Ollo humano
- Artigo principal: Ollo.
O ollo dos humanos, como o doutros vertebrados, e un órgano que detecta a luz e é a base do sentido da vista. A súa función consiste basicamente en transformar a enerxía lumínica en sinais eléctricos que son enviadas ao cerebro a través do nervio óptico.
O ollo humano funciona de forma moi similar ao da maioría dos vertebrados e dalgúns moluscos. Posúe unha lente chamada cristalino (que é axustábel segundo a distancia do obxecto a ver), un "diafragma" que se denomina pupila (cuxo diámetro está regulado polo iris) e un tecido sensíbel á luz, que é a retina.
A luz penetra a través da pupila, atravesa o cristalino e proxéctase sobre a retina, onde se transforma, grazas a unhas células chamadas fotorreceptoras, en impulsos nerviosos que son trasladados a través do nervio óptico ao cerebro.[1]
A súa forma é aproximadamente esférica, mide 2,5 cm de diámetro e está cheo dun xel transparente chamado humor vítreo que enche o espazo comprendido entre a retina e o cristalino.
Na porción anterior do ollo encóntranse dous pequenos espazos: a cámara anterior, que está situada entre a córnea e o iris, e a cámara posterior, que se sitúa entre o iris e o cristalino. Estas cámaras están cheas dun líquido chamado humor acuoso, cuxo nivel de presión, a chamada presión intraocular, é moi importante para o correcto funcionamento do ollo.
Para que os raios de luz que penetran no ollo se poidan enfocar na retina, deben refractarse. A cantidade de refracción requirida depende da distancia do obxecto ao observador. Un obxecto distante requirirá menos refracción que un máis achegado. A maior parte da refracción ocorre na córnea, que ten unha curvatura fixa. Outra parte da refracción requirida dase no cristalino. O cristalino pode cambiar de forma, aumentando ou diminuíndo así a súa capacidade de refracción. Ao envellecer, o ser humano va perdendo esta capacidade de axustar o enfoque, deficiencia coñecida como presbicia ou vista cansada.[2]
Estrutura editar
O ollo humano está composto polas pálpebras, os globos oculares, o aparello lacrimal e os músculos oculares externos. O globo ocular mide uns 25 mm de diámetro e mantense na súa posición grazas aos músculos extraoculares. A visión binocular, é dicir, coa participación de ambos os ollos, permite apreciar as imaxes en tres dimensións.[3]
A parede do ollo está formada por tres capas:[4][5]
- A capa externa, que inclúe a esclerótica (espesa, resistente e de cor branca) e na parte anterior a córnea transparente.
- A capa media, que inclúe a coroide, que contén abundantes vasos sanguíneos, e o tecido conxuntivo do corpo ciliar e o iris.
- A capa interna é a retina, na que se encontran as células sensíbeis á luz (bastonetes e os conos), recubertas por unha lámina externa de células epiteliales cúbicas que conteñen melanina. Externamente, a retina descansa sobre a coroide; internamente, está en contacto co humor vítreo.
Notas editar
- ↑ Starr, Cecie & Taggart, Ralph (2007): Biología. La unidad y diversidad de la vida Thomsom. ISBN 978-9-7068-6777-3.
- ↑ Kaufman, Paul L. & Aim, Albert, eds. (2004): Fisiología del ojo. Madrid: Elsevier. ISBN 84-8174-705-X.
- ↑ Álvaro M. Pons Moreno (2004): Fundamentos de visión binocular. Valencia: Universidad de Valencia. ISBN 84-7908-797-8.
- ↑ Tortora & Derrickson (2006): Principios de Anatomía y Fisiología, 11ª edición. ISBN 968-7988-77-0
- ↑ Ross, L. H.; et al. (2006). Histology: a text and atlas, 5th. ed. Baltimore: Williams & Wilkins. ISBN 0-7817-7221-4.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Ollo humano  |
| Vexa a entrada do Galizionario acerca de Ollo humano |
Outros artigos editar
|
Este artigo sobre medicina é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |