Caicos do Leste
A illa Caicos do Leste (East Caicos) é a cuarta maior no territorio británico dependente de Illas Turcas e Caicos. Pertence ao arquipélago das Illas Caicos. Cara ao oeste está separada da illa Caicos Central (Middle Caicos) polo Estreito de Lorimer (Lorimer Creek), un paso angosto que só pode ser atravesado con pequenas naves. Cara ao sur atópase Caicos do Sur (South Caicos). En 1947 Pieter Verhoog sostivo que Caicos do Leste era Guanahani, a primeira illa á que arribou Cristovo Colón ao chegar a América o 12 de outubro de 1492. Caicos do leste está deshabitada.
| Caicos do Leste | |
|---|---|
 | |
| |
| Situación | |
| País | .svg){kind=small} Reino Unido |
| Arquipélago | Turks e Caicos |
| Mar | Océano Atlántico |
| Coordenadas | 21°42′09″N 71°29′53″O / 21.70250, -71.49806Coordenadas: 21°42′09″N 71°29′53″O / 21.70250, -71.49806 |
| Xeografía | |
| Superficie | 90 km² |
| Longura máxima | 13 |
| Largura máxima | 7 |
| Punto máis alto | 48 m. Flamingo Hill |
| Demografía | |
| Capital | Jacksonville (histórica) |
| Poboación | Deshabitada |
Caicos do Leste ten 90´6 km² con marea alta e 182´0 km² con marea baixa. A illa ten un outeiro, Flamingo Hill, de 48 metros de altura, o punto máis alto de todas as illas que integran Illas Turcas e Caicos.
A illa permaneceu deshabitada desde comezos do século XX, cando gran parte da mesma era unha plantación de sisal. As ruínas da mesma aínda poden verse na zona norte. Caicos do Leste pertence ao distrito de Caicos de Sur e do Leste (South Caicos and East Caicos).
Xeografía editar
Caicos do Leste pertence ao distrito Caicos do Sur. Caicos do Leste ten unha superficie de 90´6 km² dentro da marca de marea alta e de 182 km² dentro da liña de costa. A diferenza entre os dous valores non se contempla como superficie terrestre. A illa está cuberta de pozas, lagos, pantanos e mangleiros habitados por flamengos, patos salvaxes e pombas.
O punto máis alto do arquipélago e das Turks e Caicos é Flamingo Hill está en Caicos do Leste cunha elevación de 48 m..[1] As sabanas esténdense polo lado norte da illa. O noroeste da illa acolle un sistema de covas que antes se usaba para extraer guano. Os petróglifos evidencian probas dos primeiros poboadores da illa.[2]
Historia editar
Aínda que a illa estaba poboada polos indios Taino hai 500 anos e xa foi a sede dunha plantación de sisal no século XIX e dunha próspera industria bovina, actualmente a illa de Caicos está deshabitada. {{Por que | data = decembro de 2013} As pinturas rupestres, as ruínas da cidade de Jacksonville e o ferrocarril abandonado son os únicos restos dos seus antigos habitantes. En 2004, unha expedición de arqueoloxía mariña atopou o naufraxio dun barco fóra da illa. Tanto o Enterprize como o Trouvadore, escravistas españois, naufragaron nesta zona, en 1837 e 1841, respectivamente. Cento noventa e dous africanos en catividade sobreviviron ao afundimento do Trouvadore e foron axudados polos colonos británicos para que se reasentasen como persoas libres, principalmente na Gran Turca, 24 fóronse a Nassau.[3]
Notas editar
- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 23 de agosto de 2013. Consultado o 17 de agosto de 2019.
- ↑ "Turks and Caicos Islands". Encyclopedia Britannica (en inglés). Consultado o 2019-12-12.
- ↑ Nigel Sadler, "The Sinking of the Slave Ship Trouvadore: Linking the Past to the Present", Underwater and Maritime Archaeology in Latin America and the Caribbean, edited by Margaret E Leshikar-Denton, Pilar Luna Erreguerena, Left Coast Press, 2008, pp. 210-212
Véxase tamén editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Caicos do Leste |