Titania (lúa): Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m r2.6.4) (Bot: Engado: war:Titania (bulan) |
lig int |
||
Liña 78:
'''Titania''' é a lúa máis grande e masiva das lúas de Urano, e é a oitava [[satélite natural|lúa]] máis masiva do [[Sistema Solar]]. Foi descuberta por [[William Herschel]] no ano 1787, Titania recibiría o nome da [[Titania (raíña das fadas)|raíña das fadas]] que aparece na obra de [[William Shakespeare]], ''[[A Midsummer Night's Dream]]''. A súa órbita descansa dentro da [[magnetosfera]] de [[Urano (planeta)|Urano]].
Titania está composta de proporcións equitativas de xeo de auga e compoñentes rochosos, e é posible que teña un [[núcleo (xeoloxía)|núcleo]] e un [[manto (xeoloxía)|manto xeado]] diferenciados. Tamén podería ter unha capa de auga líquida entre o núcleo e o manto. A superficie de Titania, a cal é relativamente escura e tinguida de ''vermello'', aparece marcada polos impactos e procesos endóxenos. Está cuberta por numerosos [[cráter de impacto|cráteres de impacto]], chegando algún deles a ter 326 km de diámetro, pero con todo está menos craterizado có satélite máis externo de Urano, [[Oberón (lúa)|Oberón]]. Titania probablemente sufriu un proceso de remodelación da súa antiga superficie máis craterizada cá actual, está remodelación tivo lugar nas primeiras etapas da evolución da lúa. A superficie de Titania está cortada por grandes canons e escarpas, resultado da expansión do seu interior durante etapas posteriores á remodelación da superficie da lúa. Coma case tódalas lúas de Urano, Titania formouse probablemente nun [[disco de acrección]] que rodeaba
A presencia de xeo de auga e dióxido de carbono na superficie de Titania foi referendada polas obsevacións do [[espectro]] [[infravermello]] feitas no 2001-2005, as cales revelan a existencia de xeo de auga cristalino na superficie da lúa, estas observacións suxiren que a lúa podería posuír unha atmosfera de dióxido de carbono moi tenue, cunha presión de 10
Ata o 2009, Titania, só puido ser estudada de preto pola [[sonda espacial]] [[Voyager 2]], a cal fotografou a lúa durante o sobrevoo de Urano en xaneiro do 1986. Tomou bastantes imaxes de Titania, as cales permitiron facer un mapa do 40 % da superficie da lúa.
== Descubrimento e nomeamento ==
Liña 127:
A presencia do dióxido de carbono na superficie suxire que Titania quizais posúa unha tenue atmosfera estacional de CO<sub>2</sub>, de xeito semellante a atmosfera a lúa de [[Xúpiter (planeta)|Xúpiter]], [[Calisto (lúa)|Calisto]].{{#tag:ref|A presión parcial do CO<sub>2</sub> na superficie de Calisto é do redor de 10 pbar.|group=nota}}<ref name=Widemann2009/> É moi pouco probable a presencia doutros gases coma o [[nitróxeno]] ou o [[metano]], por que a lúa ten unha [[gravidade]] moi baixa coma para poder reter estes elementos. A temperatura máxima que se estima que se pode acadar durante o [[solsticio de verán]] en Titania é de 89 K, a presión do vapor de dióxido de carbono nesas condicións ronda os 3 nbar.<ref name=Widemann2009/>
O 8 de setembro do 2001, Titania foi [[ocultación (astronomía)|ocultada]] por unha [[estrela]] brillante ([[HIP106829]]) cunha [[magnitude aparente|magnitude visible]] de 7,2; esta era unha boa oportunidade para precisar aínda máis o diámetro da lúa e algunhas outras das súas efemérides, e tamén unha boa oportunidade para detecta-la súa atmosfera. Os datos revelaron que non existía unha atmosfera por riba dunha presión superficial de 10–20 nanobars; de existir, esta debería ser moito máis tenue cás atmosferas de [[Tritón (lúa)|Tritón]] ou [[Plutón (planeta anano)|Plutón]].<ref name=Widemann2009/> O límite superior destas medicións é varias veces superior á presión superficial máxima que pode acada-lo dióxido de carbono, o cal significa que estas medicións non restrinxen os parámetros dunha posible atmosfera en Titania.<ref name=Widemann2009/>
A peculiar xeometría de sistema de Urano causa cos polos das lúas reciban máis enerxía cás rexións ecuatoriais.<ref name=Grundy2006/> A presión do vapor de dióxido e carbono aumenta co aumento da temperatura,<ref name=Widemann2009/> esto permitiría a acumulación do dióxido de carbono en latitudes baixas da lúa, que estaría de xeito estable en rexións cun albedo alto e en forma de xeo en rexións escuras. Durante o verán, cando a temperatura polar acada os 85–90 K,<ref name=Widemann2009/><ref name=Grundy2006/> o dióxido de carbono sublimase e migra ó polo oposto e as rexións ecuatoriais, establecendo así un tipo de [[ciclo do carbono]]. O xeo de dióxido de carbono pode ser eliminado polas partículas magnetosféricas que impactan contra a superficie da lúa. Titania seguramente perdeu boa parte do seu dióxido de carbono dende a súa formación hai xa máis de 4.600 millóns de anos.<ref name=Grundy2006/>
| |||