Adriano Emperado
Adriano Emperado é o principal de cinco artistas marciais que participaron na elaboración do kajukenbo, un sistema de auto-defensa.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 15 de xuño de 1926  Honolulu, Estados Unidos de América |
| Morte | 4 de abril de 2009 (82 anos) Maui, Estados Unidos de América |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Actividade | |
| Ocupación | adestrador , karateka |
| Profesores | William Kwai Sun Chow (en)  |
| Nacionalidade deportiva | Estados Unidos de América |
| Deporte | Karate |
 | |
Emperado tivo unha infancia dura en Honolulú. O seu adestramento inicial en artes marciais baseouse na esgrima, que máis tarde influíu nos aspectos do seu kajukenbo. Logo, Emperado interesouse polo kempo e acadou o cinto negro do quinto grao baixo dirección de William K. S. Chow.
No ano 1947, cinco artistas marciais, baixo a denominación "Sociedade de Cinto Negro" (Black Belt Society), reuníronse para elabora-lo sistema supremo de autodefensa. Eles foron: Peter E. Choo (tangsudo - kárate coreano), Frank Ordonez (jiu-jitsu), Joseph Holck (iudo), Adriano Emperado (kempo e esgrima), e Clarence Chang (wushu de Shaolin - "o boxeo chinés"). Ó cabo de dous anos, os cinco mestres marciais crearon un sistema que era moi eficaz en combates na rúa. Este sistema recibiu a súa denominación ("kajukenbo") a partir das primeiras letras dos catro estilos cos que se conformara.
A primeira escola do kajukenbo foi aberta en Asentamento de Palama, e dirixida por Emperado e o seu irmán, Joe. Para ser invencible nas rúas, os estudantes tiñan adestramento realista, brutal, e combatían co contacto pleno. As lesións eran diarias, e o número de estudantes na escola pronto diminuíu a uns cantos leais homes. A escola de Emperado formou a varios instrutores que tiveron éxitos e influíron na comunidade internacional de artes marciais: Sid Asuncion, Tony Ramos, Charles Gaylord, Aleju Reis, Joe Halbuna, Al Dacascos etc.
No ano 1959, Emperado comezou a incorporar wushu no sistema do kajukenbo, movendo a énfase dende o duro estilo do karate a unha combinación de técnicas duras e suaves.
O kajukenbo moderno utiliza a súa herdanza, pero coida da súa reputación como arte que estivo preparada para calquera combate na rúa.