|
== Biografía ==
Johann Gottlieb Fichte naceu en Rammenau en 1762 nunha familia moi pobre de orixe campesiña. Durante os anos de mocidade coñeceu unha auténtica miseria, e para axudar áa súa familia traballou como gardián de ocasgansas. Porén, a miseria serviulle de elevada escola moral, e nunca se avergoñou das súas orixes, mostrándose en distintas ocasións moi orgulloso delas.
Grazas ao barón von Militz, cidadán nobre e rico, Fichte puido iniciar os seus estudos. O aristócrata ficou marabillado ao ouvir que o rapaz repetía á perfección un sermón ao cal von Militz non puidera asistir, e comprendeu que se atopaba ante unha excepcional intelixencia, co que se dedicou a axudarlleaxudalo. Despois de cursar o segundo ensino en [[Pforta,]], en 1780 Fichte matriculouse na facultade de teoloxía de [[Jena]] e desde aquí pasou a [[Leipzig]]. Foron anos moi duros, porque a axuda de von Militz era escasa e maismáis adiante desapareceu por completo. Fichte gañou a vida dando clases particulares e levando a cabo o humillante oficio de preceptor. Entre 1788 e 1790 foi preceptor en [[Zürich]], onde coñeceu a JuanaXoana Rahn, quen máis adiante se converterá na súa esposa.
O ano decisivo para a súa vida foi 1790. Ata aquela data Fichte fora vagamente spinozista e determinista. Non só lle interesara [[Spinoza]] se non tamén [[Montesquieu]] e as ideas da [[revolución francesa]]. A [[Kant]] só lle coñecía o nome. Non obstante, un alumno pediulle que lle ensinase a filosofía de Kant e Fichte viuse obrigado a ler as obras do filósofo de Kónigsberg, que constituíron para el unha auténtica revelación. A ''Crítica da Razón práctica'' abriulle os insospeitados horizontes da liberdade, suxeriulle un novo sentido da vida e fíxolle abandonar o pesimismo que o dominara. Fichte descubriu en Kant a clave da súa propia vocación e do seu propio destino. Aínda que carecía de medios materiais e apenas gañaba o imprescindible para vivir, escribiu que aquela descuberta o enriquecera interiormente até tal punto que agora se sentía "''un dos homes maismáis felices do mundo"''.
Fichte comprendeu tan ben o pensamento de Kant que, ao ano seguinte, despois de pasar unha tempada en [[Varsovia]] (onde fora para traballar como preceptor), estivo en condicións de escribir unha obra titulada ''Ensaio dunha crítica de toda revelación'', na que aplicaba á perfección os principios do criticismo e que presentou ao mesmo Kant en Kónigsberg. Este escrito foi o comezo do éxito para Fichte. A solicitude de Kant, o editor Hartung publicouno en 1792, pero sen imprimir o nome do autor, polo que foi considerado como unha nova obra de Kant. Cando este interveu para revelar a verdade e o nome do autor, Fichte atinxiu a celebridade e en 1794 foi chamado -por indicación de Goethe- a dar clases na universidade de Jena (como sucesor de [[Reinhold]]), onde permaneceu ata 1799. Estes foron anos dourados, anos de éxito e popularidade. A eles pertencen as obras de maior resonanciasona, entre as que collecómpre lembrar os Fundamentos da doutrina da ciencia (1794), os Discursos sobre a misión do doctodouto (1794), os Fundamentos do dereito natural (1796) e o Sistema da doutrina moral (1798).
En 1799 desencadeouse unha viva polémica sobre o ateísmo, na que se viu complicado Fichte, debido a un artigo de undun dos seus discípulos, [[Forberg]]. Fichte sostiña que Deus cadra coa orde moral do mundo e que polo tanto non se pode dubidar de Deus. En cambio, Forberg ía mais alá e defendía que se podía non crer en Deus e a pesar diso continuar sendo relixioso, porque para o ser era suficienteabondo con crer na virtude (se podíapodíase ser relixioso e, ao mesmo tempoasemade, ateo ou agnóstico). Debido á imprudente conduta de Fichte en relación á autoridade política e á súa actitude fachendosa, a polémica dexenerou ata unha situación na que o filósofo acabou por dimitir do seu cargo docente.
Fichte trasladouse a Berlín onde trabou amizade (pouco duradeira, sen embargoporén) cos románticos ([[Schlegel]], [[Schleiermacher]], [[Tieck]]) e deu clases particulares para se gañar o sustento. En 1805 foi chamado á universidade de Erlangen, que tivo que abandonar despois da paz de Tilsit, xa que ditaa devandita cidade foi perdida por Prusia. O seu activo compromiso cultural e político, así como o programa que trazou nos Discursos á nación alemá de 1808 -onde sostiña a tese de que Alemaña se recuperaría da derrota político-militar a través dun relanzamento moral e cultural, e se reafirmaba a primacía espiritual da aldea alemá - concedéronlle unha nova notoriedade. En 1810, ao ser fundada a universidade de Berlín, o rei chamouno para que ocupase unha praza de catedrático e tamén foi elixido como reitor. Morreu en 1814 como consecuencia da cólera, contaxiada pola súa muller, quen contraera a enfermidade mentres se dedicaba a atender aosos soldados nos hospitais militares.
As obras do período berlinés indican unha evolución moi notable desde o punto de vista teórico no pensamento do noso filósofo. Ademais do [[Estado comercial pechado]] (1800), hai que mencionar [[Á misión do home]] (1800), a [[Introdución á vida benaventurada]] (1806) e os [[Riscos fundamentais da época actual]] (1806). Hai queCómpre sinalar, senno embargoentanto, os innumerables replantexamentosreformulamentos da Doutrina da ciencia. Fichte adicouse a reescribir esta obra durante toda a súa vida. Os especialistas chegaron a enumerar uns quince escritos que constitúen de maneira explicitaexplícita versións sucesivas ou que poden considerarse como tales. Moitos deles só se publicaron despois da morte do filósofo. Son importantes as redaccións de 1801, 1804, 1806, 1810, 1812 e 1813, nas que Fichte supera con toda claridade as perspectivas da primeira redacción.
Non obstante, o grande éxito do noso filósofo ficou sempre ligadaligado coa [[Doutrina da ciencia de 1794]], na que os románticos atoparon unha resposta fundamental aos seus plantexamentosformulamentos e do que F. Schlegel puido dicir que xunto co [[Wilhelm Meister]] de Goethe e a revolución francesa- representaba ununha dosdas tres directrices principais do século.
== Pensamento ==
|
