Advanced TIROS-N
Advanced TIROS-N (tamén coñecido polo seu acrónimo ATN) é o nome dun programa de satélites meteorolóxicos en órbita polar continuación do TIROS-N e xestionado pola Administración Nacional Oceánica e Atmosférica (NOAA) dos Estados Unidos.
Características editar
O lanzamento e comprobación dos satélites en órbita era xestionado pola NASA e o control pasábase á NOAA unha vez verificado o seu normal funcionamento. Foron construídos por RCA Astro usando o mesmo bus que os satélites militares DMSP-5D1.
As especificacións dos satélites ATN eran as seguintes:
- Vida útil mínima de 2 anos.
- Órbita heliosincrónica cunha altura de entre 833 e 870 km.
- Masa de 1479,9 kg unha vez en órbita (2231,7 kg no momento do lanzamento).
- Lonxitude de 4,18 m e diámetro de 1,88 m.
- Propulsión mediante hidracina, GN2 e AKM.
- Estabilización nos tres eixos.
- Controis térmicos activos e pasivos.
- Operación a través das estacións en Wallops Island e Fairbanks con soporte de apoio coas antenas de 26 m da Rede de Espazo Profundo (DSN) da NASA.
- Transmisións en banda S encriptadas.
Os satélites ATN levaban estes instrumentos a bordo:
- AVHRR/3: radiómetro de exploración de seis canais que permitía obter datos hidrolóxicos, oceanográficos, meteorolóxicos e de uso da terra no rango de lonxitudes de onda visible a infravermello.
- HIRS/3 (High-Resolution Infrared Sounder/3), AMSU-A (Advanced Microwave Sounding Unit-A) e AMSU-B (Advanced Microwave Sounding Unit-B): permitían obter perfís de temperatura e humidade da atmosfera entre o nivel do solo ata a altura da estratosfera.
- SBUV (Solar Backscatter Ultraviolet Radiometer): radiómetro de escaneo espectral para medir a irradiancia solar e o seu efecto na terra a lonxitudes de onda de entre 160 e 406 nanómetros. Era capaz de medir a cantidade de ozono na atmosfera.
- SEM-2 (Space Environment Monitor): medía a intensidade da radiación dos cintos de radiación terrestres e das partículas cargadas.
- SARSAT (Search and Rescue Satellite Aided Tracking System): detecta e localiza chamadas de emerxencia nas frecuencias de 121,5, 243 e 406,05 MHz.
Unidades editar
A serie Advanced TIROS-N constou de sete satélites:
- NOAA 8, lanzado o 28 de marzo de 1983.
- NOAA 9, lanzado o 12 de decembro de 1984.
- NOAA 10, lanzado o 17 de setembro de 1986.
- NOAA 11, lanzado o 24 de setembro de 1988.
- NOAA 12, lanzado o 14 de maio de 1991.
- NOAA 13, lanzado o 9 de agosto de 1993.
- NOAA 14, lanzado o 30 de decembro de 1994.
Os sete foron lanzados mediante foguetes Atlas E con éxito e funcionaron nominalmente.
Notas editar
- Gunter Dirk Krebs (2016). Gunter's Space Page, ed. "NOAA 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14 (NOAA E, F, G, H, D, I, J)" (en inglés). Consultado o 6 de maio de 2018.
- Mark Wade (2011). "Advanced Tiros N" (en inglés). Consultado o 6 de maio de 2018.
- Goddard Space Flight Center, ed. (1993). ADVANCED TIROS-N (ATN) NOAA I (PDF). p. 26. ISBN.[Ligazón morta]
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Advanced TIROS-N |