Igrexafeita, San Sadurniño: Diferenzas entre revisións

|imaxe =Igrexafeita.JPG

|lenda =Igrexa de Santa María

Igrexafeita destaca pola beleza natural marcada pola acción milenaria das augas do [[río Castro]], que surcasuca toda a parroquia de leste a oeste. O río –case encaixonadoencaixoado- percorre Igrexafeita practicamente en liña recta deixando a un e outro lado desniveis importantes que son máis acusados na súa ribeira sur. De feito, desde as estribacións da [[parroquia]] que fai de límite cos concellos de [[As Pontes]] e [[As Somozas]], pode observarse unha ladeira dunha altura media superior aos 300 metros completamente cuberta de fraga e [[eucalipto|eucaliptais]] que, ao seu tempo, aparece sucada por numerosos regatos. O máis importante deles é o da Pasada da Barra. Este rego nace nona [[Serra do Forgoselo]] e manténsemantense con auga durante todo o ano aínda que, como é lóxico, o inverno é a época na que se amosa toda a súa beleza.

Hórreos e vivendas tradicionais compoñen a maior parte da súa riqueza patrimonial, que se complementa coa igrexa medieval reformada entre os séculos XVIII e XIX. Neste templo –situado no lugar da Torre- hónrase á virxe do Viscordel. A [[arquitectura]] relixiosa complétase con [[cruceiro]]s e coa ermida de Amido –no norestenordeste da parroquia- erixida en honra a San Vicente e na que non adoita haber oficios.

En relación co patrimonio artístico cómpre destacar o recente descubrimento de importantísimas pinturas murais na igrexa que apuntan cara un estilo [[gótico]]. Estes murais conserváronse grazas ao retábuloretablo [[barroco]] que se construíu diante delas salvagardando o muro. Abranguen toda a parede do fondo do presbiterio e esténdense pola parte da bóveda de cruzaría que quedou tapada polo retábuloretablo. En principio os muros laterais e toda a bóveda de cruzaría estaban decorados, pero crese que nun intento de ennobrecer o templo buscouse a pedra picando a pintura mural, feito polo que hoxe en día non se conserva.

A primeira, a que máis espazo ocupa, corresponde á Asunción da [[Virxe]]. Nesta esceaescena aparece representada na parte superior a Virxe con catro anxos que a soben ao ceo mentres outros dous a coroan.Toda a escena remátase na bóveda coa presenza de Deus Pai coas mans estendidas, bendicindo coa dereita e flanqueado por dous anxos trompeteiros.

A segunda pintura ocupa o recadro que está enriba da mesa do altar, entre un grupo de apóstolos e o outro, e chega en altura aos pés da Virxe. Trataríase dunha Anunciación. Nela pode verse un chan en perspectiva sobre o que se sitúa un xerro con lirios. Aos lados, tapados pola primeira pintura, intúense dúas figuras: a da dereita, de cor branca, sería o arcanxo Gabriel e a da dereita en vermello, a Virxe María. Esta pintura debeuse conservar porque cando se pintou a Asunción, este espazo debeu estar tapado por un pequeno retábuloretablo, cadro ou simellantesemellante, o mesmo que ocorreu coa pintura principal e o retábuloretablo barroco, pero a menor escala.

Esta cantidade de pinturas que se superpoñen teñen a súa explicación no cambio de modas ou gustos e no interese por renovar a estética da igrexa. Na restauración tentouse respectar en todo momento o orixinal, completando as formas só cando era necesario para unha mellor lectura da obra e sempre dunha maneira que se faga discernible do orixinal.