicada a un grupo de textos de dereito local do século XIII, producidos na rexión leonés-portuguesa de [[Ribacoa]] e interesantes para entender a reconstitución dos movementos lingüísticos desencadeados pola Reconquista nunha rexión aínda hoxe pouco estudada.
Unha das súas características como intelectual e científico era que daba pouca importancia á teoría, preferindo a análise dos datos, seguindo o seu gran modelo, [[Ramón Menéndez Pidal]], co que trabalou para o doutoramento. Volveu colaborar co filólogo madrileño na recollida de material para o ''[[Atlas Lingüístico da Península Ibérica]]'', percorrendo Portugal en 1953 e 1954. Isto estimulouno para estudar outros aspectos, como a dialectoloxía e a [[etnografía]], disciplinas que desde [[Leite de
Como lingüista abarcou dous grandes campos de investigación: as orixes da lingua portuguesa e o seu espazo xeográfico. Sobre as orixes, preocupouse sobre a Reconquista e o repoboamento do territorio peninsular, a historia dos dialectos galegos e portugueses, a produción documental latina e portuguesa dos primeiros séculos nacionais, o aparecemento da literatura escrita en portugués e a literatura oral, manifestada máis tarde no romanceiro. Sobre o espazo, definido historicamente como a faixa occidental da [[Península Ibérica]] (incluíndo por tanto a [[lingua galega]]; se ben afirmaba que os seus dialectos pertencían ao mesmo sistema que o portugués, nese momento apoiaba a autonomía da norma lingüística galega) e polas illas atlánticas, por [[Brasil]] e os países africanos e asiáticos lusófonos e os crioulos de base portuguesa. Un espazo xeográfico definido como produto da expansión extra-europea da lingua nacida do [[latín]] vulgar do noroeste peninsular. Esta definición conducía á valorización dos aspectos unitarios: sobre a variedade inevitábel dunha lingua transcontinental, Cintra facía pairar unha unidade fundamental que non excluía o galego nin os crioulos, e moito menos o portugués do Brasil, como demostra, na fase final da súa vida, a defensa dunha ortografía común e a colaboración con [[Celso Ferreira da Cunha]] para escribiren a ''[[Nova Gramática do Português Contemporâneo]]'' (1984), unha [[gramática]] escrita para servir de normativa, simultaneamente, á lingua usada por portugueses, brasileiros e africanos.
| |||