Zur Genealogie der Moral
Zur Genealogie der Moral. Eine Streitschrift (A xenealoxía da moral, unha polémica) é unha obra filosófica de Friedrich Nietzsche publicada en 1887. Critica a moral vixente a partir do estudo da orixe dos principios morais que rexen en occidente desde Sócrates. Nietzsche é contrario a todo tipo de razón lóxica e científica e, por iso, leva a cabo unha crítica feroz da razón especulativa e de toda a cultura occidental en todas as súas manifestacións: relixión, moral, filosofía, ciencia, arte...
| Zur Genealogie der Moral | |
|---|---|
 | |
| Autor/a | Friedrich Nietzsche |
| Orixe | Alemaña |
| Lingua | lingua alemá |
| Xénero(s) | filosofía e ensaio |
| Data de pub. | 1887 e novembro de 1887 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A obra editar
En A xenealoxía da moral pretende responder ás preguntas que expón no prólogo da obra: En que condicións inventou o home eses xuízos de valor que son as palabras bo e malvado? E que valor teñen eles mesmos? frearon ou estimulaches ata agora o desenvolvemento? Son signo de indixencia, de empobrecemento, de dexeneración da vida?
É notable nesta obra o seu carácter sistemático, xa que Nietzsche adoita escribir en forma de aforismos breves, poéticos, metafóricos e nada organizados, dado o seu rexeitamento do pensamento conceptual, incapaz de captar a realidade que é incesante devir.
Nietzsche distingue dúas clases: a dos señores e a dos escravos. A clase dos señores á súa vez está composta de dúas castes: a guerreira e a sacerdotal, as cales valoran aristocrática ou sacerdotalmente. Así, a segunda deriva da primeira e convértese na súa antítese, pois ambas parten de orzamentos distintos: a caste dos guerreiros practica as virtudes do corpo; a caste sacerdotal defínese pola impotencia ou inventa o espírito.
Ambas as castes son rivais. Desa rivalidade dáse o salto dunha moral de señores a unha moral de escravos, xa que os sacerdotes (Caste desposuída) mobiliza aos escravos (débiles, enfermos) contra os guerreiros (Clase dominante). Esa mobilización é posible investindo os valores aristocráticos, creando unha moral de escravos (cos xudeus comeza a moral dos escravos) herdada e asumida polo cristianismo. Só así o sacerdote triunfa sobre o guerreiro.
Tres tratados editar
O Primeiro. Bo e Malo. Bo e malvado, é unha psicoloxía do cristianismo, onde fai unha análise do xurdir do espírito do resentimento contra os valores naturais ou nobres. Esta análise é un primeiro paso para chegar á transvaloración de todos os valores.
O Segundo tratado é unha psicoloxía da conciencia: "culpa", "mala conciencia" etc. O ateísmo consiste en non ter débedas cos deuses: nunha segunda inocencia. A crueldade aparece como un dos mais antigos transfondos da cultura.
O Terceiro tratado é unha psicoloxía do sacerdote: Que significan os ideais ascéticos? O ascetismo é unha crueldade consigo mesmo e cos demais. Ata agora non houbo na terra máis que un ideal ascético. Pero agora hai un novo ideal: O Superhome.
Nestes tres tratados atopamos parte das claves que percorren toda a súa filosofía: Valoración, crítica e xenealoxía dos valores. É un mergullo no ser do home como ser histórico. Investiga a evolución dos conceptos morais facendo un desenmascaramento de todo o existente, descubrindo que o home non é máis que un ser instintivo sendo negado o significado do transcendente. A esencia do método é explicar todo polo seu contrario, mostrando así a súa verdadeira realidade.
Nietzscbe recorre á xenealoxía, á etimoloxía das palabras: saber que significan as palabras e coñecer a historia da súa evolución é a única forma de penetrar na fonte de onde brota a moral, os valores.
Dous conceptos de "valoración" diferentes editar
A valoración aristocrática: Bo e Malo.
A valoración sacerdotal: cuxos máximos representantes son os xudeus levan a cabo, desde a súa impotencia e resentimento, unha transvaloración: Bo (o que antes era malo) e malvado (o que antes era bo).
Vontade e poder non poden separarse editar
A Vontade de poder é un querer dominar, un querer afarmarse e superarse. Fortaleza e exteriorización da fortaleza son unha e a mesma cousa, pero a moral do resentimento di que o forte é libre de exteriorizar a súa forza ou non. E cando a exterioriza é un "malvado". Tamén afirma que os débiles elixiron a súa debilidade: así ocultan a súa impotencia coa máscara do mérito. Deste xeito, culminan a falsificación, a vinganza dos impotentes contra os nobres. Cambia a impotencia en bondade, a baixeza en humildade, a covardía en paciencia. Din que a súa miseria é unha proba, unha benaventuranza, unha elección. Teñen idea de culpabilidade, pero para eles son inocentes.
A obra mestra é a súa idea de xustiza: eles son os xustos e odian a inxustiza. Á súa esperanza de vinganza chámana vitoria do deus xusto sobre os ateos. Esperan unha xustiza doutro mundo no xuízo final.
Nietzsche é un verdadeiro mestre criticando á moral. Critica a toda moral como contranatureza, que é a tradición cristiá e socrática. Critica a moral platonico-socrática que vai en contra dos instintos da vida. Critica a idea dunha orde moral do mundo. A moral que nega a vida xustifícase en Deus, e isto veo Friedrich como un gran paso atrás da humanidade.
Nietzsche é un vitalista, un home que quere afirmar a vida, que a acepta tal cal é, sen enmascarala, que está disposto a experimentar a alegría de vivir a vida. É esa comprensión de vida a que lle leva a reflexionar sobre a moral que, frecuentemente, non fixo senón enmascarar, dexenerar e negar a vida.