Banda de Caspary: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Miguelferig (conversa | contribucións)
Miguelferig (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Liña 1:
{{entradución}}
En [[botánica]], a '''banda de Caspary''' é unha banda de material impermeable depositado sobre a [[parede celular|paredes celulares]] radial e transversal das células da [[endoderme]], que é quimicamente diferente do resto dos compoñentes da parede celular, e está formada principalmente por unha substancia cerosa chamada [[suberina]]. As bandas de Caspary serven para bloquear o fluxo masivo de auga e solutos do córtex á [[estela]] (cilindro vascular). A banda foi recoñecida por primeira vez por [[Robert Caspary]] (1818–1887).
 
Liña 16 ⟶ 15:
| year = 1961
| doi = 10.1007/BF02860082
}}</ref> a banda de Caspary iníciase como unha deposición de substancias [[fenol|fenólicas]] e [[ácido graxo|ácidos graxos]] insaturados na lámina media da parede entre as paredes radiais, en forma de películas parcialmente oxidadas. A parede primaria é impregnadainfiltrada e máis tarde engrosada con depósitos de substancias similares no interior da parede. A incrustación ou infiltración deste material na parede celular probablemente bloquea os poros submicroscópicos que tiña a parede, impermeabilizándoa. <ref name="frey">{{Cite book
| publisher = Cram
| last = Frey-Wyssling
Liña 25 ⟶ 24:
}}</ref> A banda de Caspary parece estar firmemente unida ao [[citoplasma]] da célula, de modo que non se separan doadamente cando as células son sometidas a plasmólise ou outros axentes que normalmente causan a contracción do [[protoplasto]]. Así, a banda de Caspary parece formar unha barreira na cal o fluxo apoplástico (que vai polos espazos entre as células) é forzado a pasar a través da membrana plasmática con permeabilidade selectiva e entrar no citoplasma (o simplasto). Esta conexión entre ambos facilita o paso do líquido.
 
A banda de Caspary diferénciase despois de que se completa o crecemento centrípeto do [[córtex]]. Nese momento, o desenvolvemento do [[xilema]] primario no cilindro vascular pode estar máis ou menos avanzado. Nas [[ximnosperma]]s e [[anxiosperma]]s que teñen creementocrecemento secundario, as raíces só forman endodermes con bandas de Caspary. En moitas destas plantas a endoderme despréndese despois xunto co córtex, cando se forma a [[periderme]] a partir do [[periciclo]]. Se o periciclo é superficial e o córtex se mantén, a endoderme pode ser estirada ou esmagada ou pode manter o mesmo ritmo de expansión ca o cilindro vascular por medio de divisións radiais anticlinais, e a nova parede forma máis banda de Caspary en continuación coa banda vella. <ref>{{Cite book
| publisher = Borntraeger
| last = von Guttenberg
Liña 33 ⟶ 32:
}}</ref>
 
En ausencia de crecemento secundario (o que ocorre na maiorìa das [[monocotiledónea]]s e unhas poucas [[dicotiledónea]]s), a endoderme xeralmente sofre certas modificacións nas súas paredes, que poden afectar á banda. Poden distinguirse dous estadios de desenvolvemento posteriores ao estadio inicial no que só está presente a banda de Caspary na parede. No seguinte estadio unha lamela de suberina (ou endodermina <ref name="frey"/>) cobre toda a parede pola parte interna da célula, de modo que a banda de Caspary queda separada do citoplasma e as conexións entre ambos os dous deixan de ser evidentes. No último estadio, fórmase unha grosa capa de [[celulosa]] sobre a lamela de suberina, ás veces depositada principalmente nas paredes tanxenciais internas. A grosa parede formada, e a parede inicial con banda de Caspary poden [[lignina|lignificarse]]. Despois deste engrosamento da parede da [[endoderme]] a banda de Caspary pode seguir sendo identificable ou non. A parede endodérmica engrosada, é unha parede secundaria, que pode ter puntuacións. O sucesivo desenvolvemento dedas paredes endodérmicas vese claramente nas monocotiledóneas. Nas dicotiledóneas a distinción entre estes dous últimos estadios do desenvolvemento endodérmico pode non ser brusco (Guttenberg, 1943), e nas [[pteridófita]]s a diferenciación remata coa deposición da lamela de suberina. <ref>{{Cite journal
| volume = 6
| pages = 139–148
Liña 49 ⟶ 48:
}}</ref>).
 
A banda pode tinguirse con [[safranina]], o que serve para distinguila nas observacións microscópicas do resto da parede nas observacións microscópicas.
 
==Funcións==