Jacques-Émile Ruhlmann
Jacques-Émile Ruhlmann ou, tamén, Émile-Jacques, nado o 26 de agosto de 1879 en París e finado o 15 de novembro de 1933, foi un deseñador de mobles e decorador de interiores francés, que foi unha das figuras máis importantes do movemento Art Déco. Os seus mobles presentaban deseños elegantes, materiais caros e exóticos e unha artesanía extremadamente fina, e convertéronse nun símbolo do luxo e da modernidade do Art Déco. Tamén produciu unha reacción doutros deseñadores e arquitectos, como Le Corbusier, que pedía mobles máis sinxelos e funcionais.
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 28 de agosto de 1879 París, Francia |
| Morte | 15 de novembro de 1933 (54 anos) París, Francia |
| Lugar de sepultura | cemiterio de Passy |
| Datos persoais | |
| Residencia | Sèvres |
| País de nacionalidade | Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | deseñador , arquitecto |
| Movemento | Art déco |
| Lingua | Lingua francesa |
| Obra | |
| Arquivos en |
|
Premios | |
Traxectoria editar
Naceu en París, onde o seu pai, orixinario de Alsacia, creara un negocio exitoso construíndo, pintando e empapelando os interiores de vivendas e apartamentos. Aprendeu o negocio na súa mocidade, e cando o seu pai morreu en 1907, fíxose cargo da empresa familiar e pronto, co deseñador Pierre Laurent, abriu unha segunda oficina en 1919, chamada Ruhlmann & Laurent, que deseñaba e fabricaba mobles de calidade.
A primeira experiencia de Ruhlmann no deseño de mobles ocorreu en 1910 cando deseñou mobles para a súa esposa e o seu primeiro apartamento. Durante este mesmo ano, Ruhlmann fixo os seus deseños accesibles ao público.[1]
Os seus primeiros deseños reflectían influencias do Art Nouveau e dos movementos Arts & Crafts populares nesta época en Europa. Os seus traballos posteriores puideron ser atribuídos á gran influencia do deseño veneciano durante a Primeira Guerra Mundial. Aínda que os seus primeiros traballos parecían estar influenciados polo movemento Arts & Crafts, expresou moito o seu desdén polo movemento. Afirmou que as tendencias de estilo e deseño comezaron e foron completamente dirixidas polos ricos, xa que eles eran os que podían permitirse artigos tan caros. Os seus deseños posteriores parecían atender a esta clientela acomodada, incluíndo materiais como ébano, palisandro e broullas todos procedentes de todo o mundo,[1] revestimentos de pel de quenlla e asas e incrustacións de marfil.
As formas eran moi sinxelas, sen ostentación. Podería levar ata oito meses facer un só moble. Aínda que as pezas de Ruhlmann eran moi caras, custaban máis de fabricar do que Ruhlmann cobraba por elas. Afirmou que a súa fe no futuro foi o que lle inspirou a seguir facendo mobles, aínda que lle endebedaba.[1] Nos seus primeiros anos encargaba o traballo a diferentes talleres de mobles de París, pero en 1923 abriu o seu propio taller, na rúa Ouessant, no distrito XV, onde os seus propios artesáns elaboraban as pezas.[2] O traballo de Ruhlmann recibiu atención internacional na Exposición Internacional de Artes Decorativas e Industrias Modernas de París en 1925, o evento que deu o seu nome ao "Art Déco". Tiña o seu propio pavillón, o Hôtel du collectionneur (a casa dun coleccionista), con exposicións a gran escala dos seus mobles en escenarios palatinais.
O seu pavillón na Exposición de 1925 tróuxolle unha serie de clientes famosos, incluíndo as familias bancarias Rothschild e Worms, Eugène Schueller, o propietario de L'Oréal, o construtor de avións e automóbiles Gabriel Voisin, a deseñadora de moda Jeanne Paquin, a escritora Colette e o dramaturgo Paul Géraldy, quen lle pediu que deseñase escenografías para as súas obras.[2]
Fixo un escritorio especialmente orixinal para o despacho de André Tardieu, o presidente do Consello de Estado francés. Esta peza monumental foi pintada en laca negra. Decidiu facerse unha copia do escritorio, de ébano de Makassar, con lámpada pivotante e soportes para teléfono.
Fixo outra peza especialmente deseñada para Georges-Marie Haardt, o director da empresa de automóbiles Citroën, que dirixiu varias viaxes de exploración célebres. Esta era unha mesa rodante para presentar debuxos, que realizou en varias versións, feitas en palisandro lacado, carballo, caoba e tileiro.[2]
Coa chegada da Gran Depresión en 1929, e a chegada de estilos máis modernistas, Ruhlmann fixo algunhas concesións ao novo estilo máis xeométrico. En 1932 deseñou unha serie de pezas para o palacio Manik Bagh do maraxá Yashwant Rao Holkar II do estado de Indore.[3]
En 1933, soubo que tiña unha enfermidade mortal. Antes de morrer, deseñou o seu propio monumento funerario, e decretou que a súa empresa sería disolta e pechada despois da súa morte. Morreu o 15 de novembro de 1933.[2]
Método de deseño editar
A oficina de Ruhlmann nos anos 20 empregaba vinte e cinco arquitectos e deseñadores. Todos os deseños de mobles foron orixinarios de Ruhlmann, que levaba un caderno de debuxos en todo momento e sempre observaba e debuxaba. Cada peza individual comezou cun debuxo a unha escala dunha centésima parte do tamaño acabado, que despois foi refinado a un debuxo máis acabado a décima parte do tamaño acabado e, finalmente, un debuxo a escala real que se utilizou para facer a peza de mobles. Os artistas debían copiar precisamente as ideas orixinais do mestre.[2]
Galería editar
-
"Moble con carro" (1922) -
Armario de esquina (1923) -
Sillón con repousacabezas (1914) -
Escritorio da dama de Tibattant (1923) -
Escritorio rolltop (1926) -
Sala da casa de Joseph Bernard. -
Escritorio de David Weill (1918–19)
_(2132077838).jpg)
._Corner_Cabinet,_ca._1923..jpg)
_(5317272729).jpg)
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 "Emile-Jacques Ruhlmann". ruhlmann.info. Consultado o 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Mouillefarine, Laurence (2001). Ruhlmann, Génie de l'Art Déco. ISBN 978-2850564918.
- ↑ "Moderne Maharajah. Un mécène des années 1930". madparis.f.