George Reeves

George Reeves, nado en Woolstock, Iowa o 5 de xaneiro de 1914 e finado en Beverly Hills, California, o 16 de xuño de 1959, foi un actor estadounidense de cine, teatro e televisión que apareceu en importantes películas de finais da década de 1930 á década de 1950 e nunha longa lista de películas tipo B, é máis coñecido polo seu papel de Superman na exitosa serie de televisión Adventures of Superman da década de 1950 e polas especulacións referentes ás circunstancias da súa morte. Foi unha das primeiras figuras importantes da entón nacente industria da televisión nos Estados Unidos.

George Reeves

Biografía
Nacemento	5 de xaneiro de 1914 Woolstock, Estados Unidos de América (pt)
Morte	16 de xuño de 1959 (45 anos) Benedict Canyon, Estados Unidos de América (en)
Causa da morte	Suicidio  (Ferida por arma de fogo )
Lugar de sepultura	Mountain View Cemetery and Mausoleum (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Estados Unidos de América
Educación	Pasadena City College (en) Polytechnic School (en)
Actividade
Ocupación	actor de cinema , actor de televisión , actor de teatro
Período de actividade	1933 -
Lingua	Lingua inglesa
Carreira militar
Conflito	Segunda guerra mundial
Familia
Parella	Toni Mannix (pt)
Premios  estrela no Paseo da Fama de Hollywood

Primeiros anos

Nado como George Keefer Brewer en Iowa, fillo de Don Brewer e Helen Lescher, Reeves non coñeceu ao seu pai quen se separou da súa nai poucos meses despois do nacemento do actor. Novamente casada con Frank Bessolo, a nai de Reeves mudouse coa súa familia a California, Bessolo adoptou a Reeves pouco despois e o nome do neno pasou a ser George Bessolo. O matrimonio de Helen Lescher e Bessolo durou quince anos, separáronse durante unha ausencia de Reeves, a quen a súa nai dixo que Bessolo se suicidara. Segundo dixo unha prima do actor, Catherine Chase, Reeves ignorou por moito tempo que o seu padrasto estaba aínda vivo e que non era o seu pai natural.

Reeves comezou a actuar e cantar en Pasadena durante a secundaria, practicando tamén boxeo afeccionado ata que a súa nai llo prohibiu.

Comezou a súa carreira como actor ao ser admitido no Pasadena Playhouse, un teatro de longa traxectoria onde Reeves alcanzou papeis prominentes e as súas primeiras oportunidades de protagonista. A súa carreira cinematográfica comezou con moi bo pé en 1939, cando apareceu como Stuart Tarleton —aínda que incorrectamente listado como Brent Tarleton—, un dos pretendentes de Vivien Leigh en Foise co vento, un dos filmes máis exitosos de todos os tempos. Era un papel menor, pero el e Fred Crane aparecían na película co cabelo tinguido de cor vermella brillante como os Xemelgos Tarleton, nas escenas iniciais da película. De inmediato foi contratado pola Warner Bros cambiando o seu nome profesional a George Reeves, como constaba no seu carné do sindicato de actores. En 1940 contraeu matrimonio coa actriz Ellanora Needles, con quen permaneceu nove anos.

A pesar do prometedor inicio en Foise co vento, tivo pouca sorte na Warner e durante anos mantívose con papeis en películas tipo B nas que compartiu traballo en dúas oportunidades con Ronald Reagan e noutras tres con James Cagney. Torrid Zone, The Fighting 69th e The Strawberry Blonde foron algunhas das películas que fixo nesa época.

Posteriormente protagonizou Lydia xunto á actriz Merle Oberon, o cal a pesar de ser un proxecto ambicioso foi un fracaso de venda de billetes polo que foi liberado do seu contrato coa Warner e pasou á Twentieth Century Fox onde participou en varias películas de pouco orzamento. Apareceu neste período en cinco western de Hopalong Cassidy, un exitoso serial fílmico da década de 1940. Finalmente en 1942, o director Mark Sandrich contratouno para interpretar o Tenente John Summers, o rol protagonista do drama de guerra So Proudly We Hail!, xunto a Claudette Colbert, o filme, da Paramount Pictures foi un éxito tanto en venda de billetes como para a crítica, gañando recoñecemento polo papel e obtendo unha considerable difusión.

Carreira interrompida

En 1943, dezasete meses despois do ataque a Pearl Harbor Reeves, quen non tiña fillos no seu matrimonio, foi enrolado na aviación, permanecendo na mesma até o final da II Guerra mundial. Durante este tempo puido participar en obras organizadas pola milicia con fins propagandísticos, presentándose en Broadway na obra Winged Victory. Nesta época mantivo conversacións co director Mark Sandrich para protagonizar outros proxectos, con todo o director faleceu cando Reeves aínda estaba en servizo. Anos despois Reeves aínda se lamentaba do impacto da morte de Sandrich na súa carreira.

Ao finalizar a guerra, Reeves só atopou papeis en películas e seriais de baixo orzamento, como The Adventures of Sir Galahad e como vilán en Jungle Jim, facendo de cazador de ouro, sendo contraparte de Johnny Weissmüller. En 1949, mentres se atopaba en Nova York interpretando varios papeis menores en radio e televisión, conseguiu un papel na película Rancho Notorious do director Fritz Lang.

Superman

George Reeves como Superman.

En 1951, ofrecéronlle o papel de Superman para unha serie de televisión. Inicialmente o actor non se mostrou entusiasmado por este papel debido a que pensaba, como moitos actores durante o inicio da industria da televisión, que o medio era pouco importante e que non garantía demasiada exposición. Finalmente aceptou o traballo por un baixo salario incluso sendo a estrela, e pagábaselle só durante as semanas de produción. Os seriais, de media hora de duración, eran filmados en horarios apertados: polo menos dous capítulos cada seis días. De acordo con diversos comentarios incluídos no DVD sobre as Adventures of Superman, múltiples guións de varios episodios filmábanse ao mesmo tempo para aproveitar os sets de filmación, polo que todas as escenas na oficina de Perry White de tres ou catro episodios rodábanse o mesmo día, todas as escenas en diversos "apartamentos" facíanse consecutivamente, e así sucesivamente.

Reeves nunha tarxeta publicitaria de Superman and the Mole Men.

A carreira de George Reeves como Superman comezou cunha produción que fora deseñada para ser tanto unha película tipo B como un piloto para a serie de televisión, a longametraxe Superman and the Mole Men (en galego, Superman e os homes toupa). Inmediatamente despois de rematar esta breve produción, Reeves e o equipo comezaron a rodaxe dos primeiros episodios da tempada da serie, as gravacións duraron trece semanas durante o verán de 1951.

A serie non se transmitiu en 1951 por falta dun patrocinador publicitario, con todo ao atopar o patrocinio de Kellog's, e ao iniciarse a transmisión da primeira tempada en 1952, Reeves levou unha sorpresa cando se converteu nunha celebridade nacional. En 1957, a nacente cadea ABC elixiu o show para difusión nacional, o que lle deu a Reeves e ao resto do elenco aínda maior exposición e notoriedade.

Os membros do elenco de Superman tiñan contratos restritivos que lles impedían actuar noutros empregos que puidesen interferir coa serie. O calendario de filmación de Superman foi breve (trece episodios filmados a razón de dous por semana, un total de sete semanas nun ano), pero todos estaban atados a unha "cláusula de trinta días", o que significaba que os produtores podían esixir os seus servizos exclusivos para unha nova tempada con catro semanas de aviso. Isto impediu que obtivesen empregos a longo prazo en longametraxes de extenso cronograma de filmación, obras teatrais a longo prazo, ou outras series de televisión.

A Reeves, pola contra, gañaba máis cartos grazas ás súas aparicións persoais, e o seu afecto polos afeccionados era auténtico. Con todo, os nenos pequenos a miúdo picaban, golpeaban e pateaban ao Home de Aceiro para ver se realmente era invulnerable. Reeves, con todo, tomou o seu papel de modelo a seguir con seriedade, evitando que os nenos puidesen velo fumando cigarros, finalmente deixando de fumar por completo, e tratando de manter a súa vida privada discreta. No entanto, en 1951, comezara unha relación sentimental con Toni Mannix, quen estaba casada con Eddie Mannix, xerente xeral da Metro-Goldwyn-Mayer (o matrimonio de Reeves con Ellanora Needles rematara en divorcio o ano anterior).

No documental Look, Up in the Sky: The Amazing Story of Superman, Jack Larson, quen interpretaba a Jimmy Olsen na serie de televisión, describe como cando coñeceu a Reeves por primeira vez, comentoulle sobre canto gozara da súa interpretación en So Proudly We Hail!, e segundo Larson, Reeves dixo que se Mark Sandrich, o director da película, non morrese mentres Reeves estaba no exército durante a Segunda guerra mundial, entón el nunca estaría atrapado "neste traxe de mono". Larson dixo que foi a única vez que escoitou a Reeves dicir algo negativo acerca de ser Superman.

Con Toni Mannix, Reeves traballou para recadar diñeiro para loitar contra a miastenia gravis. Traballou como presidente nacional da Myasthenia Gravis Foundation en 1955. Durante a segunda tempada, Reeves apareceu nun vídeo para o Departamento do Tesouro de EE. UU., Stamp Day for Superman, na que capturaba a uns ladróns e dicía aos nenos por que se debía investir en selos de aforro do goberno.

No transcurso dos 104 episodios, a miúdo Reeves demostrou cabaleirosidade no comportamento cos seus compañeiros actores. Jack Larson lembra que gozaba facendo bromas ao elenco, como se amosa nunha escena no biopic Hollywoodland. Insistiu en que a Lois Lane orixinal, Phyllis Coates, gozase de igualdade de aparición nos créditos da primeira tempada. Tamén apoiou abertamente a Robert Shayne, quen interpretaba ao Inspector de Policía William "Bill" Henderson, cando Shayne foi citado por axentes do FBI no set de Superman. O activismo político de Shayne no Screen Actors Guild na década de 1940 fora utilizado pola súa exesposa como unha escusa para etiquetalo de comunista, aínda que Shayne nunca fora membro do Partido Comunista. Cando Coates foi substituída por Noel Neill, quen participou como Lois Lane no serial de Superman de Kirk Alyn, Reeves discretamente defendeu o seu nerviosismo o primeiro día de gravacións cando sentiu que o director ía ser demasiado duro con ela. Por outra banda, xogaba alegremente co elenco cando se atopaba fóra de cámaras, chanceando para ver se podía facelos romper a seriedade e o fío dramático. Segundo Jack Larson, tomaba fotos coa súa Minox e entregaba copias. En todos os sentidos, existía unha forte camaradería entre os principais actores.

Despois de dúas tempadas, Reeves expresou o seu descontento coa unidimensionalidade do seu papel e os baixos soldos. Para entón, aos 40 anos de idade, desexaba deixar o programa e proseguir coa súa carreira. Os produtores do programa buscaron outro protagonista, supostamente contactando a Kirk Alyn, o actor que interpretara a Superman nas dúas series de películas orixinais e inicialmente negouse a desempeñar o papel na televisión. Alyn supostamente rexeitaría de novo o papel.

Reeves estableceu a súa propia compañía de produción e concibiu unha serie de televisión de aventuras, Port of Entry, que sería filmada en Hawai e México, escribindo el mesmo o guión do programa piloto. Con todo, os produtores de Superman ofrecéronlle un aumento de soldo e regresou ao programa. Foille ofrecida o que para a época era unha importante suma, 5000 dólares por semana, pero só mentres que o show estivese en produción (ao redor de oito semanas ao ano). En canto a Port of Entry, Reeves nunca foi capaz de interesar a un produtor para que financiase o proxecto e a rodaxe nunca se efectuou.

En 1957, unha longametraxe cos personaxes da serie de televisión foi considerada polos produtores para as salas de cine, o proxecto foi chamado Superman and the Secret Planet (en galego, Superman e o Planeta Secreto), encargouse o guión a David Chantler, que escribira moitos dos guións do programa de televisión. En lugar diso, en 1959, comezaron as negociacións para a renovación da serie, vinte e seis episodios programados para entrar en produción no outono. John Hamilton, quen interpretara a Perry White desde o inicio da serie, morreu en 1958 polo que sería substituído por Pierre Watkin, quen interpretara o papel no serial para cine de Kirk Alyn.

A mediados de 1959, asináronse os contratos, os traxes foron re-equipados, e os novos escritores de teleplays asignados. Noel Neill foi citado dicindo que o elenco de Superman estaba disposto a facer unha nova serie do aínda popular show. Presuntamente os produtores prometeran a Reeves que o novo programa sería tan serio e cheo de acción como a tempada de 1957. No documental Look, Up in the Sky: The Amazing Story of Superman, Neill lembra que Reeves víase entusiasmado de volver traballar.

Entre a primeira e segunda tempadas de Superman, Reeves recibiu a asignación esporádica de papeis actuando nunha antoloxía de programas de televisión e en dúas películas, Forever Female (1953) e The Blue Gardenia (1953) de Fritz Lang. Pero para o momento que a serie foi transmitida a nivel nacional, Reeves atopouse de tal forma asociado con Superman e Clark Kent que éralle difícil atopar outros papeis.

O éxito da serie deulle renome ao actor e foi chamado ao elenco do agora clásico filme De aquí á eternidade, pero lamentablemente as escenas de Reeves foron eliminadas da película. Fred Zinnemann declarou que todas as escenas escritas para o personaxe de Reeves, Maylon Stark, foron de feito as que aparecen na película, o cal é inexacto pois é posible apreciar fotografías da rodaxe das escenas do actor con Burt Lancaster entre outras, as cales non aparecen no filme. A pesar de ter maior tempo de exposición que Ernest Borgnine, o seu personaxe non apareceu nos créditos da película (nesta época os créditos aparecían xeralmente ao comezo e non era aínda obrigatorio que todos os actores aparecesen neles).

Nun intento de amosar a súa versatilidade, Reeves cantou no programa de Tony Bennett en agosto de 1956. Ademais tivo unha actuación memorable en I Love Lucy (no episodio número 165, "Lucy Meets Superman", en 1956), como Superman. O actor Ben Welden, que actuou con Reeves nos días da Warner Bros e quen era frecuentemente estrela convidada en Superman comentou: "Despois do show I Love Lucy, Superman xa non era un reto para el... Sei que gozaba do programa, pero adoitaba dicir: 'Aquí estou, perdendo a miña vida'". O seu bo amigo Bill Walsh, produtor en Disney Studios, deu a Reeves un papel prominente en Westward Ho the Wagons (1956), na que Reeves levaba barba e bigote. Foi a súa última aparición nunha longametraxe.

Reeves, Noel Neill, Natividad Vacio, Gene LeBell, e un trío de músicos saíron de xira con aparicións públicas desde 1957. O escenario foi un show xigantesco con moito éxito entre os emocionados nenos que ían ver ao seu heroe en persoa, aínda que aparentemente non foi de moito proveito económico para Reeves. A primeira metade do show era un sketch de Superman no que Reeves e Neill actuaban con LeBell quen interpretaba a un vilán chamado "Mr. Kryptonite", que capturaba a Lois. Kent entón apresurábase a saír de escena e regresar como Superman, chegaba ao rescate e loitaba co vilán. A segunda metade do espectáculo actuaba Reeves fóra de vestiario e, como el mesmo, cantando e acompañándose coa guitarra. Vacio e Neill acompañábano en duetos.

George Reeves no Patio Restaurant.

Reeves rompeu a súa relación con Toni Mannix en 1958, e anunciou o seu compromiso con Leonore Lemmon. Queixábase cos seus amigos, columnistas, e a súa nai dos seus problemas financeiros. Recibía regalías da sindicación do show de Superman, pero estes eran pouco consistentes, especialmente polo seu estilo de vida. Nestas circunstancias, o proxecto de reactivación de Superman era aparentemente un pequeno salvavidas. Reeves tamén esperaba dirixir unha película de ciencia ficción de baixo orzamento, cun guión escrito por un amigo da época en Pasadena, e discutira o proxecto coa súa primeira Lois Lane, Phyllis Coates, o ano anterior. Con todo, Reeves e o seu socio non atoparon o financiamento e a película nunca se realizou. Había outra presentación en escena do show de Superman prevista para xullo, e outra xira de presentacións planificada para Australia. Reeves tiña opcións de gañar a vida, pero ao parecer todas involucraban interpretar a Superman de novo.

O éxito de Superman aseguroulle ser unha das primeiras series gravadas a cor na historia da televisión a partir da terceira tempada (aínda que na súa época non chegou a transmitirse nese formato). Na última tempada das Aventuras de Superman, Reeves xa gañaba o respectable salario de 2500 dólares por capítulo. En 1959 Reeves aceptou o papel para unha nova tempada que nunca chegou a rodarse.

Jack Larson e Noel Neill lembraban a Reeves como un nobre cabaleiro sureño, tiña un anuncio na porta do seu camerino que dicía O honesto George, o amigo do pobo. Despois de ser nomeado "Coronel honorario" durante unha viaxe publicitaria ao sur dos Estados Unidos, substituíu o letreiro na porta do seu camerino por un novo que dicía: O honesto George, tamén coñecido como "Coronel Reeves", creado polo departamento de utilería do programa. Unha foto dun riseiro Reeves co cartel de fondo aparecía no libro de Gary Grossman sobre o show.

Morte

Segundo o informe do Departamento de Policía dos Ánxeles, aproximadamente entre a 1:30 e as 2:00 a. m. do 16 de xuño de 1959, George Reeves morreu dunha ferida de bala na cabeza no dormitorio do piso de arriba da súa casa en Benedict Canyon. Tiña 45 anos de idade.

A policía chegou en menos dunha hora, estando presentes na casa no momento da morte de Reeves, a súa noiva Leonore Lemmon, William Bliss, o escritor Robert Condon e Carol Van Ronkel, que vivía a poucos metros co seu marido, o guionista Rip Van Ronkel.

Segundo todas as testemuñas interrogadas e presentes na casa de Reeves, Lemmon e o actor estiveran comendo e bebendo cedo na noite en compañía de Condon, quen estaba a escribir unha autobiografía por encargo para o boxeador Archie Moore. Reeves e Lemmon discutiron no restaurante e o trío regresou a casa. Con todo, Lemmon dixo nunha entrevista co biógrafo de Reeves, Jim Beaver, que ela e Reeves non comeran con amigos, senón que foran a ver encontros de loita libre. Noticias da época indican que o amigo de Reeves, Gene LeBell participaba nas loitas esa noite —con todo LeBell non lembraba ver a Reeves despois da sesión de exercicios ese día—. En calquera caso, Reeves foi á cama, pero nalgún momento preto da medianoite, unha festa improvisada comezou cando chegaron Bliss e Carol Van Ronkel. Reeves baixou e queixouse iradamente do ruído. Despois duns momentos de tensión quedou cos invitados durante un tempo, tomou un grolo e logo retirouse outra vez ao seu dormitorio de mal humor. Os hóspedes da casa escoitaron máis tarde un único disparo. Bliss correu ao dormitorio e atopou a George Reeves morto, tendido sobre a cama, espido e boca arriba, os pés no chan. Esta posición atribuíuse a que Reeves estaba sentado no bordo da cama cando se disparou, despois o seu corpo caeu sobre a cama e a pistola Luger de 9 mm caeu aos seus pés.

As declaracións feitas á policía e a prensa, esencialmente coinciden. Nin Lemmon nin as demais testemuñas se desculparon pola súa tardanza en chamar á policía despois de escoitar o disparo, segundo a policía o shock pola morte de Reeves, o avanzado da hora, e o seu estado de intoxicación déronse como motivo da demora. A policía rexistrou que todas as testemuñas estaban sumamente ebrias e que fora moi difícil obter declaracións coherentes das mesmas.

En artigos de noticias contemporáneos, Lemmon atribuíu o aparente suicidio de Reeves á depresión causada pola súa "errada carreira" e a imposibilidade de atopar outros traballos. Os xornais e os informes do servizo de cable con frecuencia citaron fóra de contexto e terxiversaron ao sarxento Peterson da policía dos Ánxeles, como citando a Lemmon: "Miss Lemmon dixo sen pensar: É el, probablemente vaise a disparar a si mesmo. Entón escoitouse un ruído arriba e continuou dicindo, está a abrir un caixón para buscar a arma. Escoitouse un disparo e entón dixo: Ven?, díxenllelo". Con todo, esta declaración pode ter sido arranxada polos xornalistas. Lemmon e os seus amigos estaban abaixo no momento do disparo escoitando música polo que foilles case imposible escoitar un caixón abrindo nun dormitorio do piso de arriba. Lemmon máis tarde afirmou que ela nunca dixera nada de maneira tan específica, senón que comentara de maneira casual "Oh, probablemente agora vai ir e vaise a pegar un tiro".

As declaracións das testemuñas e o exame da escena do crime levaron á conclusión de que a morte fora auto infrixida. Unha investigación oficial máis ampla chegou á conclusión de que a morte foi realmente suicidio. O testamento de Reeves, feito en 1956, legaba todo o seu patrimonio a Toni Mannix, para sorpresa e devastación de Lemmon, quen declarou á prensa: "Toni obtén unha casa para caridade, e eu un corazón roto", referíndose á Fundación Miastenia Gravis.

Unha popular lenda urbana conta que Reeves morreu porque cría que adquirira os poderes de Superman e matouse tratando de voar.

Controversia

O 16 de xuño de 1959, George Reeves foi atopado morto dun disparo no óso temporal no que foi catalogado pola policía dos Ánxeles como suicidio. A morte do popular actor conmocionou ao público, especialmente nas circunstancias en que foi relatado.

Con todo, investigacións non oficiais levadas a cabo por solicitude da nai de Reeves demostraron inconsistencias nas circunstancias da morte do actor:

1. A arma supostamente utilizada por Reeves non tiña pegadas dixitais (nin sequera as súas)
2. O casquillo da bala foi atopado baixo o corpo do actor
3. A pesar de supostamente dispararse sentado na súa cama, o corpo foi atopado xacendo sobre as súas costas e a arma aos seus pés
4. Atopáronse dous buracos de bala no chan da habitación do actor, que a noiva do mesmo, Leonore Lemmon, atribuíu a un disparo accidentalmente ocasionado por ela ese mesmo día.

De calquera forma a policía nunca cambiou o informe oficial.

Moitas persoas no momento da morte de Reeves, e moitos máis en anos posteriores, negáronse a crer a idea de que George Reeves se matara a si mesmo. Estudosos da causa comentaron sobre o feito de que non se atopasen residuos de pólvora da pistola na pel do actor, levándoos a crer que a arma tería que estar a varios centímetros da cabeza cando se disparou. Segundo profesionais forenses os rastros de pólvora só quedan na pel cando a arma é disparada a varias polgadas da mesma, mentres que nunha ferida de contacto a pólvora é propulsada no interior da traxectoria da ferida. Os seguidores da causa apuntan tamén á ausencia de impresións dixitais na arma de fogo e a falta das análises de rastros de pólvora do disparo nas mans do actor como proba en apoio dunha ou outra teoría. Con todo, segundo a policía, a arma estaba demasiado cuberta de aceite como para reter as impresións dixitais, e a análise de residuos de disparo na pel non era comunmente realizada polo Departamento de Policía dos Ánxeles en 1959, polo que non se poden sacar inferencias en apoio de calquera teoría a partir destes elementos por separado.

Incrédula da versión de suicidio, Helen Bessolo, nai de Reeves, empregou ao avogado Jerry Geisler, así como a Axencia de detectives Nick Harris. Entre os seus operarios incluíuse a un xove detective chamado Milo Speriglio, que máis tarde falsamente afirmaría ser o principal investigador. Pola investigación foi posposta a cremación do corpo do actor. Ningunha nova proba foi descuberta, pero a nai de Reeves nunca aceptou a conclusión de que o seu fillo podería cometer suicidio. Cabe destacar que tamén negou publicamente que o seu fillo tivese previsto casar con Leonore Lemmon, xa que el non llo dixera.

A tese central da biografía ficcionada de Reeves, Hollywood Kryptonite, di que Reeves foi asasinado por orde de Toni Mannix como vinganza pola súa ruptura. Isto ilústrase como un posible escenario na película Hollywoodland inculpando, en última instancia, máis a Eddie Mannix, que a Toni, aínda que a película suxire tamén que a morte puido ser suicidio.

Tanto Noel Neill como Jack Larson — amigos ambos do actor — sosteñen que a morte de Reeves foi misteriosa. Noel Neill declarou: "Jack e eu nunca tratamos de facer que se reabrise o caso de George", "Non teño coñecemento de que alguén quixese ver a George morto. Nunca dixen que pensara que George foi asasinado. Só que non sei que foi o que pasou. Todo o que sei é que George sempre me parecía feliz, e vino dous días antes da súa morte e entón tamén se vía feliz".

O filme Hollywoodland dramatiza a investigación da morte de Reeves coas estrelas de cine Ben Affleck como Reeves e Adrien Brody como o personaxe ficticio Louis Simo, baseado no detective Milo Speriglio. A película mostra tres versións da súa morte: morto semi-accidentalmente por Lemmon, asasinado por un sicario sen nome por orde de Eddie Mannix e, finalmente, o suicidio.

Toni Mannix sufriu da enfermidade de Alzheimer durante anos e morreu en 1983. En 1999, despois da resurrección do caso nos programas de televisión Unsolved Mysteries e Mysteries and Scandals, o publicista Edward Lozzi afirmou que Toni Mannix confesara a un sacerdote católico, en presenza de Lozzi, que fora responsable da morte de George Reeves. Lozzi fixo pública a súa versión en programas de noticias sensacionalistas como Extra, Inside Edition, e Court TV. Con todo o actor Jack Larson expresou que para o momento que Lozzi supostamente escoitara estas declaracións xa a saúde mental de Mannix estaba deteriorada.

Filmografía

Reeves en Sex Hygiene.

1. Adventures of Superman .... Clark Kent / Superman... (104 episodios, 1951-1958)
2. I Love Lucy .... Superman (1 episodio, 1957)
3. Westward Ho the Wagons! (1956) ... James Stephen
4. Stamp Day for Superman (1954)
5. Forever Female (1953)
6. From Here to Eternity (1953) ... Sarxento Maylon Stark
7. The Blue Gardenia (1953) ... Capitán Sam Haynes
8. Kraft Television Theatre ... Don Richie / ... (TV, 6 episodios, 1949-1952)
9. Bugles in the Afternoon (1952)
10. Rancho Notorious (1952)
11. Superman and the Mole-Men (1951)
12. Lights Out (TV, 2 episodios, 1950-1951)
13. Suspense .... Bill Reed / ... (TV, 4 episodios, 1949-1950)
14. The Web (TV, 2 episodios, 1950)
15. Starlight Theatre (TV, 2 episodios, 1950)
16. The Trap (TV, 1 episodio, 1950)
17. The Good Humor Man (1950)
18. Believe It or Not (1 episodio, 1950)
19. The Silver Theater .... Frank Telford (TV, 2 episodios, 1949-1950)
20. The Adventures of Sir Galahad (1949) ... Sir Galahad
21. The Great Lover (1949)
22. Samson and Delilah (1949) ... (mensaxeiro ferido)
23. The Clock (TV, 2 episodios, 1949)
24. Special Agent (1949)
25. The Mutineers (1949)
26. Jungle Jim (1948)
27. Thunder in the Pines (1948)
28. Jungle Goddess (1948)
29. The Sainted Sisters (1948)
30. Champagne for Two (1947)
31. Airborne Lifeboat (1945)
32. Winged Victory (1944) (como o Sarxento. George Reeves)
33. Bar 20 (1943)
34. The Kansan (1943)
35. The Last Will and Testament of Tom Smith (1943)
36. So Proudly We Hail! (1943) ... Tenente John Summers
37. Colt Comrades (1943)
38. Leather Burners (1943)
39. Buckskin Frontier (1943)
40. The Rear Gunner (1943))
41. Border Patrol (1943)
42. Hoppy Serves a Writ (1943)
43. The Mad Martindales (1942)
44. Sex Hygiene (1942)
45. Blue, White and Perfect (1942)
46. Man at Large (1941)
47. Lydia (1941)
48. Throwing a Party (1941)
49. Blood and Sand (1941)
50. Dead Men Tell (1941)
51. The Lady and the Lug (1941)
52. The Strawberry Blonde (1941)
53. Meet the Fleet (1940)
54. Father Is a Prince (1940)
55. Always a Bride (1940)
56. Knute Rockne All American (1940)
57. Calling All Husbands (1940)
58. Argentine Nights (1940)
59. Pony Express Days (1940)
60. The Man Who Talked Too Much (1940)
61. Gambling on the High Seas (1940)
62. Torrid Zone (1940)
63. Tear Gas Squad (1940)
64. 'Til We Meet Again (1940)
65. Virginia City (película) (1940)
66. Calling Philo Vance (1940)
67. The Fighting 69th (1940)
68. Four Wives (1939)
69. Gone with the Wind (1939) ... Brent Tarleton
70. On Dress Parade (1939)
71. Smashing the Money Ring (1939)
72. The Monroe Doctrine (1939)
73. Espionage Agent (1939)
74. Ride, Cowboy, Ride (1939)

Véxase tamén

Bibliografía

• Daniels, Lles & Kahn, Jenette (1995). DC Cómics: Sixty Years of the World's Favorite Cómic Book Heroes, Bulfinch, ISBN 0-8212-2076-4
• Henderson, Jan Alan (1999). Speeding Bullet, M. Bifulco, ISBN 0-9619596-4-9
• Henderson, Jan Alan; e Randisi, Steve (2005). Behind the Crimson Cape, M. Bifulco, ISBN 0-9619596-6-5
• Kashner, Sam; e Schoenberger, Nancy (1996). Hollywood Kryptonite, St. Martin's Mass Market Paper, ISBN 0-312-96402-1
• Neill, Noel; e Ward, Larry (2003). Truth, Justice and the American Way, Nicholas Lawrence Books, ISBN 0-9729466-0-8

Ligazóns externas

• www.cinefania.com