Vándalos: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Desfíxose a edición 1300287 de 85.91.87.58 (conversa) |
|||
Liña 22:
[[Ficheiro:Vandals_455.jpg|thumb|250px|O reino vándalo no ano [[455]].]]
Con todo, o dominio vándalo do norte de África duraría só algo máis dun século e caracterizouse por un progresivo debilitamento militar do exército vándalo, unha grande incapacidade dos seus reis e aristocracia cortesá para atopar un modus vivendi aceptábel cos grupos dirixentes romanos e pola paulatina vida aparte de amplos territorios do interior, máis periféricos e montañeses, onde foron consolidándose
Xenserico (428-477), o auténtico fundador do Reino vándalo, puxo as bases do apoxeo do mesmo, pero tamén as da súa futura decadencia. O cénit do seu reinado e do poderío vándalo en África e o Mediterráneo constituír a paz perpetua conseguida con [[Constantinopla]] no verán do 474, en virtude da cal recoñecíanse a súa soberanía sobre as provincias norteafricanas, as Baleares, Sicilia, Córsega e Sardeña. No entanto, desde os primeiros momentos da invasión (429-430) Xenserico golpeou á importante nobreza senatorial e aristocracia urbana norteafricanas, así como aos seus máximos representantes nestes momentos, o episcopado católico, procedendo a numerosas confiscacións de propiedades e entregando algúns dos bens eclesiásticos á rival Igrexa [[donatismo|donatista]] e á nova [[Arianismo|Igrexa ariana]] oficial. Tampouco puido destruír as bases sociais da [[Igrexa católica]], que se converteu así nun núcleo de permanente oposición política e ideolóxica ao poder vándalo. Respecto do seu propio pobo, Xenserico realizou no 442 unha sanguenta purga nas filas da nobreza vándalo-alana. Como consecuencia diso, dita nobreza practicamente deixou de existir, destruíndose así o fortalecemento da mesma, consecuencia do asentamento e repartición de terras. No seu lugar Xenserico tratou de pór en pé unha nobreza de servizo adicta á súa persoa e á súa familia. Elemento importante de devandita nobreza de servizo sería o clero arriano, favorecido con cuantiosas doazóns e recrutado entre bárbaros e romanos.
|