Xoán Damasceno: Diferenzas entre revisións

'''Xoán Damasceno''', nado en [[Damasco]] en [[676]] e finado en [[Xerusalén]]. Éen [[749]], é un dos autores que máis influiuinfluíu na filosofía bizantina e na teoloxía ortodoxa grega. Loitou contra a [[iconoclastia]].

Sucedeu ao seu pai como oficial administrativo do [[califa]] de Damasco. Desafiou ao emperador bizantino [[León III, Emperador|León III]] na súa defensa das iconas, seguindo a espiritualidade dos monxes ortodoxos e en contra dos teólogos imperiais.

Retirouse a un monasteriomosteiro en [[Mar Sabas]] onde pasou o resto da súa vida estudando e escribindo.

Na súa ''Fonte do Coñecemento'' fai unha interpretación cristiá de [[Porfirio]] e da [[metafísica]] e a [[lóxica]] de [[Aristóteles]]. Así mesmo, vai expoñendo as diversas herexías e refutándoas consonte o establecido pola fe ortodoxa. Recolle e ordena sistemáticamentesistematicamente as ideas de [[Basilio o Grande]], [[Gregorio de Nisa]] e [[Gregorio Nacianceno]], os denominados Pais da [[Capadocia]], e o fai cunha reformulación aristotélica que en Occidente se recollerá e será decisiva para o nacemento da [[escolástica]].

Para Xoán Damasceno todo o que hai no mundo é mudable, polo que non ten fundamento en si mesmo de maneira que tivo que ser creado. É preciso un ser increado que dea fundmantofundamento, continuidade e meta a todo o existente, este é Deus. VéseVese aquí un anticipo das famosas vías de [[Tomé de Aquino]]. A Beleza, a Harmonía e o Cosmos, son incompatibles coa casualidade e o caos, do que se deriva a existencia dun primeiro principio ordenador. Aínda que deste xeito se pode chegar a concluír a existencia de Deus, a súa esencia é incognoscible. Por idoiso o camiño máis acertado para falar de Deus é o negativo, pois cada atributo positivo é máis desigual ca igual a Deus.

En canto ao home, entende, como [[Platón]] e [[Plotino]] que ten unha [[alma]] inmortal dotada de libre albedrío, pero a complitudecompletude do ser humano supón corporeidade daíde aí a necesidade da resurrección dos mortos como culminación das arelas do home.

Nos ''Paralelos sagrados'', fai unha serie de exhortacións morais nas que salientan a necesidade da humildade para abrirse á acción de Deus ([[Graza]]) e acadar a fonte e o cumiucumio de todas as virtudes: o ''agape'' (o amor).

No ''Octoechos'', recompila e revisa himnos e poemas .

[[Categoría: Santos]]