Aggregat (foguetes): Diferenzas entre revisións

O A1 foi o primeiro foguete que se deseñou para a serie Aggregat. Foi deseñado en 1933 por [[Wernher von Braun]] nun programa de investigación da [[Wehrmacht]] dirixido por [[Walter Dornberger]]. O A1 medía 1,4 metros de longo, 30,5 centímetros de [[diámetro]] e tiña un peso de 150 kg no despegue. O [[motor]], deseñado por [[Arthur Rudolph]], usaba un sistema de conduccióncondución de propelente presurizado e queimaba [[alcohol]] e [[oxíxeno líquido]]. Producía un empuxe de 2,9 [[Newton (unidade)|kN]] durante 16 segundos. O foguete estabilizábase mediante un [[xiroscopio]] no morro, o cal foi fonte de preocupación con relación ós propelentes líquidos. Aínda que o motor funcionou ben durante os encendidosacendidos de proba, o primeroprimeiro [[voo]] fracasou na mesma rampa de lanzamento. Non se fixeron máis intentos de lanzamento debido a que se pensou que o deseño era inestable, e os esforzos dirixíronse ó A2.

Cunha lonxitude de 1,6 metros e un empuxe de 3 kN usando alcohol e oxíxeno líquido, era similar ó A1. Nembargantes, a diferencia do A1, o A2 levaba os xiroscopios estabilizadores no centro do foguete, entre os tangues de alcohol e oxíxeno, o que aumentaba a estabilidade. O foguete pesaba 72 kg valeirobaleiro, cun peso en despegue de 107 kg. O primeiro voo de probas tivo lugar en setembro de 1934 en Kummersdorf.

O A3 foi lanzado por primeira vez o 4 de decembro de 1937, e foi construidoconstruído para probar partes do futuro A4. Tan só se levaron a cabo tres lanzamentos máis de proba, todos terminados en fallo. O lanzamento final, o 11 de decembro de 1937, foi representativo do resto de lanzamentos: o motor apagouse prematuramente e o foguete destruiusedestruíuse ó caer a terra e fallar o despleguedespregue do [[paracaídas]].

O A3 foi o primeroprimeiro deseño feito en [[Peenemünde]]. En 1936 o xeneral [[Werner von Fritsch]] presenciou un encendidoacendido estático dun A3 en Kummersdorf e quedou o bastante impresionado como para prestar o seu apoio ao programa de foguetes.

O A3 usou un sistema presurizado de propelente, usando a mesma mistura de oxíxeno líquido e alcohol ó 75% que o A1 e o A2. XenerabaXeraba 14,7 kN de empuxe durante 45 segundos e usaba un sistema de tres xiroscopios para mover os álabes de aleación de [[tungsteno]] do chorro propulsor. A máxima altitude alcanzada cun A3 foi de 18 km.<ref>Gatland 1989, p. 11.</ref>

O A4 foi un deseño a tamaño real cun alcance duns 175 km, una altitude máxima de 80 km e unha carga útil de aproximadamente unha [[tonelada]]. As diferentes versións do A4 tiveron as funcións de primeiro mísil balístico, primerioprimeiro proxectil en alcanzar o [[espacioespazo exterior]] e foi usado activamente na [[guerra]].<ref>''Peenemuende,'' Walter Dornberger, Moewig, Berlin 1985. ISBN 3-8118-4341-9.</ref>

Este incremento en canto a capacidade tivo lugar a través dun redeseño completo do motor do A3 por parte de [[Walter Thiel]], sendo coñecido como A5. Foi quedando claro que os deseños de von Braun estaban converténdose en armas reais e Dornberg desplazoudesprazou o equipo desde o polígono de probas de Kummersdorf (cerca de [[Berlín]]) ata unha pequena cidade, Peenemünde, na illa de [[Usedom]], na costa báltica de Alemaña, para proporcionar máis sitio para os probas e para rodealas dun maior secretismo. Esta versión era completamente fiable e cara 1941 o equipo lanzara uns 70 foguetes A5. O primeiro A4 voou en marzo de 1942, alcanzando unha distancia de 1,6 km e impactando contra o auga. O segundo lanzamento alcanzou unha altitude de 11 km antes de explotar. O terceiro foguete, lanzado o 3 de outubro de 1942, sigueu unha traxectoria perfecta. Aterrou a 193 km de distancia e alcanzou unha altura de 80 km.

A producciónprodución do foguete comezou en 1943, coñecido agora como ''Vergeltungswaffe 2'' (Arma de venganza 2) ou abreviadamente V2, tra-la insistencia do ministerio de propaganda de [[Joseph Goebbels]]. Os aliados estaban ó tanto da existencia do arma pola existencia dun sitio de probas en [[Blizna]], [[Polonia]], localizado polo movemento de resistencia polaco ([[Armia Krajowa]]) gracias a informes dos granxeiros locais.

A resistencia chegou incluso a conseguir pezas dos foguetes lanzados chegando ó lugar do impacto antes que os alemáns. A principios de marzo de 1944 a intelixencia británica recibeu un informe dun axente da resistencia polaca que observou un vagón de transporte fortemente custodiado por tropas das [[Schutzstaffel|SS]] e que contiña ''un obxetoobxecto que, aínda que estaba cuberto cunha lona, semellaba un torpedo monstrosomonstruoso''.<ref name=McGovern>{{cita libro| autor = McGovern, James| título = Crossbow and Overcast| ano = 1964| publicación = W. Morrow| id = }}</ref> A raíz do informe ideouse un plan para intentar obter un V2 sen lanzar e transportalo a Gran Bretaña. O 20 de maio de 1944 un V2 relativamente intacto caeu nas ciénagas do [[río Bug]], cerca do pobo de [[Sarnaki]]. Conseguiuse ocultalo dos alemáns, sendo desmantelado e transportado a través de Polonia na [[operación Most III]] para a súa análise pola intelixencia británica.<ref name=Wojewódzki>{{cita libro| autor = Wojewódzki, Michał| título = Akcja V-1, V-2| ano = 1984| publicación = | id = }}</ref>

Estas plataformas remolcables e sumerxiblessomerxibles foron coñecidas como cápsulas Lafferenz. Un prototipo de 300 toneladas foi construidoconstruído nos [[asteleiroestaleiro]]s Sichau, en [[Elbing]]. Esta cápsula foi probada no [[mar Báltico]] co U-boot [[U-1053]], que desapareceu durante as probas e foi atopado en marzo de 2010.<ref>[http://www.vg.no/nyheter/innenriks/artikkel.php?artid=591786 VGnett.no] Sjøforsvaret fant ubåtvrak på slump</ref>

Tres cápsulas de 500 toneladas foron capturadas polos soviéticos antes de finalizar a súa construcciónconstrución nos asteleirosestaleiros Vulcan en [[Stettin]]. O prototipo de 300 toneladas usada nas probas nunca foi atopada.

En xuño de 1939, Kurt Patt, da oficina de deseño de Peenemünde, propuxo [[á]]s para converter a velocidade e altitude do foguete en sustentación e alcance aerodinámicos.<ref>Neufeld, p. 92</ref> A medida que o foguete se atopase con capas máis densas da [[atmósferaatmosfera]] na súa fase de descenso, propulsaríase e comezaría a planear suavemente, cambiando velocidade por distancia. Patt tamén propuxo o ''Flossengeschoss'' ou "proxectil aleta". Ambos conceptos foron usados por [[Walter Dornberger]] na elaboración dunha presentación para [[Hitler]] o 31 de xullo de 1940, denominándoo "foguete América".<ref>Neufeld, pp. 138 & 283</ref>

Os traballos sobre o deseño do A9 comezaron en 1940. AdemáisAdemais das ás, o A9 sería algo máis grande que o A4 e o seu motor produciría un 30% máis de empuxe. Despois de probar modelos en [[túnel de vento]] modificouse o deseño para reemplazar as ás por superficies no fuselaxe, xa que as probas demostraron que estas proporcionaban unha mellor sustentación a velocidades supersónicas e resolvía o problema do desplazamentodesprazamento transónico do centro de sustentación.

O desenvolvemento foi suspendido en 1941, pero en 1944 varios V2 foron modificados para achegalos á configuración do A9 baixo a designación de A4b.<ref>Reuter, pp. 90-91</ref> Calculouse que, engadindo ás, o alcance dos A4 aumentaría ata 750 km, permitindo atacar obxetivos en Gran Bretaña desde a propia Alemaña. Intentouse que tra-lo lanzamento a traxectoria dos A4b fose o máis suave posible e que o foguete planeara cara o obxetivoobxectivo. Considerouse que, na fase final do voo, a intercepcióninterceptación do foguete polo enemigoinimigo sería practicamente imposible dado que cando estivese sobre o obxetivoobxectivo faría un picado que limitaría o tempo de intercepcióninterceptación.

O concepto do A4b probouse engadindo pequenas ás a dous A4 lanzados desde [[Blizna]]. Nembargantes, debido ó pouco traballo de desenvolvemento levou a que o primeiro lanzamento, o 27 de decembro de 1944, fracasara. O segundo intento, o 24 de xaneiro de 1945, foi un éxito parcial, rompendoserompéndose a á, pero conseguindo de todos modos chegar a ser o primeiro mísil guiado e alado en romper a barreira do son, alcanzando [[Número de Mach|Mach]] 4.<ref>Reuter, p. 87</ref><ref name=harvey>{{cita libro| autor = Harvey, Brian| título = Europe's space programme: to Ariane and beyond | ano = 2003| publicación = Springer| id = }}</ref>

O A5 foi unha versión subescalada de probas do A4, reemplazando ó A3 neste propósito. Voou entre 1938 e 1942 e xogou un papel vital probando a aerodinámica e a tecnoloxía do A4. Levaba o mesmo motor que o A3 pero tiña un novo sistema de control, así como unha forma que semellaba máis á do A4. Lanzáronse 25, algúns máis de unha vez. Dotouselle cun sistema de recuperación por paracaídas e ademáis podía flotar ata dúas horas antes de afundir, permitindo recuperalo con barcos. ConstruironseConstruíronse diferentes variantes, sen sistema de propulsión e con motores monopropelente para probas de lanzamento desde o aire.

Algunhas fontes indican que tamén foi o nome aplicado a unha proposta especulativa para unha versión tripulada de recoñecemento do A4b alado. Este A6 foi inicialmente proposto ó Ministerio do Aire Alemán como unha nave de recoñecemento imposible de interceptar. Sería lanzado verticalmente como un foguete, alcanzando un [[apoxeo]] de 95 km. Tras reentrar na atmósferaatmosfera, chegaría á fase de planeo supersónico co encendido do seu motor [[ramjet]]. Esperábase ter entre 15 e 20 minutos de etapa de cruceiro a 2900 km/h, permitindo á aeronave regresar e aterrizaraterrar como un avión normal, frenadofreado cun paracaídas. Nembargantes, o Ministerio do Aire non tiña necesidade de tal aeronave e a proposta foi rexeitada. Conceptos parecidos (pero non tripulados) foron levados a cabo tra-la guerra na forma do mísil [[SM-64 Navaho]] estadounidense e do [[Burya]] soviético, ambos mísiles intercontinentais con propulsión ramjet.<ref>{{Cita Web|url= http://www.astronautix.com/lvs/a6.htm|título= A6|dataacceso= 12 de xuño de 2011|autor= Mark Wade|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= |ano= 2011|mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= |dataarquivo= }}</ref>

O A7 foi un deseño alado que nunca chegou a ser completamente construidoconstruído. Traballouse nel entre 1940 e 1943 en Peenemünde para a [[Kriegsmarine]]. O A7 era parecido ó A5 pero tiña unha cola máis grande (1,621 m²) para ter un maior alcance planeando. Dous modelos do A7 sen motor foron soltados desde aeroplanos para probar a súa estabilidade en voo. Non se chegaron a facer voos con propulsión. O foguete acabado tería tido un empuxe en despegue de 15 kN e un peso en despegue de 1000 kg. O deseño tiña un diámetro de 0,38 m e unha lonxitude de 5,91 m.

Os traballos sobre o A10 comezaron en 1940, esperándose un primerprimeiro lanzamento en 1946. O deseño inicial foi levado a cabo por Ludwig Roth e quedou completado o 29 de xuño de 1940. Hermann Oberth traballou sobre o deseño durante 1941 e en decembro de 1941 Walter Thiel propuxo que o A10 usara un motor composto por seis motores de A4 unidos, que tería dado como resultado un empuxe de 180 toneladas. Os traballos sobre o A10 retomáronse a finais de 1944 baixo o código ''Projekt Amerika'', modificándose o deseño para incorporar seis cámaras de combustión de A4 alimentando unha soa [[tobeira]]. Máis tarde modificouse o deseño para que transformarse nunha soa cámara alimentando unha soa tobeira. ConstruironseConstruíronse soportes de proba en Peenemunde para probar e encenderacender o futuro motor.

Considerouse que os sistemas de guiado existentes non eran suficientemente precisos para distancias de ata 5000 km e decidiuse facer do A9 un mísil pilotado. O piloto sería guiado na fase de planeo cara o seu obxetivoobxectivo mediante [[radiobaliza]]s a bordo de U-boots e estacións meteorolóxicas automáticas situadas en [[Groenlandia]] e Labrador.

O deseño foi mostrado por von Braun ós oficiais estadounidenses en Garmisch-Partenkirchen. O esquema foi publicado en 1946 polo exército dos Estados Unidos e foi mostrado como se usara seis dos enormes motores dunha soa cámara do A10, cunha segunda etapa A10 modificada. O deseño tamén mostraba o A9 alado, indicando unha aterraxe por planeo ou unha misión de bombardeo. Para alcanzar órbita terías necesitado unha etapa máis ou o A9 debería ter sido máis lixeiro. En calqueiracalquera caso só podería ter posto en órbita baixa unha carga duns 300 kg.<ref>Reuter, p. 94</ref>