Cuña (son)

Unha cuña radiofónica é aquela na que hai unha mensaxe sen presentarse a si mesma, senón que vai integrada noutros formatos, ao ser claro co seu contido.

Por exemplo, unha reportaxe dentro dunha crónica como ilustración dunha mesa redonda ou un anuncio publicitario tras unha canción nunha emisión radiofónica.

Nun principio non debe ter unha duración maior dun minuto e adoita ser a forma máis habitual para introducir publicidade nun medio radiofónico.

Locución nas cuñas publicitarias

Nunha cuña publicitaria resulta de extrema importancia a voz, que consegue transmitir estados de ánimo e contribuír a crear unha imaxe na nosa cabeza acorde cos nosos estereotipos sonoros.

Os estereotipos acústicos están moito máis arraigados na nosa mente do que pensamos. Unha voz non só leva ao espectador a determinar datos básicos como o sexo ou a idade do seu posuidor, senón tamén outros aspectos moitos máis abstractos. Polo tanto, nunha cuña publicitaria os oíntes poderán determinar o nivel social, económico e profesional, así como diferentes trazos de personalidade do personaxe locutado (Rodríguez Bravo, 1989). Como consecuencia, a voz redunda a súa importancia, pois lonxe de ser un mero recurso estético pasa a tomar un papel importante na carga psicolóxica do anuncio.

Nos anuncios audiovisuais escoitaremos voces que se axusten ás imaxes, pois debe existir unha coherencia entre imaxe e son. Porén na publicidade exclusivamente acústica (cuñas radiofónicas) o requisito da coherencia non é necesario e por iso haberá unha maior liberdade nese sentido. Están presentes de forma máis frecuente as voces masculinas. Un estudo elaborado por Perona e Barbeito en 2008 expón que a presenza da voz masculina na publicidade radiofónica en España era daquela dun 73%, sendo só o 27% restante voces femininas. Segundo algúns estudos (Reardon, 1983), as mulleres resultan máis susceptibles á persuasión que os homes, e esta susceptibilidade xeralmente intensifícase se quen intenta persuadilas é unha persoa do sexo oposto. Porén, investigacións máis recentes defenden que o sexo da persoa que locuta é indiferente á hora de determinar a capacidade persuasiva da cuña (Rodero, Larrea e Vázquez, 2010). Os nenos son máis facilmente convencibles se quen trata de persuadilos é un semellante. Por iso na publicidade infantil adoitan empregarse voces agudas, extravertidas, que demostran confianza. Con frecuencia empréganse berros, unha elevada velocidade de fala e risas para simular unha situación de lecer infantil. A repetición cobra ademais especial importancia, xunto coa énfase que se pon nas palabras clave do anuncio, porque favorece a retención por parte dos nenos e axuda a que presten unha maior atención (Montoya Vilar, 1999).

Ademais do propio timbre particular de cada voz, que é intrínseco e inalterable, o que caracteriza a locución é o estilo. Este componse principalmente de catro elementos: intensidade, ton, entoación e ritmo. A intensidade pode definirse como “a impresión subxectiva que permite distinguir os sons entre débiles e fortes, e depende principalmente da amplitude do movemento vibratorio que orixina o son” (Regidor e Arribas, 1977). Xunto coa intensidade, o ton é aquilo que caracteriza unha voz, e este caracterízase “pola frecuencia dunha vibración” (Rodríguez, 1984). É dicir, refírese “ao concepto físico da altura de son” (Montoya Vilar, 1999) e pode, dunha forma moi básica, clasificarse en agudo, medio-alto, medio-baixo e grave. A entoación, pola súa banda, “é a sucesión controlada de variacións de altura ou frecuencia dun son” (Rodríguez, 1984). Por último, o ritmo pode definirse como “o recurso da fala expresiva que foi definido por unha organización temporal ordenada en dúas leis, a regularidade e a variación” (Toledo, 1988). A combinación deste elementos nas súas infinitas variantes é o que resulta no estilo de locución, que debe axustarse ás características do anuncio. Nas cuñas radiofónicas adoita imitarse o estilo de locución dos informativos, debido a que este se asocia coa veracidade, o rigor e a calidade.