Sérgio Buarque de Hollanda
Sérgio Buarque de Hollanda (ás veces escrito de Holanda) é un historiador, crítico literario e xornalista brasileiro nado o 11 de xullo de 1902 en São Paulo e finado o 24 de abril de 1982 na mesma cidade. A súa obra ocupa un lugar importante na historiografía brasileira.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 11 de xullo de 1902 São Paulo, Brasil |
| Morte | 24 de abril de 1982 (79 anos) São Paulo, Brasil |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Brasil |
| Educación | Faculdade de Direito da Universidade Federal do Rio de Janeiro (pt)  |
| Actividade | |
| Ocupación | xornalista , escritor , historiador , crítico literario |
| Empregador | Universidade de São Paulo Universidade do Estado do Rio de Janeiro (pt) |
| Partido político | Partido dos Traballadores |
| Lingua | Lingua portuguesa |
| Obra | |
| Doutorando | Régis Duprat (pt) |
| Familia | |
| Cónxuxe | María Amélia Buarque de Hollanda (1936–1982) |
| Fillos | Ana de Hollanda (pt) , Cristina Buarque (pt) , Miúcha, Chico Buarque, Sergio Günther (pt) |
| Pai | Cristóvão Buarque de Hollanda |
Premios | |
Sinatura  | |
 | |
Traxectoria editar
Despois de estudar Dereito na Universidade Federal do Río de Xaneiro, que rematou en 1925, pasou a ser xornalista (no Jornal do Brasil ) e despois correspondente en Berlín nos anos 1929-1931. Alí coñeceu a Max Weber, cuxa socioloxía tivo unha grande influencia nel.
De regreso a Brasil, en 1936 converteuse en profesor asistente de Henri Hauser no departamento de historia moderna e contemporánea da Universidade do Distrito Federal de Río (agora Universidade Estadual do Rio de Janeiro). Na época publicou a súa obra máis importante, Raízes do Brasil.
Na década de 1940, ensinou en varias universidades americanas, foi director do Instituto Nacional do Livro, director da Biblioteca Nacional do Brasil e director do Museu Paulista da Universidade de São Paulo (USP) e impartiu clases da historia económica do Brasil na Escola de Sociologia e Política de São Paulo.
Entre 1953 e 1955 ensinou na Universidade La Sapienza de Roma. En 1958, ocupou unha cátedra de Historia da Civilización Brasileira na Universidade de São Paulo e en 1962 dirixiu alí o Instituto de Estudos Brasileiros. Entre 1963 e 1967 ensinou nos Estados Unidos e Chile e participou en misións culturais en asociación coa UNESCO en Perú e Costa Rica.
En 1969, en solidariedade cos seus compañeiros docentes da USP vítimas da AI-5 (véxase Ditadura militar no Brasil), renunciou ao seu cargo, poñendo fin á súa carreira académica. En 1946, participara na creación do Partido Socialista Brasileiro e en 1980 na do Partido dos Traballadores.[1]
Casou con María Amélia Buarque de Hollanda, que foi coautora dalgunha das súas obras e tiveron sete fillos, catro deles son músicos recoñecidos (Chico Buarque, Miúcha, Ana de Hollanda e Cristina Buarque; tamén é avó da cantante Bebel Gilberto.[2]
Obras editar
- Raízes do Brasil, Río de Xaneiro, 1936. UNESCO/Gallimard.
- Cobra de Vidro, São Paulo, 1944.
- Monções, Río de Xaneiro, 1945.
- Expansão Paulista em Fins do Século XVI e Princípio do Século XVII, São Paulo, 1948.
- Caminhos e Fronteiras, Río de Xaneiro, 1957.
- Visão do Paraíso. Os edênicos motivos no descobrimento e colonización do Brasil , São Paulo, 1959.
- Do Imperio a República, São Paulo, 1972. (História Geral da Civilização Brasileira, Tomo II, vol. 5).
- Tentativas de Mitologia, São Paulo, 1979.
- Sergio Buarque de Hollanda: História, São Paulo, 1985.
- O Extremo Oeste, São Paulo, 1986.
- O espírito e a letra, 2 vol., São Paulo, 1996.
- Para uma nova história, São Paulo, 2004
Notas editar
- ↑ "Intelectuais Brasileiros & Marxismo: Sérgio Buarque de Holanda". www.marxists.org. Consultado o 2022-12-17.
- ↑ "Sérgio Buarque de Hollanda". geni_family_tree (en inglés). Consultado o 2022-12-17.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Sérgio Buarque de Hollanda  |
| A Galipedia ten un portal sobre: Historia |