Pelaxianismo: Diferenzas entre revisións

O '''pelaxianismo''' é unha teoría [[teoloxía|teolóxica]] e movemento relixioso defendido e sostido polo monxe bretón [[Pelaxio]], de quen recibiu o nome, difundido en [[Sicilia]], [[África]] e [[Palestina]] por [[Celso]], e sistematizado polo bispo de Campania, [[Xuliano]], considerada herexía polo [[Concilio de Éfeso]].

Sostiña a capacidade natural do home para conseguir a salvación; abondaba para iso o uso da razón e da liberdade sen a intervención sobrenatural de Deus; negaba, ó mesmo tempo que a sustanciasubstancia e as consecuencias do [[pecado orixinal]], a absoluta necesidade da graza para realizar obras sobrenaturais. O pecado orixinal, no sentido en que o entendía a Igrexa, non existía para Pelaxio; o home, en efecto, nace sen ningunha mancha orixinal ningunha, coa perfecta integridade de natureza semellante a aquela con que saíu [[Adán]] das mans do Creador; o pecado do primeiro home non implicou ningún prexuízo ou dano ninningún e non trouxo consecuencia algunhaningunha para a posteridade; iso siporén, foi un mal exemplo, e en tantoentanto pode se falar de pecado orixinal en cantoencanto os homes pecan a semellanza de Adán. Por conseguinte: nin o [[bautismo]] é de absoluta necesidade para a vida eterna - requíreserequérese só para poder formarfacer parte da Igrexa - nin a graza é necesaria para as obras sobrenaturais, nin a Redención, sequera, pode ser considerada como un rescate. A graza é, soamente, unha iluminación interior; non actúa sobre a nosa vontade e non transforma a nosa alma; a Redención é, sen máis, un reclamo, unha invitación a unha vida superior, pero permanece sempre exterior a nós, non crea nada dentro de nós.

Xa aos primeiros asomosabroios desta herexía, levada a África por Celso o ano [[310]], o concilio cartaxinés do [[311]] excomungou a Celso e obrigoulle a se recluír en Palestina, onde se atopaba o seu amigo Pelaxio. Se en Palestina a herexía atopou bispos compracentes, en África, a loita conducida por [[Agostiño de Hipona]], fíxose encarnizada rematando a condena da herexía no [[Concilio de Milevi]] do ano [[316]]; finalmente a Epístola tractoria do Papa [[Zósimo]] que, tomando un termo medio entre as definicións dos dous concilios africanos, condenou solemnemente a herexía: esta condena foi despois confirmada polo [[Concilio de Éfeso]] do ano [[431]].

Algunhas expresións radicais de Agostiño, na polémica pelaxiana, sobre a necesidade da graza fixeron pensar tratábaseque se trataba de quitarretirarlle óao libre arbitrio toda participación na obra da salvación; por este motivo algúns monxes do mosteiro de San VíctorVítor de [[Marsella]] créronse no deber de propor a seguinte doutrina:

# Está en poder do home o se dirixir a Deus apara lle pedir axuda, como está en poder do enfermo o acudir óao médico;

# Do mesmo modo a predestinación eterna depende en últimoúltima análise da vontade humana, xa que a esta corresponde perseverar ata o fin.

Un discípulo de San AgostinhoAgostiño, San [[Próspero de Aquitania]], denunciou rapidamente semipelaxianismo e foi o centro de varias polémicas teolóxicas durante case un século ata que, finalmente, o Concilio de Orange do ano [[529]], aprobado solemnemente por [[Bonifacio II]], condenouno en [[532]], declarando e establecendo que o home caidocaído non pode nin obter a fefé nin laa desexa sen a graza proveniente; e moito menos perseverarperseverarse no ben sen unha secuela de grazas coadxuvantes, nin perseverar ata o fin sen un don especial ligado á súa predestinación.