Joni Mitchell
Roberta Joan "Joni" Mitchell, (de solteira Anderson), nada en Fort Macleod o 7 de novembro de 1943 é unha cantante e compositora canadense.[1] Rolling Stone considerouna "unha dos máis grandes compositores da historia".[2] Movéndose entre o folk, o pop, o rock e o jazz, as cancións de Mitchell adoitan reflectir ideas socias e ambientais ademais dos seus sentimentos sobre o romance, a confusión, a desilusión e a ledicia. Recibiu múltiples premios, incluídos nove Grammy.
.jpg)
Mitchell comezou a cantar en pequenos clubs nocturnos da súa cidade, Saskatoon, Saskatchewan, e polo Canadá occidental antes de tocar en rúas e clubs de Toronto. En 1965 mudouse aos Estados Unidos e comezou a realizar xiras. Algunhas das súas cancións orixinais ("Urge for Going", "Chelsea Morning", "Both Sides, Now", "The Circle Game") foron versionadas por outros cantantes, permitíndolle asinar con Reprise Records e gravar o seu disco debut en 1968.[3] Establecida no sur de California, Mitchell, con cancións populares como "Big Yellow Taxi" e "Woodstock", axudou a definir unha era e unha xeración. O seu álbum de 1971 Blue adoita citarse entre os mellores de todos os tempos; foi considerado o 30.º mellor na listaxe de Rolling Stone dos 500 mellores álbums do todos os tempos, a posición máis alta para unha artista feminina.[4] En 2000, New York Times escolleu Blue como un dos 25 álbums que representaban "puntos de inflexión e cumios da música popular do século XX".[5] En 2017, NPR colocou Blue no número un dunha listaxe de álbums realizados por mulleres.[6]
O seu quinto disco, For the Roses, estreouse en 1972. Cambiou entón de etiquetas e comezou a explorar ideas melódicas influídas polo jazz, con exuberantes texturas pop en Court and Spark, de 1974, que inclúe os seus éxitos "Help Me" e "Free Man in Paris"[7] e se converteu no seu disco máis vendido.
Arredor de 1975, o rango vocal de Mitchell comezou a desprazarse de mezzosoprano a contralto.[8][9][10] As súas composicións de piano e guitarra tamén creceron harmónica e ritmicamente, explorando o jazz uníndoo con influencias de rock and roll, R&B, música clásica e música do mundo. A finais da década de 1970 comezou a traballar con músicos de jazz como Jaco Pastorius, Wayne Shorter, Herbie Hancock, Pat Metheny ou Charles Mingus, que lle pediu que colaborase nas súas últimas gravacións.[11] Máis adiante virou cara ao pop, abrazou a música electrónica e comprometeuse coa protesta política. En 2002 recibiu o premio á toda unha vida na 44.ª edición dos Grammy.[12]
Mitchell é a única produtora acreditada na maioría dos seus discos, incluíndo todos os seus álbums da década de 1970. Crítica coa industria musical, deixou de facer xiras e publicou o seu disco número 17, e supostamente último con cancións orixinais en 2007. Con raíces na arte visual, Mitchell deseñou a maioría das carátulas dos seus álbums e descríbese como unha "pintora malograda polas circunstancias".[13]
Discografía editar
- Álbums de estudio
- 1968: Song to a Seagull
- 1969: Clouds
- 1970: Ladies of the Canyon
- 1971: Blue
- 1972: For the Roses
- 1974: Court and Spark
- 1975: The Hissing of Summer Lawns
- 1976: Hejira
- 1977: Don Juan's Reckless Daughter
- 1979: Mingus
- 1982: Wild Things Run Fast
- 1985: Dog Eat Dog
- 1988: Chalk Mark in a Rain Storm
- 1991: Night Ride Home
- 1994: Turbulent Indigo
- 1998: Taming the Tiger
- 2000: Both Sides Now
- 2002: Travelogue
- 2007: Shine
Notas editar
- ↑ "JoniMitchell.com – Biography: 1943–1963 Childhood Days". Jonimitchell.com. Consultado o 26 de novembro de 2014.
- ↑ Wild, David (31 de outubro de 2002). "Joni Mitchell" (reprint). Rolling Stone. Consultado o 9 de marzo de 2007.
- ↑ "The Independent". The Independent (Reino Unido). 10 de agosto de 2007. Consultado o 11 de febreiro de 2017.
- ↑ "The Rolling Stone 500 Greatest Albums of All Time (Blue is listed at No. 30)". Rolling Stone. Arquivado dende o orixinal o 23 de xuño de 2008. Consultado o 21 de febreiro de 2011.
- ↑ Jon Pareles; Neil Strauss; Ben Ratliff & Ann Powers (3 de xaneiro de 2000). "Critics' Choices; Albums as Mileposts In a Musical Century". The New York Times. Consultado o 17 de decembro de 2009.
- ↑ Tsioulcas, Anastasia (24 de xullo de 2017). "The 150 Greatest Albums Made By Women". National Public Radio. Consultado o 4 de setembro de 2017.
- ↑ Ankeny, Jason. All Music Guide
- ↑ Montagne, Renee (9 de decembro de 2014). "The Music Midnight Makes: In Conversation With Joni Mitchell". NPR. Consultado o 11 de febreiro de 2017.
- ↑ Pleasants, Henry (febreiro de 1978). "Three Throats". Windsor Star. Consultado o 11 de febreiro de 2017.
- ↑ Hopper, Jessica (9 de novembro de 2012). "Joni Mitchell: The Studio Albums 1968–1979". Pitchfork. Consultado o 2 de abril de 2015.
- ↑ "Joni & Jazz". SFJAZZ Blog. Consultado o 11 de febreiro de 2017.
- ↑ "Joni Mitchell". Grammy Awards. 14 de maio de 2017. Consultado o 11 de outubro de 2017.
- ↑ "I sing my sorrow and I paint my joy". Toronto Globe and Mail. 8 de xuño de 2000. Consultado o 19 de xullo de 2015.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Joni Mitchell  |
Bibliografía editar
- Mercer, Michelle (April 7, 2009). Will You Take Me As I Am: Joni Mitchell's Blue Period. Free Press. ISBN 978-1-4165-5929-0.
- Monk, Katherine (2012). Joni: The Creative Odyssey of Joni Mitchell. Greystone Books. ISBN 978-1-55365-838-2.
- Smith, Larry David (1 de xaneiro de 2004). Elvis Costello, Joni Mitchell, and the Torch Song Tradition. Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-275-97392-6.
- Weller, Sheila (8 de abril de 2008). Girls Like Us: Carole King, Joni Mitchell, Carly Simon—And the Journey of a Generation. Simon and Schuster. ISBN 978-0-7434-9147-1.
- Whitesell, Lloyd (2008). The Music of Joni Mitchell. Oxford Univ. Press. ISBN 978-0-19-530757-3.
- Yaffe, David (2017). Reckless Daughter: A Portrait of Joni Mitchell. Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-0-374-71560-1.